2016 yılında bir gün, John Moore adlı İngiliz bir buzulbilimci, İngiltere’nin Cambridge’de, Grönland’ın batı yönündeki bir buzulla ilgili bir sunumun da yer aldığı bir toplantıya katıldı. Tipik olarak Danimarkalı olarak Jakobshavn olarak anılan, ancak aynı zamanda Grönland dilindeki takma adı olan Sermeq Kujalleq ile bilinen buzul, Grönland’ın devasa buz miktarının arasında yer alan ve 30 milyar ila 50 milyar ton buzdağını hareket ettiren bir tür drenaj görüyor. onun yıl adanın dışında. Bazılarının gökdeleni olan bu buzdağları, buzul cephesinden düzenli olarak buz kesiyor, derin bir fiyorda çarpıyor ve batıya, Disko Körfezi’ne doğru suluyor. Daha sonra Kuzey Atlantik’e doğru sürükleniyorlar, parçalanıyorlar ve eriyorlar. yoğun aktivite ve nefes kesen konumu, bölgesi, UNESCO Dünya Mirası alanı olarak belirlenmesini sağlamış ve burada Grönland’ın küçük ama canlı turizm ticareti için güçlü bir cazibe merkezi konumunda bulunuyor.

Bu Makaleyi Dinleyin

Ancak bilim insanları için Jakobshavn acil bir durum ortaya çıkıyor. Buzulbilimciler onu dünyanın en hızlı bozulan buzullarından biri olarak tanımladılar. Miami Beach ve New York gibi şehirlerin kıyılarında dalgalar yükseldikçe, bu yardımların buz dağılımının nedenidir. Jakobshavn tek başına 20. yüzyılda küresel deniz seviyesindeki artışın yüzde 4’ünden sorumluydu. muhtemelen denizde en az bir metre daha yukarı itmeye yetecek kadar buz içeriyor.

O gün Cambridge’de Moore’u paylaştılar, yalnızca Jakobshavn’ın potansiyel dağılımları değil, aynı zamanda buzunun çevredeki büyüme şekliydi. Toplantıdaki bir slayt, yüzeyin neredeyse 300 metre altında sıcak suyun Atlantik’ten Disko Körfezi’ne nasıl aktığını ve sonunda fiyorda ve buzul cephesine doğru ilerleyerek buzu parçalayıp çalıştığını gösterdi. Moore, körfezin girişinin gösterdiği ilginç bir noktaya dikkat çekti: Sıcak su bir derinliğin üzerinden akıyor, okyanus çapından birkaç yüz metre yükseklikte yükselen ve üç milden biraz fazla uzunluğa sahip bir sırtı, iki yer arasındaki bir kapının zeminini geçen bir eşiğe benzer. Odalar. Moore, “Eşiğin biraz daha yüksek olmaması çok yazık” diye düşündü. “Çünkü o zaman sıcak suyun içeriye girip buzullara çarpması engellenirdi.” Çok para birimini merak etti: Ya biri yükseklikte yükselirse?

Sonraki yıl Moore bu soru üzerinde düşünüldü. Bu ne kadar zor olurdu? Ne kadar pahalı? Yükseltilmiş bir eşik, ılık su dağılımı ne kadar etkili bir şekilde durdurulabilir ve Jakobshavn’ın buzlanmasını yavaşlatabilir?

2018 yılında Moore ve meslektaşı Michael Wolovick, Disko Körfezi’nin zeminine 100 metre kalınlığında veya yaklaşık 328 uygun sıcaklıkta bir deniz duvarı inşa etmeyi öneren bir makale yayımladı. Çakıl ve kum kullanarak seviyesinin yükseltilmesi fiyorttaki sıcak suyunun düşmesi ve Jakobshavn’ın doğal olarak kalınlaşmasına ve dengelenmesine olanak sağlar. Moore, böyle bir deniz duvarının yalnızca Grönland’ın deniz seviyesinin yükselmesine olan katkısının azaltılmasıla kalmayacağına inanılıyordu; Aynı zamanda çok daha büyük hedefler için bir deneme sürüşü olarak da hizmet verebilir. Eğer fikrin Kuzey Kutbu’nda uygulanabilir olduğu kanıtlanırsa, Amundsen Denizi’ndeki çok daha büyük buzulların, özellikle de Thwaites olarak bilinenin, denizde önemli ölçüde büyüme tehlikesi oluştuğu Antarktika’ya da tercüme edilebilir. Moore ve Wolovic, Nature’da “Dünyanın tüm kıyılarını duvarlarla kapatmak için büyük meblağlar mı harcamamalıyız yoksa sorunu kaynağında mı ele alabiliriz?” diye sordu.

Pratik açıdan ilişkiler planı cüretkârdı; belki de uygulanabilir bir seçenekten alternatif bir düşünce deneyiydi. Jakobshavn’daki bir deniz duvar kağıdı yaklaşık 500 milyon yönünde mal olabilir; Thwaites’te bu rakam 50 milyar doların üzerine çıkabilir. Moore ayrıca evliliğinin insanlığının tarihindeki en zor inşaat projesini temsil edebileceğine sahipti. Ve böyle bir jeomühendislik çabası neredeyse kesinlikle maliyetlerin ve lojistiğin ötesinde sorunlar yaratacaktır.

“Jeomühendislik” genellikle belirsiz riskler karşısında bile toplumsal faydalar elde etmek amacıyla Dünya’nın doğal sistemlerine yapılan insan müdahalelerini ifade eder. Havadaki CO2’yi absorbe etmek için kayaları kırmak ve toz dağıtmak gibi bazı jeomühendislik tutulur – “geliştirilmiş hava koşulları” olarak bilinen bir uygulama – deneniyor. Güneş ışığını yansıtmak ve Dünya’yı soğutmak için (volkanik bir patlamanın yapılabileceği kadar) üst atmosferdeki hücreleri toplamak gibi diğerleri, şu ana kadar saha testi için fazladan gücü kanıtladı.

Genel olarak jeomühendislik, iklim sıcaklıklarının azalmasını ve sıfır karbonlu bir dünyaya kapanmayı bize daha fazla zaman kazandırmayı amaçlıyor. Bu tür projeler aynı zamanda savunucuları olağanüstü mühendislik ve kapasitenin yanı sıra politik, kültürel ve etik engellerle karşı karşıya bırakılıyor. Moore ve Wolovick tarafından önerilen buzul bariyeri buna bir örnektir. Yeni, pahalı, karmaşık, güçlü olarak özellikleri ve özellikleridir. Ancak pandemi geriledikçe iki bilim adamı, uzaktan bir mesafeden öteye geçemeyeceğini belirlemeye odaklandılar.

Yaklaşık bir yıl önce Moore’la ilerlemesi hakkında görülüyordu. İlk kez Eylül ayında, Moore’un Laponya Üniversitesi’nde buzul bilimi finansmanı olarak finansal desteğin Rovaniemi’de gruplarla buluştuk. Binanın önünde otururken buzul koruma fikrinin gelişimini izledi. Bana, suyun altı bariyeri araştırmasına yönelik erken yardımsever desteğinin onu cesaretlendirdiğini söyledi. (Akademik öğrencilerin yanı sıra desteğin İskandinavyalı bir milyarderden geldiğini söyledi.) Ve benim için ön izlemesini yaptığı son bilgisayar eklentisi, Batı Antarktika’da bir su altı bariyerinin faydalı olabileceğini öne sürdü. “Sonuç olarak bunun süper iyimser bir durum olduğunu düşünüyorum” dedi.

Moore, Norveç’in fışkırdığının derinliklerinden başlayarak Grönland’a doğru ilerleyerek daha büyük bölgelere doğru ilerlerken yolun en az on yıl boyunca sıvılaştığını gösteriyordu. O zaman belki Antarktika’da bulunabilir. Kötü kış koşulları ve sürekli zorlukların önüne geçilebilmesi için, bir yıl daha ulaşılabilir bir kurulum yapılabilir. “Son zamanlarda hiç kimse bunun süper çılgınlık olduğunu söylemedi” dedi gülerek. Yine de bazı buzulbilimcilerin şüpheciliğinin yanı sıra güçlü bir karşıtlığı da dile getirildi. Moore ve çalışma arkadaşlarından oluşan bir ekip, yerli Grönlandlıların onun planlarını kabul edilebilir bulup bulmayacağını ya da Antarktika’daki siyasi anlaşmanın inşaata izin vermeyeceğini bilmiyorlardı.

Yine de projenin uygulanabilirliğinden emindi. Moore, “Herhangi bir tür jeomühendislik yapmaya karşı olağan olayların yaşanması, hafifletme, hafifletme, hafifletme için gerekli olanlardır – bu okların bulunduğu yerdeki üç oktur” dedi. Ancak karbon emisyonlarımızı en aza indirir, tehdit altında bazı buzulların bölümlerini dağıtmak için fazla bir şey yapmayabilir. Moore, felaketten çözüm için neden hafifletme ve müdahale yapılması diye sordu?

Fikirlerinin ortaya çıkmaması için iyi nedenlerin olup olmadığını görmek isteyen bir yayılmanın uzandığını söyledi. “Hadi kırmızı bayraklarla ilişkiler çalışalım” dedi, su altı bariyeri oluşturmanın doğurabileceği riskleri kastederek. Ve eğer onların olmamasısak ilerlemeye kararlı olduğunu ekledi.

Aldığımız gibi Dünya sıcaklığının sanayi çağına göre 1,5 santigrat derece daha yüksek olduğu erişime ulaşmaya yaklaştıkça (bu yıl sonunda muhtemelen ulaşacağımız bir seviyeye), hem hedefte hem de pratikte bir jeomühendislik çağının geleceğinin giderek daha açık görünüyor. , vardı. Ortaya çıkan bileşenler genellikle karmaşıklık ve karmaşıklık gerektirebilir. Örneğin, Dünya’yı soğutmak amacıyla çok sayıda dağıtmak, özel yüksek irtifa uçaklarından oluşan bir filonun hizmetini gerektirebilir. Ancak jeomühendislik çalışmaları düşük teknolojili olabilir. Binaları soğutmak için kenar çatıları beyaza boyamak bir örnektir; Donmuş toprakları veya buzulları serin tutmak için battaniyelerle örtmek de bir başka yöntemle. Bir süre sonra Moore ve ben Antarktika buzullarının kenarlarındaki çitlerin karını yakalayıp deniz savurmasını önleyip önleyemiyor, böylece buzu kalınlaştırmak için kar yığınları oluşturup oluşturamayacağını tartıştık.

Partiküllerin üst düzey atmosfere koymanın potansiyel risklerini ve faydalarını öğreten önde gelen savunmacılarından biri olan eski bir Harvard oyunu olan David Keith, yakın zamanda Chicago Üniversitesi’nde İklim Sistemleri Mühendisliği girişimini organize etmeye başladı; Önceliklerden biri, çeşitli iklim müdahalelerinin pratik mühendislik güçlerini sistematik olarak değerlendirmektir. Keith bana, son yıllarda birkaç bölgede temiz enerjiye yapılan 1 faaliyet doları küresel yatırımların yanı sıra, yurt dışında atmosferden karbonun uzaklaştırılmasına yönelik artan çabaların kendisini heyecanlandırdığını söyledi. (Doğrudan hava yakalamaya odaklanan Carbon Engineering adlı bir şirketin kurucusudur.) “Bu, gelecek mi?” Keith belirli jeomühendislik türlerine bulunarak şöyle diyor: “Dağıtım yapılıyor.”

Ancak yine de büyük oranda bir gerçekleşme gerçekleşiyor. Hiçbir kuruluş tek başına jeomühendislik araştırma projeleri düzenlemez veya olası riskleri ve etkilerini değerlendirmez; Hükümetlerin veya diğer paraların bunlarda olduğu, güvenli veya uygun fiyatlı olup olmadığının karar vermesini sağlayacak açık bir süreç de mevcut değil. Bunun yerine, Moore gibi akademisyenler genellikle bağımsız olarak bir şekilde ilerlemeye ve bilgi ve ivme bulmayı ummaya bırakıyorlar. Keith’e göre, Kuzey Kutbu bariyeri fikri verici umut (“buzullar için bugüne kadar en iyi fikir”) ancak gerçek maliyet ve faydalarını öğrenebilmek için en az yıllık bir çalışma gerektirebilir.

Jeomühendislikle ilgili riskleri değerlendirme, araştırma ve uygulama arasında büyük olabilirler. Yakın zamanda yayınlanan bir makale, şu anda Almanya’daki Alfred Wegener Enstitüsünde çalışan Moore’un meslektaşı Wolovic, “insanlığın hedefe yönelik herhangi bir buzul bilimini uygulayabilmesinden çok uzun bir yol olduğunu” belirtti. Geçtiğimiz günlerde sohbetlerimizden birinde “burada buzul bilimi, oşinografi, malzeme bilimi, deniz biyolojisi açısından pek çok bilimsel bilinmeyenin” bulunduğunu belirtti. Gerekli mühendislik performansının yanı sıra olağanüstü ayrıntıların incelenmesi gerekiyor. Ve Wolovick şunları ekledi: “Her şeyin yaygınlaşmasıyla koşan kişiler olarak algılanmamız hayati önem taşıyor. Eğer bu konuda çok hızlı davranırsak, insanların haklı olarak şüpheci olacaktır.”

Wolovick, buzul bariyerinin gelişmelerinin Moore’dan daha fazla zaman aralığı olduğunu düşünüyor. Bana, Antarktika’da bir kurulumun nasıl kurulacağını öğrenmenin 20 yıl gerektirmesi halinde şaşırmayacağını söyledi. Ancak büyük buzulların bu 20 yıl boyunca bir şekilde bozulmaya devam etmesi durumunda mühendislik gereklilikleri ve ekosistem etkileri konusunda bu anlayışa sahip olmanın önemli olduğu görülüyordu. Eğer hazırlıklı olmazsak, gelecekteki bir panik durumu, yeterince çalışılmamış bir tehlike planı denenebilir ve bu plan felaketle sonuçlanabilir. Bir su altı bariyeri sıcak suyu hassas bir buzuldan diğerine itilebilir, örneğin farklı bir buzulun dağılımını hızlandırabilir.

Çeşitli jeomühendislik planlarını değerlendirmek için bazı erken girişimler olmuştur. Geçtiğimiz yaz Moore, Arctic Üniversitesi’nden yaklaşık 200 üniversitenin bağlı olduğu akademisyenlerle işbirliği yaparak 61 jeomühendislik bilgilerini araştırdı ve ön hazırlık olarak sıraladı. Kriterler arasında teknik hazırlık, “ölçekilebilirlik”, maliyete karşı faydalar ve bir patlama tehlikesi oluşması durumunda kolayca çevrilip çevrilemez yer alıyordu. Üniversitenin rektörü Lars Kullerud, Ekim ayındaki çalışmalarda yöneticilik yaptı. Oslo’da buluşmamızın bana amacının jeomühendislikteki “tabudan çıkması” olduğunu söyledi. Bu tür iklimin, iklim değişikliğini durdurmanın tek uzun vadeli çözümü olarak karşılaşılan karbon emisyonlarının ortadan kaybolmalarını engellemeyeceğini söyledi. Ancak dünyanın geri kalanından dört kat daha hızlı ısınıyor gibi görünen Kuzey Kutbu, “acil durum tedavisiyle” acilen ilgilendiğini söyledi.

Çalışmanın jeomühendislik sınıfı 12 kategoride 1’den 3’e kadar bir mesafede puanlandı; daha yüksek bir ortalama sayı, daha fazla umut vaat ettiğini gösteriyor. Örneğin buzullara su pompalamak 1,25 puan aldı; Yansımayı almak için Kuzey Kutbu bulutlarını deniz suyuyla aydınlatmak 2,27. Moore ve Wolovic’in buzulları yönünde demirli deniz bariyeri kaydedilen değerde bir 2,10 puan aldı. Hiçbir puan 2,5’u aşmadı.

Yardımcı olan şey, fikrin sert bir çakıl ve taş yığınından esnek bir perdeye dönüşmesiydi. Geçen sene Moore’la ilk konuştuğumuzda, büyük bir gömme dondurucuda bulunan plastik şeritlerin sıcak havayı soğuktan ayırdığı bir şey sızıntısı. Bunun dışında, şamandıralardan sarkmak yerine, tuzlu ılık suyun dolaştığı deniz kenarından yukarı doğru süzülüyordu. Moore, “çok kaygan” olan polietilenden yapılmış olabileceğini belirtiyor, “ve yanınızdan geçen büyük buzdağları varken bu çok önemli.” Moore bu yaklaşım üzerinde düşünürken Kullerud da çok daha fazla mühendislik uzmanlığından faydalanmaya ihtiyaç duyup duymadıklarını merak ediyor. “İşim gereği çok seyahat ediyorum” dedi bana, “ve gittimm her yerde sadece şunu sordum: ‘Su altında büyük bir şey inşa etmek istiyorsanız, yetkinliği neredesiniz?’ Çünkü bir üniversiteden bir akademisyen akademisyeni alıp bunları böyle bir şeyi fiilen uygulayamayız. Mühendislik profesörleri bile oldukça teoriktirler.”

Herkesin konuştuğu çoğu yerde, kendi arkasında, Norveç’te, Aker Solutions adlı küresel bir mühendislik grubu bakmasını önerdi. “Bunlar petrol endüstrisi için suya büyük çöpçü şeyler inşa eden büyük adamlar” dedi. “Bunu anlayanlar onlardır.”

Birkaç sene önce, 2007’den bu yana neredeyse her yaz Grönland’ı ziyaret eden New York Üniversitesi’nden oşinograf David Holland’ın köklerindeki bir araştırmacı ekibiyle Jakobshavn buzulunun dünyasını yakın bir yerde kamp kurdum. Helikopterle uçarak bir haftayı uçurumun üzerinde tutuyor. Güneş gece gündüz gökyüzünde dönerken buz katmanının boyuncaki tozlu arazi. Buzul üzerinde sürekli bakım sağlandı: birkaç mil uzunlukta, fiyort yüzeyinin 300 fit üzerinde yükselen ve 3000 fit aşağıda mavi-beyaz bir duvar. Gümbürdedi ve büyük buz parçaları kırıldı; Raporlarda silah sesi görülüyor.

Hollanda, su sıcaklıklarını düzenlemek için düzenli olarak fiyorda sondalar attı. Thwaites’te de benzer çalışmalar yaptı. Ona göre su sıcaklığı, Jakobshavn ve Thwaites gibi “okyanusları sonlandıran” buzulların karadaki buzları nasıl döküldüğü ve denizin nasıl yükseltildiğinin anahtarıdır. Neredeyse bir kontrol düğmesi değişir. Hollanda’da geçen bana Jakobshavn’ın fışkırdığının 1990’lardan öncesine göre yaklaşık bir santigrat derece daha sıcak olduğunu – şu anda donma noktasının yaklaşık dört santigrat derece üzerinde – ve aynı hayattaki Thwaites’e yaşadığı suların da muhtemelen önemli derecede ısındığını söyledi. Sürekli devam eden gözlemlerle, “sıcak suların okyanus çıkışındaki buzulları artık ve sıcak suyun kendisinin artan sera gazlarına atfedilebilecek olan, rüzgarlara atfedilebileceğine süt” kanıtların patlamasının sağlam olduğunu söylüyor.

Konuştuğum bazı buzulbilimciler Moore’un buzullarının korunması teknik ve etik açıdan sorunlu buluyor. Boulder, Colo.’daki Ulusal Kar ve Buz Veri Merkezi’nin baş bilim adamı yardımcısı Twila Moon, bana jeomühendisliğin genel anlamda iklim değişikliği çözümü olarak kabul edilebileceğinden endişe duyduğunu söyledi. en iyi – etkilerinden bazıları. Moon’un bana söylediğine göre daha doğrudan endişe verici olan, Kuzey Kutbu’ndaki deniz yatağı perdelerinin ekosistemleri ve balıkçılığının çoğalacağıydı. Grönland’ın havanın ısınmaya başlaması nedeniyle erime olması nedeniyle, Jakobshavn gibi buzullardan buzdağı üretiminin yavaşlamasının küresel deniz seviyeleri üzerinde pek bir etki olabileceğini söylüyor. Thwaites’in düşüşünü yirmi yıldır takip eden Washington Üniversitesi’nden buzulbilimci Ian Joughin, bana bu bölgenin bölümünün zorluğunu vurguladı: Thwaites’te herhangi bir altyapı yokluğu boyunca en az 500 milyon. “Bu çok zor bir alan” diyor. “Gemilerin oraya tek bir demirleme yeri koymak için girmek bile zor.”

Hollanda, Moore’un fikirlerine göre birçoğu. “Grönland’da şöyle bir şey var: Bunu yapmalı mısın?” bana o dedi. “Ama Antarktika daha çok şunu yapabilir mi yanlış?” gibi. Sonraki hakkında şüpheleri var. “Oraya ulaşmak için çok uğraşmak ve bazı şeyleri planlamak yıllar alıyor. Hiçbir şey için ikinci şans yoktur. Orada mümkünda, her yönden yardımınız ve sıcaklığın yeterince sıcak olduğu Ocak ve Şubat aylarında küçük bir çalışma penceresi oluyor ve sonra bum, hava yeniden soğuk oluyor.” Öte yandan, Dünya üzerinde Thwaites kadar önemli birkaç “baskı noktası” mevcut da ekliyor: “Thwaites deniz seviyesi iki metre olabilir – ancak daha sonra komşu buzullarının birkaç metre daha artmasını tetikleyebilir” diyor. “Böylece ona bakıp şöyle diyorsunuz: ‘Florida’nın dünya maliyeti bitti. Bangladeş gitti. Dünya çapında pek çok küçük şehir yok oldu. var.’ Demek istediğim, maliyet olayları veya o kadar büyük ki anlaşılmaz.”

Moore, Thwaites bölgesindeki Dünya’daki herhangi bir yer kadar yasak olduğu fark eder. Oraya yaptığı ilk seyahatlerde bulunarak, “İnsanlar Antarktika’da çalışmanın gerçekten zor olduğunu söylerken bu bir şey, ben de bunu yapıyorum: evet, gemiyi terk ettim çünkü buzun içinde kaldım” diyor. “Bunun ne kadar zor olduğunu biliyorum.” Yine de kayıtlı uzmanlığın mutlaka okyanus mühendisliğinde farklılık göstermediğini kabul ediyor. Bu nedenle Kullerud’un Aker Solutions’ın dışındaki kişilerin çabalarını destekledi.

Eylül ayındaki Aker’in Oslo’nun eteklerindeki ana ofisinde bir gün. Firma, Kuzey Denizi’ndeki petrol ve gaz tesisleri mühendisliğinin yanı sıra, derin deniz rüzgar türbinleri ve açık deniz balık çiftlikleri için platformlar da tasarlıyor. Aker’in mühendislerinden ikisi, Ole Wroldsen ve Dorthe Julie Kirkeby, Moore ve Kullerud’un bir yıl önce İzlanda’da bir araya gelerek perdeyle ilgili yeri araştırdıkları bir toplantıya katıldılar. Wroldsen bana kaya duvarını ilk söylediğinde negatif olduğunu söyledi. Bunu inşa eden deniz tabanına çok fazla zarar verebileceği ve muhtemelen denize doğru yüzen büyük buzdağları tarafından yok edildiği düşünüldü. Plastik perdeler uygun değildi. Wroldsen, “Bu iyi bir fikir ama kötü bir çözüm” diyor. “Okyanusa plastik atmıyorsunuz, değil mi? Okyanustaki plastikle mücadele ediyoruz.”

Aşırı okyanus ortamlarına yönelik yapıların tasarlanması ve inşa edilmesi nadir görülen bir alandır. Aker Solutions’ın Kuzey Denizi’nde dünyanın en zorlu çalışma ortamlarından birinde 30 metrelik dalgalara dayanacak platformlar inşa edilmesi gerekiyor. Ancak Wroldsen ve Kirkeby’nin bana söylediği ve daha sonra Aker’deki cam duvarlı bir dalga tankında bana gösterdiği gibi, okyanustaki bir dalganın enerjisi, deniz seviyesindekinin çok küçük bir kısmıdır. Bu son derece zorlu iki ortamlı Grönland ve Antarktika’daki deniz tabanı perdesinin fırtınalara ve gelgit güçlerine dayanabileceği konusunda cesaret verdi.

Malzemelerin kendi özellikleri sunar. Kayalar ve plastik uygun değilse ne olur? Wroldsen, denizcilik süreçlerinin dayanıklı doğal hayatlar olan sisal veya abacadan oluştuğu sıkı bir ağın yeterince güçlü ve kaygan olup olmayacağını merak ediyor. Aker’in ön katmanı, geniş, sıkı örülmüş bir tenis ağını andıran bir şeye dönüştü. Geminin versiyonu okyanusun en az birkaç yüz metre yukarıya doğru yükselecek ve uzun sürecek, muhtemelen panelli bölümler halinde, Grönland’da birkaç mil veya Antarktika’da 50 mil kadar uzanacaktı. Çeşitli noktalara ağırlıklarla sabitlenecek ancak besinlerin ve balıkların korunmasına izin verecekler. Wroldsen’in ifadesiyle “sallanan bir salon kapısı gibi” esneyebilir. Kurulum için gemilere bir perde yüklenip deniz tabanına indirilebiliyor.

Wroldsen, bu tasarımın mühendislik bakış açısıyla yalnızca bir ilk çatlak olduğu konusunda uyarıyor ve diğer çözümler Moore’un meslektaşları tarafından akademik makalelerde araştırılıyor. Ancak Wroldsen bana artık etkili bir perde üretmenin ve kurmanın mümkün olduğuna inanmadığını söyledi ki bu onun bu fikrine ilk tepkisi değildi. Düzgün çalışmadıysa ya da deniz yaşamı için kesintisiz sonuçlar doğurduysa diye sordum. Wroldsen, yüzde yüzer olma özelliğinin, yani teorik olarak onu bağlantı noktalarından kesebileceğini, çıkıntıların oluşmasına izin verebileceğini ve tekrar toplayabileceğinizi söyledi. Daha sonra çizim tahtasına geri dönebilirsiniz.

Geleneksel Jeomühendislik planlarının engellenmesi, gözlerin bozulması olabilir, ancak siyasi ve kültürel anlaşmazlıkların ortaya çıkması daha da zor olabilir. Antarktika (ülkelerin ve daimi ikamet sahipleri mevcut) karmaşık bir uluslararası anlaşmayla yönetiliyor. Orada herhangi bir deniz yatağı perdesi projesinin, büyük bölümü, oy hakkına sahip iki düzineden fazla ülkenin çoğunluğunun desteğine ihtiyacı olacaktır. Grönland’da da benzer bir müdahale, bolluğu nu içeren Eskimo toplumunun iznine bağlı olacaktır.

Geçen yıl Moore’un meslektaşları boyunca, en iyi ihtimalle giderek artan bir ilerleme de olsa, ilerleme kaydediliyor gibi görülüyordu. Rovaniemi’deki Lapland Üniversitesi’nden çevreci sosyal bilimci Ilona Mettiäinen bana, bu geçmişteki ilk örnek olması nedeniyle, devam durumunda muhtemelen ciddi ekonomik ve sosyal zorluklara yol açacağını söyledi. Jakobshavn’ın ikonik buzdağlarının üretiminin kesintiye uğrama ihtimali de hassasiyetleri artırıyor. Turizm ve kişisel konulardır. “Bu zengin yerin veya herhangi bir bölgede böyle bir perdeden zarar görmeyi istemeyiz” dedi ve Grönlandlıların Moore’unki gibi bir teklife izin vermeyeceğini küresel kaygıların değil yerel kaygıların belirlemeyeceğini kabul etti. Lars Kullerud benim için durumu şu şekilde özetledi: Kuzey Kutbu’ndaki bir ekosistemi yok etmek, fikrinizin hiçbir yere varmayacağı anlamına gelir – “dünyayı kurtarsanız bile” dedi.

Grönland’ın başkenti Nuuk’ta eğitim bakanlığında çalışan bir buzulbilimci olan Carl Egede Bøggild, Grönlandlıların şu anda asıl endişesinin iklim değişikliği olmadığını söylüyor. Ada, mali ve siyasi açıdan Danimarka’dan bağımsız olmaya odaklanıyor. Ekonomilerini genişletmeye çalışırken Grönlandlıların Moore’un perdesine şu soruyu sorabileceğini söylüyor: “Neden Batı’nın yarattığı CO2 emisyonu problemsiz için tıslayalım mı?” Grönland ve Danimarka parlamentolarının eski bir üyesi olan ve şu anda kar amacı gütmeyen Inuit Circumpolar Konseyi’nin uluslararası başkanı olarak görev yapan Sara Olsvig de bu endişeyi yineliyor. Olsvig bana, yabancılar daha büyük bir iyilik için harekete geçmekten söz ettiğinde Grönlandlıların temkinli davrandığını söyledi. “Kuzey Kutbu’nun yerli halkları olarak deneyimlediğimiz şey tam olarak bu” diyor, “topraklarımız sömürgeleştirildi, toplumlarımız başka birinin iyiliği için sömürgeleştirildi.”

Grönlandlıların tutumu bu sonbaharda muhalefete doğru sertleşirken Moore bir sonraki adımlar atmak için planlar yaptı. Kullerud’un bana söylediği gibi, “Sonsuza kadar bilgisayar modelleri yapabilirsiniz, ancak sonunda bir yerde bir şeyler inşa etmeye çalışacağız.” Gelecek yıl Moore, perde malzemelerini denemek için açık havada (belki de Norveç’teki küçük bir fiyortta) onlarca metrelik bir deney yapmak istiyor. Norveç tarafından kontrol edilen küçük bir Kuzey Kutbu takımı olan Svalbard’da belki bireysel metre uzunluğunda daha büyük bir test yapılabilir. Ve sonra – en erken birkaç yıl sonra – o ve ekibi Grönland’da daha büyük bir şeyin dağılışında deneyler yapılabilir. Moore, Jakobshavn sakinlerinin izin vereceğinden ortaya çıkmaya başladıca (“son derece güçlü bir sonuç” diye kabul etti), Grönland’ın uzak mesafeki, 79 Kuzey olarak bilinen muazzam bir çıkış buzulunun bulunduğu başka bir büyük fiyorda odaklanmaya başladı. en çok için. Bana “Orada yerleşim yok” dedi. “Bu, mutlaka kültürleri ve eşitlikleri birbirine bağlamak anlamına gelmez.”

Birkaç kez Moore ve meslektaşlarına basit bir soru sordular: Kim tıslayacak? Kullerud bana, ciddi bir oşinografi çalışmasının kolayca 10 milyon, 20 milyon, 30 milyona ulaşabileceğini söyledi. “Üniversitelerin başa çıkabileceği bu tür şeyler sorun değil.” Ve fiyortlardaki küçük detayların özeti akademik ve hayırsever fonların birleşimiyle finanse etmek o kadar da zor olmayabilir; Grubun geçen yıl Reykjavik’teki kardinaller toplantı masraflarını Frederik Paulsen Jr. adlı İsveçli bir milyarder ödedi. Ancak yüzlerce doları toplamak daha karmaşıktır; Ancak bu muhtemelen gerekli olacaktır. Antarktika için gerekli olan buzları da dahil olmak üzere gemileri inşa etmek, 10 milyar boyunca varan şaşırtıcı bir masraf olacaktır.

Perdeye yönelik kaba bir maliyet-fayda analizi, Moore ve Wolovick’in depolama beri temel kapsamı olmuştur: Yerel olarak para harcayın, küresel olarak tasarruf edin. Yakın zamanda yapılan bir araştırma, hem deniz düzeyinde yükselişin hem de yeni kıyı savunmalarının hayırlı zararların küresel maliyetinin yüz milyarlarca dolar olduğunu ortaya koyuyor. Moore, Grönland’da metrenin onda biri kadar bir artış önleyen bir perdenin yılda 5 milyar dolar, Antarktika’da ise iki metrelik yükselişin önleyen bir perdenin yılda 100 milyar dolar tasarruf sağlayabileceğini tahmin ediyor. Perdeler hızla kendilerine tıslayabilirler.

Moore ve meslektaşları bu nedenle yeni bir ekonomik fikir ileri sürüyorlar: Grönland ve Antarktika’nın buz tabakalarının bütünlüğünü korumanın (Moore’un ifadesiyle onları “küresel bir fayda” olarak kabul ettikleri) dünyanın kıyı ülkeleri için değerli olduğu. Onun çeşitliliği, Amazon yağmur ormanlarının değeri konusunda bir büyük iddiayı yansıtıyor. Son yıllarda, Birleşmiş Milletler’in birliğinin sponsoru olan REDD+ olarak bilinen bir çaba, sanayileşmiş ülkeler aracılığıyla, yağmur ormanlarının korunması ve en teorik olarak karbon emisyonlarının önlenmesi için hükümetlere ödeme yaptı. Benzer şekilde, deniz seviyesindeki artışlara karşı, bölgelerdeki bir perdenin kaynağına yardımcı olabilir. Norveç’teki eski bir hükümet yetkilisi olan ve şu anda perde projesinde Moore ve Kullerud ile birlikte çalışan Marianne Hagen, kıyıdaki ev sahipleri veya işletmeler tarafından yapılan sigorta ödemeleri yoluyla perde için bir miktar fonun sağlanabileceği fikrinden bahsetti.

Moore bu çabaların çok önemli olduğunu düşünüyor ancak bunların uzmanlığının parçaları geçiyor. Bir gün bana iç çekerek, “Her şeyi hazırlamaya çalışıyorum” dedi. Bilim ve daha az oran da mühendislik üzerinde almayı tercih edeceklerini söyledi. Ve eğer bunların umutları verirse, para birimi ve siyaseti çözmeye hazır başka şeyler da var.

Ekim başında, David Keith’in Chicago Üniversitesi’ndeki yeni girişimi, buzul jeomühendisliği üzerine iki günlük bir çalışmanın sponsoru oldu. Başlamadan bir gün önce dönmedeki bir kafede Moore ve Wolovic ile karşılaştım. Güneşin altında bir piknik merkezinde genel bir kutu konserveden yudumlayan Moore beni çağırdı ve şöyle dedi: “Thwaites için bazı modeller konusunda gerçekten çok heyecanlıyım.” Bunlar Dartmouth’taki bir meslektaşı tarafından yapılan ve bir perdenin sıcak su üretenn buzullara çarpmasını nasıl önleyebileceği simüle eden bilgisayar projeksiyonlarıydı. Ancak Moore, Jakobshavn’a ait bazı bilgilerin kayıtlı olduğunu ve o kadar da iyi görünmediğini sözlerine ekledi. Yüzünü buruşturup başını salladı. Bu tamamen beklenmedik bir durum değildi: Birkaç hafta önce Türkiye’de buluştuğumuzda, güneybatı Grönland’daki hava ve suyun bir perdenin gerçekten etkili olamayacak kadar ısındığı kadar ısınması vardı. Adanın başka bir yerine bakması gerekecekti. Jakobshavn için “Biliyorsunuz, 20 yıl önce bir şeyler yapmak gibi görünen ama artık çok geç.” dedi.

Moore ve Wolovic ertesi gün yaklaşık 30 araştırmacıya hitap ederek sabırla çalışmayı açıkladılar. Grubun perdeyle ilgili tartışmasını dinlerken, toplantıdaki belirli sorunları kullanmaktan ziyade sık sık tekrarlamakla ilgili olarak kullandık: Bu buzulların okyanusla nasıl etkileşime girdiğine veya deniz yatağı perdesinin denizde nasıl değiştirilebileceği hakkında yeterince bilgi sahibiydik? Bir yazılımla özellikle dikkat çekici bir soru sordu: “Diyelim ki buna 50 milyar dolar harcadık ve işe yaramadı mı?” Ancak perdenin “çalışmasının” ne olduğunu anlamadığını bile yanıtlamak zordu. Deniz tabanı perdesi olmadan geleceğin nasıl olacağı, yoksa deniz tabanı perdesi olsa nasıl olacağı öğrenildi.

Günün sonunda, iki baskın fiziksel güç kaybı içinde görüldü: Çok büyük bir soruna verilen ilgi çekici bir yanıt ve sinir sıkışması düzeyinde eksikti. Ancak bana öyle geldi ki perde, birçok jeomühendislik örneği de dahil olmak üzere, ilk başta kabul edilmek zor görünen manzaralara tepkilerin zaman içinde nasıl gelişebileceğinin iyi bir örnek olarak hizmet ediyor. Henüz cevaplanmamış pek çok bilimsel ve mühendislik sorusuna rağmen, ilk kez yaklaşık beş yıl önce çözülebilen Moore ve Wolovic’in projesi, çok kısa bir sürede önemli ölçüde ilerleme kaydetti. Ve Moore herhangi bir tehlike işareti bulamadığını söyledi.

Ancak Dünya ısınmayı durdurmamıştı. Belki de jeomühendislik durumu temel soru, insanlık için önümüzdeki yıllarda yalnızca emisyonların yayılması mı yoksa daha sıcak bir dünyaya uyum odaklı odaklanmanın mı daha kapalı olduğu, yoksa araştırmamızı eş zamanlı olarak iklim müdahalelerine de genişletmemiz mi sınırlıdır. Moore, Finlandiya’da bana, güneş enerjisi jeomühendisliği araştırmalarına karşı ortaya çıkan İsveçli çevrecilere karşı bulunarak, “Bu konuda Greta Thunberg’e katılmıyorum” dedi. İklim koşullarının hafiflemeye yönelik hedeflere yoğun yatırım yaptığımızda nedenlerini önleyecek motivasyonu veya kaynakları kaybetmemiz anlamına gelen “ahlaki tehlike” risklerinin de buzul araştırmasını duraklatmak için bir neden saklandığı belirtiliyor.

Moore ise kendi adına, Hükümetlerarası İklim İklimi Paneli’nin bu yüzyılın sonuna kadar okyanusların 1,6 ila 1,6 arasında hesaplayan tahminleri, hız ve hacim açısından oldukça aşılabilecek deniz seviyesindeki artışlara hazırlıklı olmanız mümkündür. fit ve 3,2 fit daha yüksek. Ayrıca, dünyada önümüzdeki yıllarda CO2 emisyonlarını büyük ölçüde azaltmasa bile (bugün için pek mümkün görünmeyen bir ihtimal), bu sorun çözülmeyebilir. Biri Grönland, diğer Antarktika hakkında olmak üzere yakın zamanda yayınlanan iki akademik makale, düşük emisyonlu bir geleceğin, ufalanan bazı buzulların gelişmiş olabileceği ileri sürüyor. Buzları yine de okyanuslara çarpabilir.

Chicago şampiyonluğunu yöneten kişilerden biri, disiplinde ileri bir devlet adamı olan ve 69 yaşında yeni emekli olan Doug MacAyeal adında bir buzulbilimciydi. MacAyeal, “1970’lerde, buz tabakalarındaki yazılımın denizde 1000 harften daha kısa bir sürede uzamasının son derece mantıksız olduğunu geliştirdiğiüz yıllarda genç bir buzulbilimciydim” dedi. O zamanlar, bu fikir birliğine yalnızca uçta karşı çıkılıyordu; Özellikle 1978’de Batı Antarktika’daki yıkıcı bir ayrılık iklim değişikliğine kapalı ilk kişi olan Ohio Eyaleti’nden John H. Mercer adlı bir buzulbilimci tarafından. Ancak MacAyeal, bu fikrin radikal bir direnişle karşı çıktığını belirtti. Batı Antarktika’daki buzulların gerçekten de insan ömrü içinde okyanusa kayabileceği için onlarca yıl süren araştırma ve veriler gerekiyordu.

MacAyeal bana perde tekliflerini benzer şekilde kullanıldığını söyledi. İşe yarayacağı süreden dolayı değil (olmuyor), benzer bir inançsızlıkla karşı karşıya olduğunuzu düşündüğünüz için. Aktif bir buzulun yanında durmak bir canavarın yanında durmak gibidir. Çok büyük, çok değişir. Ve bir kişinin buna müdahale edip edemeyeceğini değiştirebilir mi? Bu neredeyse akıl almaz görünen bir şey.” Bundan birkaç yıl sonra bu pek de akla hayale sığmaz bir şey olarak görülmeyebilir. “Oraya ulaşıp ulaşamayacağımızı bilgileri” diye sözlerine ekledi, “ama sorunun açıklığa kavuşturulması gerekiyor.”

Jon Gertner 2003 yılından bu yana dergide bilim ve teknoloji üzerine yazıyor. En son ABD uzay kuvvetleri hakkında yazıyordu. Olaf Otto BeckerAlmanya’da yaşayan ve aşırı insani yapılar ortaya çıkıyor, belgelemeye odaklanan bir fotoğrafçı.