Maggie Harrison ile ilk kez 2018’de Portland, Ore’de tatildeyken tanıştım. Şarap tatmayı planlamıştım, şehrin kendine özgü West Coast tuhaflığıyla yetinmeyi planlamamıştım ama bir yemek dergisinde çalışan bir arkadaşım olduğunu söyledi: Bir sanatçı gibi çalışan bu şarap üreticisiyle tanışmak zorunda kaldım. “Dahi” kelimesini kullanmış olabilir. Şarap işiyle uğraşan başka bir arkadaşıma Harrison’dan bahsettim. Onu belirsiz bir şekilde “şaraba savaş ilan eden” bir kişi olarak tanımlayarak tavsiyeyi yineledi. Orada baktığım her yerde Harrison, resimden çok şey alan, şarap üretimine alışılmışın dışında bir tedavin sonuçları için övgüler alıyordu – sinestezi olarak bilinen bir durumu var, burada bir duyuyu harekete geçirmeyi yol bilgileri aynı zamanda diğerlerini de harekete geçirme – olduğu gibi geleneksel tat ve aroma kavramları . Bazı eleştirmenler, şaraplarının harika bir sanat eserinin karmaşıklığı, gerilimine ve anlatımına sahip olduğu öne sürülmüştür. Bu nedenle Harrison’a bir e-posta gönderdim ve isteksizce “Maalesef bu kadar çok insanı sevmediğim iyi bilinen” diye başlayan bir yanıt aldım. Demek istiyor. Yine de beni kabul etmedi.

Bu Makaleyi Dinle

Harrison, talimatlarında “bir şaraphane deposunun çöp tenekesine” bakmamı söyledi. Mütevazı değildi. Antica Terra, Willamette Vadisi’ndeki şarap imalathanesi, girişin yöneticileri iki yükleme alanı ve bir sıra çöp bidonuyla bir tür yenilenmiş Quonset kulübesinde. Harrison için bu, istenmeyen ilgiyi caydırma amacına hizmet ediyor. Sıcak, eğlenceli ve kişisel olarak gözlemciler, huysuz bir kişiliğe sahip, isteyenler bir ahtapotun kum köpekbalıklarını fırlatmak için kaya kılığına girdiği gibi.

Harrison beni ve birkaç arkadaşımı floresan ışıklar ve mülayim ofis mobilyalarıyla dolu bir endüstriyel alana aldı. Belirgin özgüveni ve baykuşlar gibi gözlükleri, onu karikatürist Roz Chast tarafından çizilmiş gibi gösteriyordu. Onu fıçıların ve ahşap şarap kasalarının neredeyse tavana kadar yükseldiği loş bir yere kadar takip ettik. Meşe aroması asılı kaldı. Bir çiftlik çiftliğinde mumlar, bir tabak havyar ve mükemmel bir yetiştirici Şampanyası vardı (yani büyük bir Şampanya evi yerine yetiştirici-şarap üreticisi tarafından üretilen şampanya; fazla karaktere sahip olma yolları). Dışarının kasvetli görünümünden sonra, sahne o kadar sessiz ve medeni zorla ki, Cinnabon karavanının arkasından bir şapele girenler var. (O kırmızı sırada halı muamelesi yapmayı düşünmüştüm, ancak bunun için Antica Terra’nın standart grup tadımı ortaya çıktığı – siz ve genel olarak da kişi başı 125 $ içsel deneyime sahip olabilirsiniz.)

Harrison’ın cenazesini tatmak için oradaydık, ama bizim için sürpriz bir şekilde tatmaya, bizim için her zamanı önermeyi biri de dahil olmak üzere dünyanın en iyi şaraplarından bazılarını Fransa’nın en iyi şaraplarından bazılarını dökerek başladı. , Jean-Marie Fourrier’den Gevrey-Chambertin Vielle Vigne, Burgundy’deki yetenekli bir yapımcıdan bir pinot noir. (Muhteşemdi.)

“Sana bu şarapları tattırıyorum,” diye açıkladı sonunda Harrison, “tadabileceğin bir bağlama oluşturmak için. benimKazanlar.”

Bu ifadenin cüretkarlığını kavramak için, Oregon’un şarap kültürünün emek çekme döneminde hafızanızda kalması gerekir. Bildiğimiz kadarıyla, eyaletin ilk pinot noir asmaları 1961’de dikildi, oysa Burgundy’deki ilk üzüm bağları en çok MS 1. yüzyıla tarihleniyor Harrison’ın beyanı benim yerel bir kitapçıda Flaubert’ten pasajlar okuyarak okumaya başlamaya başlayına kadar, sonra kullanmak için bir bağlama kurdumu duyuruyorum benim dır-dir. Bu kadın şaka mı alacak?

Harrison’ın en belirgin eseri, Antikythera (adını genellikle dünyanın ilk bilgisayarı olarak tanımlanan eski bir Yunan astronomik hesap makinesinden alır) adlı bir pinot noirdir. Şarap, şarap imalatıhanesinden kısa bir yapı merkezindeki garip, küçük bir bağdan geliyor, hindi akbabalarının ortasında dönen kayalık bir dağ. İğrenç, bodur asma sıralarının büyümesi için yalnızca bir fitlik hava vardır, bu nedenle köklerin altındaki ana kayaya çoğalması ve besin ve su bulmak için yüzeydeki çatlakları araması gerekir. Kayanın kendisi, milyonlarca yıl önce, Oregon’un tamamı Pasifik okyanuslarının altında denizken dibi olduğu zamanlardan kalma parlak beyaz deniz fosilleriyle birliktedir.

Umut vaat etmeyen bir yerde bir bağ bulmak şaşırtıcı değil. Şaraplık üzümler temelde diğer özelliklerden kaynaklanır. Şeftali yetiştirirseniz, muhtemelen onlara bol su ve gübre vermek isteyeceksiniz, böylelikle ağaçları en çok meyveyi verir. Ancak şaraplık üzümlerde birincil özellik özelliğidir, bu nedenle asmalar genellikle zar zor hayatta kalabilecekleri ve besin maddeleri için sürülmesi zorunlu kalacakları kısımlar dikilir. Üzümler, asmanın hayatta kalmak için harcaması gereken iş miktarıyla ölçülen olarak derinlemesine kazanır. Harrison bu süreci “acı” çekmek olarak adlandırıyor. Ancak bu uygulamanın gözünün önünde bile, bulunduğu yer aşırıydı. Neden biri katı kayanın üzerinde bir metrelik üst bulunduğu bir şey diksin ki?

Antikythera’nın ilk mirasını kullanmayı durdurdu. Kırmızı Burgonyalar zarif ve parfümlü olma özellikleri ve Harrison’ın bizim için döktüğü güller ve dökülen yapraklar gibi kokulardır. Ancak Antikythera, neredeyse çok fazla tat ve aroma içeren ilkel bir şeyle ağzıma vurma, duyuların aşırı kullanımı. Aynı üzümdü – neredeyse tüm kırmızı Burgonya pinot noir’dir – ancak şarapların başka pek az ortak noktası vardı.

Antikythera’nın tadını çıkarmanın veya kullanmanın nasıl olduğunu size söyleyemem. Asmalar olağanüstü bir üzüm, yoğun, neredeyse nahoş bir karmaşıklığa sahip minik, tanenli bir meyve üretmişti. Ancak genellikle tatma notlarında gördüğünüz lezzet listeleri, yazarın damak tadıyla ilgili bir tür böbürlenme anlamı gelir ve aynı zamanda sıradan ve sahtekârdır – kurşun kalem, marmelat veya göz deri, sahibi gibi şarap tatlarından çok daha fazlasıdır. Önemli olan algıladığı, hissettirdiği, düşündürdükleri ve hafızanızda nasıl yaşadığıdır. Herhangi bir harika deneyimin tadına bakmak, sinema izlemek kadar sürükleyici olabilir. Ama Antikythera beni bunun üzerine bir yere götürdü. İlk olarak, kenarları görmemi sağladı: en mürekkebi çizimler ve en mavi siyahlar, gümüşi çatlaklarla çizgili. Sonra, aysız bir gecede, fırtına sırasında, ensemdeki tüyleri diken diken eden bir şeyleri mağaradan yalpa yola çıkarak hayal gönderdi. Ve Burgundy’deki Louis Jadot’ta eski büyük şarap üreticisi Jacques Lardière’i “dünyanın bilinçsizliği” hakkında düşündüğünü düşündüm.

“Yani ne düşünüyorsun?” Harrison bize sordu.

Harrison biraz yapar Ülkedeki en çok aranan şaraplardan biri ve hatta French Laundry ve Gramercy Tavern gibi Michelin yıldızlı müşterileri bile bir yerleşimi güvence altına almak için çalışmak zorundadır. Şu anda Antica Terra’dan satın almak isteyen misafirler iki yıllık bir beklemeye katılıyor. (Şişelerin fiyatı 150 ila 250 dolar, ancak muhafazakarlarda ve muhafazalarda çok daha pahalıya satılabilirler.) Harrison’ın yarattığı şaraplar, LeBron James ve Pink gibi ünlü hayranlarını kazandı, ancak bunlar en iyi şarap garsonları, yani görevlinatör kürleri. dünya – en sadık izleyici kitlesini oluşturanlar. NY, Tarrytown’daki Stone Barns’taki Blue Hill’deki içecek direktörü Hannah Williams, Harrison’ın şarap imalathanesini “savant hizmetlerini kullanan” olarak tüketen, “Maggie’nin boyamaya sahip olduğu bölgeleri neredeyse tadabiliyorum” diyor. Manhattan’daki Per Se’de sommelier ve eski bir opera sanatçısı olan Hak Soo Kim, Harrison’ı “bir akor bulan bir doğaçlamacıya” benzetiyor.

52 yaşındaki Harrison, Chicago’nun bir banliyösünde büyüdü. Babası bir göz cerrahıydı ve annesi evde yemek pişirme dersleri veriyordu. Tutkuları arkalarında toplamaktı. İyi bir zevkleri vardı. Arka’yı ve fiyatları yükselen ressamlardan satın aldılar. Başka bakımlardan sıradan olan evlerinin duvarları David Hockney, Alex Katz ve Chuck Close’un tablolarıyla birlikte. Harrison’ın yatak aletleri sanatçısı Jim Dine’ın büyük bir kalp resmi asılıydı. Harrison bana “Küçük yaştan itibaren, bir insandan en güzel ve en heyecan verici şeylerden sanatçı olmakta olduğunu” söyledi.

Kariyeri neredeyse çok farklı bir yöne gitti. Syracuse Üniversitesi’ne devam ederken, Washington’da şiddet çatışmalarını çözme konusunda eğitim alarak bir sömestr kurdu. Bu, Atlanta’daki Carter Center’da rüya gibi bir iş teklifine yol açtı. Ama Harrison’da bir şey durdu. “Başka bir şey yapması gerekiyordu,” diyor, “ama ne olacağını.” İşe başlamanın ertelenmesini istedi ve Chicago’ya geri döndü ve dünya seyahatlerinin bir kısmını finanse etmek için masalarda bekleniyor. Harrison, restoran vardiyasından sonra bahşişlerini sık sık şaraba ağladı ve tek gerçek katılımın bu olduğunu fark etmeye başladı. Bunalımda ve yönü konusunda emin olamayarak, Ekvador’daki San Pedro kaktüsüyle aydınlatıcı bir saykodelik deneyimi yaşadı. Bir gün Kenya açıklarındaki bir adada bir barda, bir adama ne iş yaptığını sordu. Harrison, gözlerinde yaşlarda biriktiğinde çatışma çözümünde bir işe başlamak üzere olduğunu almaya başladı ve asla Atlanta’ya taşınmayacağını biliyordu.

1998’de California’da yaşayan kız kardeşi ona baktığında bir şarap imalatçısının asistan aradığını söylediğinde, işe girme yolunda tökezledi. Manfred Krankl, karısı Elaine ile birlikte Sine Qua Non adlı küçük bir şarap imalathanesini işleten, motosiklet kullanan bir Avusturyalıydı. Her ikisi de şarap yapımı konusunda eğitim almamıştı, ancak eyaletteki en beğenilen ve pahalı şaraplardan bazılarını yapanlar ve bir Napa veya Sonoma malikanesinde değil, Santa Barbara’nın uzunluğunda bir durgun su olan Ventura’daki bir hurdalığa dönen eski bir depoda verdiler.

Harrison, Krankl’lara bir özgeçmiş ve deneyim olmadığını ancak şarap hakkında bilgi edinmekle ilgilendiğini söyleyen bir ön yazı faksladı. Yanıt yoktu. Ama Harrison yılmadı. Söylediği gibi, çifti üç telefon numarasından aradı ve yaklaşık bir ay boyunca günde birkaç kez mesaj bıraktı, ta ki Manfred’in aldığı 30. güne kadar. “Tamam,” dedi, boyun eğmiş bir ses tonuyla, “Tamam.”

Manfred Krankl gülerek, “Röportajda Maggie ruj ve yüksek topuklu ayakkabılar giyiyordu ve bu bir şaraphanede işe yaramayacaktı,” diye hatırlıyor. “Ama şarapların tüketildiği deneyimlerden kaçırılma zevklerine gitti, bu yüzden unutulması gereken zararlı hiçbir şey yoktu.” Los Angeles’taki popüler La Brea Fırınını işletiyordu ve sık sık Harrison’ı şarap imalathanesinden sorumlu tutma onu kendi başına alıkoydu. “Nasıl sürüsünü bilebileceğim o kadar çok şey vardı ki” diyor ve “bazen bir aptalca soru sormak için sahte bir isim kullanarak bir şarap laboratuvarını çoğaltmak.” Ancak Krankl’ların formüllerine değil, tamamen damak zevklerine ve sezgilerine dayanan eğitimsiz, bağımsız fikirli yaklaşımlarına hayran kaldı.

Krankl’ların bir arkadaşı ona Willamette Vadisi’ndeki bir çevre bağdan çevrede ve onu kontrol etmesi için cesaretlendirdiğinde, sekiz yıldır Sine Qua Non’daydı. Ama Harrison’ın Oregon’la hiç ilgisi yoktu. 2005 Çocukları, Ventura’da Lillian etiketi ve kalıcı ve içerik altında kendi giderek daha fazla beğenilen şaraplarından küçük cihazlardan yaparak nişanlandı. Ama arkadaşını devam ettirdi ve sonunda rahatladı, Portland’a uçtu ve Amity’de bir yamaca gitti. Kasvetli çalıştırma. Harrison, şarap imalathanesinin adını alacak olan bağ hakkında, “Her yerde siyah plastik atıklar ve çürüyen samanlar vardı” diye hatırlıyor. Sarmaşıkların arasında duran Harrison müstakbel cesedini aradı ve ona Oregon’a taşınacaklarını söyledi.

2019’da ödül profesyonelleri için Güzellik Okulu adını verdiğimiz yıllık bir seminer vermeye başladı. Hemen hemen her tür şarap semineri veya eğitim “deneyiminden” farklı olarak, bir grup şarap profesyonelini tatma veya şarap biliminin daha ince noktalarında değil, estetik bir hayatın nasıl yaşanacağı konusunda eğitmek için yola çıkar. Bu amaçla, yalnızca dünyanın dört bir yanından gelen şarapları değil, bağlantı noktalarız kalıntıları de kullanıyor: eski bir karavan, yerel kır çiçekleri, Vladimir Nabokov’un karısı Véra’ya yazdığı mektuplar. Bu yaşamlara dayanılmaz derecede değerli geliyorsa, kendilerini Harrison’ın ciddiyeti tarafından telafi edildi. Güzelliği, başka birinin doğal doğum veya tekvando öğretebileceği şekilde öğretiyor.

En güzel şarapların peşinde olan Harrison, şarapları yapmaktan muhtemelen dünyanın en zahmetli yolunu tutar. Yaklaşık 10 gün boyunca, o, Mimi Adams (şarap imalatçı yardımcısı) ve Hood River, Ore’deki Hiyu Şarap Çiftliği’nin sahibi olan arkadaşı Nate Ready, bir masanın bulunduğu yerde ve ona 150 kadar etiketlenmemiş örnek tadına bakıyor. Harrison, bir varili temsil eden ve yalnızca bir sayı ile tanımlanan, onları sürekli olarak birleştiren Harrison, “küçük meth bağımlıları gibi” diyor. (Fıçıda yıllandırma, bir istisna beklenen herhangi bir şekilde değişiklikler, ancak aynı zamanda bir öngörülemezlik öğena da sahiptir, bu nedenle, iki fıçıya rafa kaldır aynı şarap bile sonunda her birinde farklı bir tada sahip olacaktır.) Harrison, körü körüne karışımının, dağıtmanın tek yolu bilinebilir. önyargılı – üzümleri Willamette Vadisi’ndeki en iyi sekiz üzüm bağından geliyor, kendi üzüm bağları da dahil ve ikisi California’da ve bana bir alışkanlığın kökeninin farkında olarak duyusal deneyim etkileyeceğini söyledi. Kombinasyonların avantajlarından mahrum kalacak, ancak tadımcıların yavaş yavaş son karışımlara doğru yoğunluklarını hissetmelerine izin veriyor. Önlerinde sıra sıra minik şişelerle masanın başında oturuyorlar. Adams ve Ready bol bol yer almıyor. Ne zaman başka bir örnek ekleseler, tadına bakıp yüzler ve ne tattıklarını, kokladıklarını, hissettiklerini ve hissettiklerini tartışırlar. Bu, 10 gün boyunca tüm gün devam eder. Bu bir doğaçlama. Her bir şarkıyı bir şarkı gibi zihinlerinde bir araya getiriyorlar. Bu harmanlanma dönemi, Harrison’ın şaraplarının kimliklerini geçirme dönemidir. Ready bana, “Cezalandıracak kadar zor olabilirseler de,” dedi, “bu harmanlama seansları kendine güvenmek, süreceği tahmin ve ikinci bir tahminde bulunma isteğini etkilemekle ilgili.”

Cezalandıracak kadar zor, Harrison’ın işi gibi görünüyor. Hasat sırasında – sonbaharda en fazla fiziksel emeği ve en uzun saatlerini gerektiren kabaca bir ay süren dönem – genellikle gece boyunca çalışır, 20 kültürü şekerlemeler ve bitmek bilmeyen oolong kaplarıyla gece gündüz nöbet noktaları. Harrison, hasadın yılında en sevdiği zamanı olduğunu söylüyor. bana her yıl hasada giden günlerde mutfakta ağladığını, işini ve ailesinden ve arkadaşlarından ayrı gitmek zorunda kalacağı haftalardan korktuğunu söyledi. “Yine de,” diyor Adams, “Bence Maggie tüm bu kan banyosundan bir arada.”

Harrison’ı ziyaret ettim yine geçen yıl, Güneybatı Portland’ın tepelerinde kocası Michael ve iki genç çocuğuyla birlikte evde. Michael, yoğun olarak şarap şişeleri (Harrison’s dahil) için etiketler üzerinde çalışan, yumuşak dilli bir grafik koruyucudur. Pek çok tuhaf ve güzel nesneyle alanı paylaşan, bol miktarda bitki, bir plak çalar ve çerçeveli çocuk çizimleri ile ev davetkarı ve içinde yaşanır. Harrison’ın yanında olmak,dönüşümlü olarak güçlendirici ve zordur. Çabukluğu ve titiz zevki bazen cömertlik ve rahat olma arzusuyla çatışır ve bu zamanlarda, iki istasyon arasında ayarlanan bir radyo gibi içerdiği biraz çelişir. Onu hiçbir zaman tamamen dinlenmiş görmemiştim, bu Harrison’ın muhtemelen israf ve hayali bileşenleri yaratacağı bir durum.

Ziyaretim sırasında kişisel bir harmanlama seansı için Harrison ile oturdum. Pinot noir’inden 10 fıçı örneğini birleştirmeye karar verdik. Rakam tamamen zaman ve akıl sağlığı için yapıldı, ancak 10 bile benim için çok fazlaydı. Her numunenin tadı ve kokusu şaşırtıcı derecede farklıydı, ancak beş tanesini karıştırdıktan sonra hırsızlık başladı. Bir mirasın diğerlerine yüzde kaçını ekleyeceğimi ya da neden bazen karışımın aynı anda daha iyi ve daha kötü hale geldiğini ve sonunda hasarın tadını çıkaramadım. yorgunluk mor dilimi ince farklara köreltti. Bir buçuk saat içinde, su ihtiyacı dışında pek çok şeyi ayırt etme yeteneğime olan güvenimi kaybettim. Harrison rahat ve tamamen kontrollü kullanım.

Zihninde bu kadar çok lezzeti aynı anda haritalandırabilme olanağı sinestezisine bağlıyor. Durumun nedenleri tam olarak anlaşılamamıştır, ancak en az bir çalışma, sinesteziklerin, muhtemelen serebral korteks yuvaları arasındaki artan bağlantı içeriği gelişmiş bir mimari yöneticiye sahip olabileceği ve yaratıcı mesleklere girme keşiflerinin daha yüksek olma ihtimalini düşündürmektedir. Nikola Tesla, David Hockney, Duke Ellington ve Frank Ocean buna sahip olduklarını bildirdi. Nabokov, “Speak, Memory”de, çocukken alfabe bloklarıyla birlikte anneleriyle durumunu paylaştığını öğrendiğini anlatıyor: “Bazı harflerin benimkiyle aynı renk tonuna sahip olduğunu keşfettik.”

Nabokov gibi, Harrison da giymen ve harflerin resimlerini bıraktığı bir form olan grafik-renk sinestezisine sahip ve bu, onun çalışmalarında özellikle yararlı oluyor. Şişelenmiş numunelerin tadına bakarken, beyni her sayısınıyı belirgin, canlı bir renge çeviriyor, ta ki karşısında şaraplar umber, portakal ve Prusya mavilerinden oluşan bir palet haline gelene kadar ve onu nihai bir mahfazaya dönüştürüyor. “duygusal şeffaflık” ve “yoğunluk ile hafiflik arasında mükemmel bir gerilim” olarak tanımlanıyor. Sinestezisi, bu ezici miktarı duyusal veriyi bir renk paleti olarak zihninde tutmasına izin veriyor, “duyular aleminde tutuyor,” dedi bana, “dile çevirmek zorundadır.”

Onu diğer birçok şarap üreticisinden ayırdığı, gözlemlediğim zahmetli harmanlama süreci, Harrison’ın bazı insanlarını kızdırmasının da nedeni. İşlemi, uygulamanın temel ilkelerinden birini yayar: terör. Terroir, germe bir şekilde “yer duygusu” olarak tercüme edilebilir Fransızca bir kelime, bir bağı barındıran her factore taşıyıcıları: toprak kümeleri, iklim, yükseklik, duvar, hatta çevredeki flora ve fauna. Şarap dünyası bu kavram bir felsefeye dönüşmüştür. Bir ülkü şarap imalatçısı, kişisel bir vizyon peşinde koşan bir yaratıcı değil, yalnızca koruma bir sonrakine devretmeden önce vicdanlı, büyük ölçüde uygulamalı çalışma yoluyla şaraplarının kendi bölgelerinin inceliklerini ifade etmesine izin vermek olan, yalnızca süresi boyunca bir bekçisidir. nesil. Bu felsefenin etkisi artar ve azalır. 1980’lerde ve 1990’larda, dönemlerde en etkili şarap eleştirmeni Robert Parker’ın hayranlığıyla “meyve bombaları” olarak tanımladığı yoğun meyvemsi, yumuşak ve yüksek tasarruflu şaraplara olan talepler, terroir, şarap arayanlar ve şarap garsonları için bir toplama çığlığı haline geldi . içmek için daha karmaşık ve incelikli şeyler.

Harrison’ın arşivi, yüzeyde terörün antitezi gibi görünüyor. Arkadaşım bana Harrison’ın “şaraba savaşı ilan ediyor” söylediğinde, demek istediğini söylemek istedi. Bu kadar çok farklı fıçı örneğini harmanlamak ve bunu kör yapmak, içki içmek neredeyse hiç görülmemiş bir şey ve bağın şarapçılıktaki kutsal yeri hakkında şüphe uyandırıyor gibi görünüyor. Harrison, Oregon Pinot Kampı’nda yaptığı bir sunuma gidiyor, Oregon pinot noir’ın endüstri alıcıları için her yıl Willamette Vadisi’nde düzenlenen bir tür kongre, ardından Burgundy’deki ünlü bir malikanenin çocuğu yükseldi ve kalın Fransız bir aksanıyla şarap kınalarını aldı. “abzoord!” terörü yok etmek için.

Harrison bana “Teruar bir efsanedir” dedi. O da arka gibi yerlerde “doğal değil, kültürel” olarak görüyor ve kendisini sadece doğal dünyanın hizmetkarı olarak görüyor. Harrison ortamını önemini anlamadığından değil. Harika üzümlerin sihirli bir şekilde harika şarapların yarattığına inanmıyor. Onun için kazanmak, yoğun çaba ve merkezi kullanım gereksinimleri tamamen insani bir girişimdir. Karıştırma, onu belirli üzüm bağları, üzüm çeşitleri ve iklimsel gerilemelerin getirdiği kısıtlamalardan kurtararak, onun yerine sezgiye ve estetik vizyona güvenmesine izin verir; bu yaklaşım, neredeyse herkesinkinden daha farklı ve bazen daha tuhaf şaraplarla idam.

Çalışmalarıyla ilgili tartışmalarımızda sık sık Christo ve Jeanne-Claude, Louise Nevelson ve Ruth Asawa gibi favori sanatçıları getirdi ve diğer şarap içeriğinden neredeyse hiç bahsetmedi. Hayranları, şaraplarını Jean-Michel Basquiat ve Joan Didion gibi stilistlerin anında akılda kalıcı benzetiyor. Harrison’ın üzüm kaynattığı Hopewell, Ore.’deki Hope Well Wine’ın şarap üreticisi Mimi Casteel, “Maggie’nin şaraplarını 20 yıl boyunca içmeseydim ve sonra gözlerime bağlıyken tatsaydım, onları hemen tanırdım” dedi. , bana söyle. Konuştuğum neredeyse herkesten bunun gördüklerini göreceksiniz. Harrison, “Hayatım boyunca, eğer kutlarımsa, yılda 25 veya 30 kez güzel bir şey yapma şansım olur” dedi. “Ve daha iyi bir şey yapabilirsem, belirli bir bağın bana vereceği şeyle yetinmeyeceğim.”

az önce hüküm 2016 Lillian Scissor Series syrah, Harrison’ın Santa Barbara buradaki tepelerde yetişen üzümlerden yaptığı bir şarap. Bana 1950’lerin “Written on the Wind” veya “Rear Window” gibi görsel detayın aşırı doygun bir renk cümbüşüyle ​​bire bir çıkışı geniş ekran sinema gösterilerinden birini hatırlattı. Bir yoğunluk ve canlılığı vardı – neredeyse bir kalite – deneyimlememiştim, ama herhangi bir ağırlık yoktu. Masanın karşısında tadına bakan bir arkadaş, onu iyi kullanan bir neon tabelaya benzetti. Şarabı içtikten çok sonra bile bu görüntüler kafamda kaldı, bu da bana Syrah’ı ya da California’yı değil, Harrison’ın kendisini düşündürdü.

Gördüğü göre Harrison’ın yaptığı hemen hemen her şey gibi, Scissor Series syrah da gülünç derecede pratik olmayan bir emek gerektirdi. Harrison, üzümlerini bir yok ediciye – golf arabası büyüklüğünde bir makineye, işleri neredeyse anında yapan bir makineye – yükleme yerine, sapları elle ayırıp her bir meyveyi bir makasla koparsa ne beklediğini merak etmişti. meyveleri sağlam. Bu bariz bir şekilde saçma bir fikirdi: Bir fıçı syrah yapmak için yaklaşık 950 libre üzüm gerekir ve Harrison, elle çalışan bir kişinin bir saat içinde yaklaşık dört libre üzümü yok edebileceğini fark etti. Şarap imalathanesindeki herkes bir fıçıyı dolduracak kadar üzüm toplasa bile bir hafta sürdü.

Yine de bir Walgreens’e gitti, yedi çift işlem makası aldı – mağazadaki her çift – ve kasiyerin maçı tezgâha fırlattı. Sonra daha fazla olup olmadığını sordu. Kasanın genel bakışı genç kadın, suyu lekeli bir önlük ve sarı lastik çizmeler giymiş ve gözleri ilhamdan çılgına dönmüş olan Harrison’a sert bir bakış attı ve onun deli olduğu yönünde varmış olmalı. “Hanımefendi,” diye yanıtladı teselli edici bir sesle, “bunu yapman. ihtiyaçartık değil.”

Aralık ayında Harrison New York’a geldi ve Manhattan’daki Solomon R. Guggenheim Müzesi’ndeki Alex Katz retrospektifinde buluşmamızı önerdi. Katz, ailelerin sevdiği bir ressamdı. Harrison ayak kemiğine kadar uzanan koyu gri paltosunun altındaki füme bir bluz giymişti. İkimiz de Katz’ın aşkın, hareket halindeymiş gibi görünen ışığın neredeyse soyut çalışmaları olan geçiş resimleri bize doğru ilerliyor. ritüelleri içeri almak için yavaşladık. Daha önce, Harrison çalışmalarından “aydınlanma anları” yaratmaya çalışmaktan bahsetmişti. Aralarında diğer ortamlarda çalışan içerikler arasındaki farkları sordu. “Güzellik adına bir şeyler yapan insanlar aynı dili konuşuyor” dedi. “Görsel sonada kıskandığım şey, gözden geçirme yetenekleridir. Bir şeyleri şişelediğinde yeniden düşünme veya değişme şansım kalmadı.”

Harrison’ın orada, Frank Lloyd Wright’ın ikonik betonarme sarmalının içinde bir sanatçı gibi kendinden emin bir konuşma tarzı canlandırıcıydı. Burunla ve dille duyumsanan bir şey adeta arka’nın işi sanmak hiç de önemsiz bir şey değilmiş gibi geldi. Her şeyden çok, Harrison’ın diğer bileşenleriyle paylaştığı şey inatçı bir özelliktir. Hannah Williams’ın dediği gibi: “Maggie’nin şaraplarının terörü Maggie’dir.”

Alex Halberstadt New York Times kitap eleştirmenlerinin 2020 için en çok istedikleri “Sovyetler Birliğinin Genç Kahramanları” kitabının yazarıdır. New York Üniversitesi’nde yazarlık dersleri vermektedir. Frank OckenfelsLos Angeles merkezli bir hatıra, ikametgah ve Kasım ayında New York City’deki Fotografiska’da bir sergisi olan sanatçı.