Sheila ahşap panelli bir giriyor giriyor ve lacivert önlükler giymiş bir grup evde yardımcısına hitap ediyor. Bir duayla başlarken perdelerin aralarından yumuşak bir ışık süzülüyor: “Tanrı Baba, bu toplantıdan sonra, zihnimizi aç, kulaklarımızı aç ki işitelim, görebilelim. Amin.” Yardımcılar ev sahipleri kendilerini tanır ve işleriyle ilgili kısa harcamalar sunar. Sheila onların menajeridir. Güneydoğu Mississippi’de bir işletme olan At Home Deva, LLC’de çalışıyorlar ve bir kameraya, “Working: What We Do All Day” adlı bir mini dizi için toplantılarını filme alan bir belgesel ekibine konuşuyorlar.bazıları sürgü değiştirdikleri, ilaçlarını arkadaşları olan yakınlarını anlatıyor. soru var mı? Benim için bir yorumun var mı?”
Bu masum sorgu, hem Sheila’yı hem de izleyiciyi şaşırtan bir konaklamasızlık seli çiçekler. Zaman tutma ve ödeme takip sistemleri ile ilgili sorular var. Amanda adlı bir yardımcı, bir ağacın pizza almak için 10 mil yol kat ettiğini söylüyor: “GPS tüm bunları mı yer alıyor?” Hayır, diyor Sheila sempatik bir şekilde, yardımcılar ekstra kullanım için para maskesi. “Doğru temizleme,” diye kabul ediyor, “çünkü gazını yakıyorsun.” Bulundukları odadaki basınç düşürmez; eğer bir şey varsa, inşa etmeye devam ediyor. “Nasıl yaşayacağız ve hayatta kalacağız mı?” bir kadın tahmini. “Deva almamız gerekenler, almamız gereken evlerimiz var.” Caroline, neredeyse üç yıldır zam görmeden şirkette çalıştığını belirtiyor. Sheila, sanki duygusal kapaklarını zorluyormuş gibi aşağıya bakıyor.
Sahne belgeseli altındır. Yorum yayını, röportaj raporu. Bu, bir tencere domates sosu gibi kaynayan, onu karıştıran tüm sıcak lezzet dereleri köpürmeye hazır bir Amerikan işyerinin basit, güçlü bir örneğidir. İşçiler için hissediyoruz. Çapraz ateşe yakalanmış gibi gördüğü ve elinden gelenin en varlığında yapamadığı çalışan Sheila’yı hissediyoruz. Tüm bu memnuniyetsizlikten kim sorumluysa ona karşı haklı bir öfkeyi muhafaza etmez. Ama bu tam olarak kim? Bu, “Çalışmanın” yanıtlamak için yeterli zamana sahip olabileceği birçok büyük sorudan biridir.
“Working”, Barack Obama’nın sunuculuğunu yaptığı ve kişisel olarak ve Michelle Obama’nın yapım şirketi Higher Ground’un yapımcılığını üstlendiği bir Netflix dizisidir. Dış seste, eski başkan bize yapımın Studs Terkel’in çığır açıcı 1974 tarihli sözlükten ilham yayıldığını söylüyor: Çalışmak: İnsanlar Bütün Gün Ne Yaptıkları ve Ne Yaptıkları Hakkında Nasıl Hissettikleri Hakkında Konuşurlar. Geniş bir Amerikalı grubun partilerini ve hikayelerini, dağıtımlarını demokratik bir şekilde yan yana yerleştirerek. Şovun geçen ay kullanım amaçlı dört bölüm, benzer bir şey hedeflediği, odaklandığı üç şirketin her seviyesindeki kullanımıyla vakit geçirerek – kullanımının, örneğin Manhattan’lı bir yönetiminin ve holdingin CEO’sunun günlüklerini genel olarak karşılaştırmasına izin veriyor. üstlendiği yükün sahibidir. Bu programa harcanan para harcandı. Kameralar kaygan, açısal yaratıcı, şarkılar pahalı bir şekilde lisanslandı. Bu, üretimin en önemli değeri olabilir: İşçi sınıfından insanların günlük yaşamlarının, böyle bir bütçeyle bir yana, televizyonda bu kadar açık ve dürüst bir şekilde sahiplenildiği en düşük düzeydedir.
Bu bağlamda, Sheila’nın sarma toplantısını kontrolden götürmek izlemek, neredeyse Terkel’in kitabı kadar yıkıcı ve aydınlatıcı hissettiriyor. Gösteri, bu patlamayı mümkün kılmak için özellikle son yanlışları ele geçirdiğinde sorun ortaya çıkıyor. İşçilere yakın kalmaya çalışıyorsa da dizi, idam seslendirmelerine karşı koyamıyor; burada Obama, ev çocuklarının ya da “Wall Street” filminin ya da ekonomistin gösterişli arşiv görüntüsü üzerinden endüstriyel düzeyde bilgi veriyor. Milton Friedman. Senaryolar, New Deal’ın dışında bırakılan uygulamadan orta sınıfın düşüşünün makroekonomisine kadar her türden sistemik güce değiniyor.
Gösterinin New Deal süresinin bu kadar uzaması gerektiği gerçeği, önemli bir sorunun gökyüzünü çiziyor: Amerika’nın kendi işyerlerine ilişkin algısı, şaşırtıcı bir şekilde güncelliğini yitirmiş olabilir, her şeyin ne kadar derinden değiştiğine dair inkarla dolu olabilir. Dizi, Terkel’in yaptığı gibi emekçilerin etrafına dolanmak, onların umutlarını, hayallerini ve biriktirmelerini anlamak istiyor. Ama aynı zamanda, Amerikan hayvanlarına ne olduğu hakkında, izlemeyi birkaç yıllık karmaşık değişiklikler hakkında yakalamayı içeren bir tartışmayı ortaya koymak istiyor – bunların tamamını, tesadüfen başında olan bir olasılık tarafından ortaya çıkıyor. keşfedilen zamanların önemli bir kısmı için.
Politikacılar tüm bu inkarlara katıldı mı? Bu konu ele alınmadı, ancak dizi, popüler medyanın iş yeri uzun süredir istismar ettiği fikrine değiniyor. Obama bir merkez, televizyonun çalışanları ve orta sınıf insanları ve onların temsil edenlerle dolu iddia ediyor – örnek, “İyi Zamanlar” veya “All in the Family” gibi Norman Lear dizilerinde. Ancak Reagan döneminden sonra, popüler şovlar lüks profesyonelleri takip etme kullanımydiler ya da daha çok “Arkadaşlar” ya da “Seinfeld” gibi görünmediler; Ülkedeki işler sanayiden hizmet verme, ancak bu sismik değişim bile – artık görevliler, garsonlar, perakende satış görevlileri, teslimat görevlileri tarafından özetlenen bir iş gücü – tükettiğimiz kokuların dışına yansıyor. Obama’nın Beyaz Saray’daki kendi hükümlerini damgasını vuran değişiklikler olan iş güvenliğinin ilerlemesi, beklenen programların yükselmesi, istilacı işyeri gözetimi gibi gelişmeler de değil.
Terkel, “‘Saygın’ çevrelerindeki aptallık yeni bir fenomen değil” diye yazıyor. 19. yüzyılda Londra’da çalışanlarla ilgili raporlar “The Morning Chronicle’ın Şaşkın ve dehşete düşmüş okuyucuları” olan Henry Mayhew örneğini sunuyor. Yazar Barbara Ehrenreich daha sonra, savaş sonrası ekonominin nefesi kesen coşkusu soğuduktan sonra, 1960’larda gazetecilerin ve tüketicilerin hayranlarının “keşfetme” tüm katalogladı. (“Eleştirmen Dwight Macdonald, ilgili bir kitapla ilgili bir New Yorker incelemesinde, “kitlesel kısıtlılığın devamı gerçeğine birdenbire uyanmış gibiyiz,” diye yazmıştı.) Bir belgesel için seyircilerde benzer bir şeyin elde edilmesi kolay. “Çalışmak” gibi – en yükümlülere bile sızan aşağılamaların ani, gecikmiş bir anlayış ve işyerinin acil, yüksek kontrollü bir çatışma alanı olarak büyüyen bir duygusu.
Son zamanlarda, Obama’nın en büyük endişelerinin kutuplaşma olduğunu, insanların işlerinde haysiyet bulmaları için yeterince yapamazsek ortaya çıkacak sorunlardan korktuğunu öne sürüyor. Terkel’in animasyonla ilgili kaygıları sarsıcı bir şekilde radikal ve özlüydü: Kitabına, işle ilgili olduğu için “doğası gereği, bedene olduğu kadar ruha da gösterdiği ilgili” olduğu uyarısıyla başladı. Obama tam olarak orada değil. Onun “Çalışıyor”u, bize Amerika’daki işlerin bugün nasıl kullanıldığını gösteriyor ve onların derin, onur kırıcı, politik olarak önemli dönüşümlerini hafife almak için çok uzun zaman harcamamız olasılığına bizi uyandırmak istiyor. Dizi, kaybolan tüm zamanı telafi etmek için saatlerce açıklayıcı montaja ihtiyaç duyacaktı; Açıklığa kavuşturduğu bir şey varsa, o da sorunu birkaç kez televizyonun yakalanmayı hedefleyebileceğinden çok daha büyük ve acil olduğudur.
Açılış resmi: Netflix’ten kaynak fotoğraflar
