Yakın çevremizi tarif ettiğimiz yollar ne kadar yabancı; geçmiş ne kadar çabuk dondurup sadece fikrine, şu ya da bu uzak yılın ya da on yılın bir karikatürüne dönüştürüyoruz. Şarkıcı Kate Bush hakkında bir kitap ve inceleme hakkında bir kitap yazmak, 1980’lerden kalma dergilerde sayfalarca dolaşmayı gerektiren projeler. Londra merkezli aylık The Face dergisinde “Electro: yenilmeyecek olan ritim” hakkında bir kapak hikayesi buluyorum. Mayıs 1984, ilk hip-hop geçmişinde geride kaldı ve bu yaz, Roland davul makinesi ve New York kulüplerinin ithal sesleri arasında. O ay 15 yıl kutlamaları ve bu müzikal şampiyonları çok iyi kutlamalar. Şimdi The Face’in sayfalarında beni şaşırtan şey: İngiliz madencilerin grevinin ve ülke siyasi olarak sarsan artan işsizliğin sadece en ufak ipuçları var. Ve henüz AIDS’ten tek bir söz bile edilmedi; Bir Wrangler isminde, bir modelin konuşma balonu habersizce şunu duyurur: “Pozitifim.” Bu dergi sayfalarında hafızamın hem 1984’ü, hem de değil.
Elizabeth Hardwick evvel, eski caz plaklarına baktığı genç hayranlığını anarak, “O zamanlar bize paha biçilmez bir ıvır zıvır gibi göründüler” diye yazdı. Eski ve yeni dergiler hakkında uzun süre aynı şekilde gerçekleşir. 1980’lerde Dublin’de bir genç olarak, müzik, moda, arka, edebiyat – ve onlar hakkında yazabileceğiniz yollar hakkında beni bilgilendirmek ve hayallerimi donatmak için (çoğunlukla İngiliz) dergilere güvendim. Benim yaşımdakiler ergenlik döneminde dinledikleri şarkıları ve okudukları şiirleri ezbere bilen ama olabilir ben sayfa düzenini koruyanlar: açık görünen bir makale veya incelemede belirli bölümlerin oturduğu yer, resim, alt yazı ve imza bilgileri koreografisi. Dergi sayfasıyla olan aşkım dünyada içimde heyecan uyandırıyor, öyle ki araştırma beni çevrimdışı olarak kütüphanelere ve arşivlere ya da (daha iyisi) ebay’in tozulu bir birikiminin derinliklerine götürdüğünde, eskiden oldukları dergi veya günlük sayfalarında duramıyorum. aranıyor; Künyeden seri ilanlara kadar her şeyi okumak istiyorum.
Eski dergiler ucuz zaman makineleri, kullanımı arzu arkeolojileridir. Uzman veya popüler, denetleyici 20 kitapçığı daha eski bir basım sayısı bulunur (yine de 10 yıllık incelemeye bakar) ve baştan sona okuyun. Hiçbir derin dalış yapmayacaksın, hiçbir tavşan deliğinde kaybolmayacaksın; okumanız bunun yerine bir kültür, sınıf veya çevre boyunca yanal bir dilimdir. Birkaç yıl önce bir kitap hakkında harika cümleler yazarken, Joan Didion’un 1960’larda Vogue’da geçirdiği süre boyunca en iyi fotoğraf altyazılarını çıkarmaya başladı. Bu mükemmel biçimlendirilmiş, adı kalıntıların parçaları bulundu, ama aynı zamanda Didion, Mexico City’deki yeni bir müze hakkında yazıyor – “İnsan bazı küçük şeyleri hatırlayarak, tuhaflıkların peşini bırakmaz” – ve diğer yüksek tonlu parçalar: Hardwick filmleri inceliyor, Alberto Giacometti üzerine makaleler ve Günter Grass. Gordon Parks ve William Klein’ın moda fotoğrafları vardı. Orta yüzyılda Amerikan dergilerinin ve okuyucularının estetik incelikleri hakkında şüphelendiğim her şeyi doğruladım.
Bununla birlikte, geçmişin ünlü isimlerini ve zamanlarının görünen görünen görünüşünü izlemeye devam edin ve geçmişin hayal ettiğiniz veya hatırladığınız gibi görünmediğini veya kulağa gelmediğini görün. Özel okulların ve sekreterlik kolejlerinin listelendiği Vogue’un Ağustos 1965 negatif değerli nüshasında, “Altmışlar” biraz yanlış. Fikirler, resimler ve kelime dağarcığı pek doğru doğrulamak. Moda sadece mini etekler ve sürmeli satış değil; baştan sona yeni incelikli ve plastik örgülere yönelik bir saplantı, fütüristik bir rahatlık ve hareketlilik hayali var. Yazarlar ve reklamcılar, modaya uygun bir etiket du jour olarak “Pop” yerine “Op” (“Op Art”ta olduğu gibi) kullanmaya daha yatkındır. Beklenen “gençler” var – aralarında Joan Rivers, Edie Sedgwick ve Frank Stella var – ama “genç cahil” kim? Sikke bir yıl önce Vogue’da ortaya çıktı ve kullanımı Ağustos 1965’ten sonra yavaşladı. İşte chicerino’ya ilahiler yazan hararetli nesir: “Rüyalarında, aksiyon başlıyor… tam burada, hayal gücü merceğinde, bir görüntü ete kemiğe bürünüyor. … animasyonlu.” Bugün kimler hakkında böyle yazıyor?
The Face’in Mayıs 1984’te yeniden satın almak zorunda kaldım; tüm gençlik dergilerim uzun zaman önce kayboldu veya atıldı. Ama burada, tek bir parça (eleştirmen Ian Penman’ın kişisel bir makalesi üzerine kişisel bir makalesi) okuyabilmek için bir önceki satın alınan ve o sürelerden beri en az bir önceki bir yıl önce yeniden yükleme erkekler için bir dergi olan Arena’nın 1990’ların hayatta kalmalarını sağlamak kalan bir sayısı var. Farklı türden bir kavrayış gerçekleşti: Bulgulara göre “erkek dergisi”ne ve özellikle de o dönem trendlerine ve zevklerine, onların yaygın geneline genelgeçerliğim var. Penman bir yana, konu Hummers’ın bir korku şovu, korkunç teknoloji ve çağdaş çatışma üzerine kötü yaklaşımlar, İngiliz “delikanlı” kültürünün azı. Yine de büyüleyici, en kısa sırıtan “girlCAM” raporuna kadar; bu eski eserler, günümüzün ilkel bir rüyasında yaşar.
Elbette, geçmişin modasına, beklentilerine ve hırslarına sırıtarak veya beklentisine, dokularına veya konuşma beklentilerine karşı nostaljik bir özlem duyarak bu tür sayfalardan uzaklaşabilirsiniz. Ama aynı zamanda, geçmişin asla şimdiki klişenin geçmiş olmadığı duygusu, şu anki zamanımızın tamamen kendisinden olmadığı gibi, tamamen kendi kendini kutlayanlar gerçekleştirdi. Yakın ilgiyi baştan sona tavsiye ettim; ama aynı zamanda, tüyler ürpertici dergi düzenleri arasında, bizim yüzyılımızın icat etmediği saf dikkat dağıtmaya da teslim olabilirsiniz.
Brian Dillon en son “Yakınlıklar: Arka ve Büyü Üzerine” kitabının yazarıdır.
