Post Malone’a ait olan bir yaylı çalgılar dörtlüsünden ne elde edilebilir? Megastarın tipik performanslarından birinde, Austin Post’u geniş bir sahnede üstsüz, tek başına dururken, bir rapçinin şovunda görebileceğiniz durmaları taklit ederken, melodik popunu aralıklı hip-hop hareketleriyle şakırdatırken bulabilirsiniz. Ancak son zamanlarda şarkıcı, bir yığın şarkısını daha büyük bir toplulukla seslendirmek için NPR’nin Tiny Desk konser performansı setine – Washington ofisinin mütevazı, tchotchke dolu bir bölümde – saklandı: 4 yedek vokal dahil 12 müzisyen. ve dört yaylı çalgıcı, çok parçalı armonileri ve akustik enstrümanların kusursuztısını vurgulamak için vuruşlarını yeniden düzenliyor. Neden?
Tiny Desk serisi, 15 yıllık varlık boyunca yavaş yavaş müzik dünyasının en büyük isimlerinden bazılarına ev sahipliği yapmaya başladı; Taylor Swift, Alicia Keys ve Harry Styles gibi sanatçılar. Kökleri göz önünde bulundurarak bu bir tür darbe. İlk ışık, Tiny Desk programları tam olarak bir ofisin sıradan bir köşesinde, sahnenin, ışıkların veya gösterişli videografinin olmadığı samimi bir sette çalmayı bekleyebileceğiniz türden sanatçılara yönelikti: halk gösterileri, şarkıcı-şarkı yazarları, mırıldanmalar. indie-rockçılar. Her zaman dinleyicilerini yeni müzisyenlerle tanıştıran dizi, günümüze kadar gelen etkileyici türlerde performanslara ev sahipliği yapıyor. Ancak son zamanlardaki en büyük başarılar, The Swell Season veya En Uzun Adam on Earth gibi performanslardı; müzisyenler, akustik enstrümanlarla küçük, sessiz odalara hitap etme konusunda pratik uygulama yapıyor.
Daha sonra T-Pain her şeyi değiştirdi. Tallahassee yıldızı 2014’te Tiny Desk konseri verdiğinde, Autotune’u müzik imzası olarak kullanan pek çok sıradan dinleyicinin perde düzeltme aracının zayıf bir sesini gizlediğini varsaymasına yol açmıştı. Sanatçı arkadaşları bile kendi bölümünü kirlettiğinden şikayetçi oluyor. (Usher’ın ona “müziği öldürdüğünü” söylemesinin ardından dayanıklıda olduğunu söyledi.) T-Pain, tek bir elektrikli piyanonun yanında oturarak yetenekten yoksun olduğu patlamaları yıkmak için Tiny Desk kullanıldı. güzelce, hiçbir dijital entegrasyon olmadan şarkı söylüyor. Setinin görüntüsü viral oldu, özellikle de Autotune’un çalıştırılacağı ekrana değneği değil, sanatsal yetenek yeni öğrenenler arasında; Tiny Desk’in hazırladığı kişisel kayıt arasında en çok izlenenlerden biri olmaya devam ediyor.
Tiny Desk serisi, özgünlük arayışını arayanlar için önemli bir mekan haline geldi. Dizi, izleyici kitlesini organik olarak oluşturdu, daha büyük rezervasyonlar aldı ve sık sık viral başarılar elde etti. Genç folk, rock veya caz gruplarını ayırıp ya da bir kenara atılmış gelişmişleri yeniden katılmak istiyorsanız, pop olmayan şovları değerli ve seçilmiş programlanmış bir kaynak olmaya devam ediyor. Ancak pop sanatçıları için bu, çok özel bir işlev olan bir araç haline geldi: oda içi gösteriler yapmak. Bu rol, müzisyenleri topluluk dağılımının değerlerine bağlılıklarını gösteren bir set harcamaya zorlama alanında olan MTV’nin “Unplugged” dizisinin içinde yer aldığı uzun bir benzer dizi dizisinden miras yer alıyor. Tiny Desk’te akustik enstrümanlarla performans sergilemenize gerek yok ama müzisyenler sıklıkla bunu tercih ediyor. (Örneğin Post Malone, kayıtlarındaki büyüleyici synth bip seslerini ve hatalarını değiştirmek için yaylı çalgılar dörtlüsünü kullandı; bu, dijital prodüksiyonun akustik olarak gelişmeleri sağlamak için yaygın bir Tiny Desk hareketidir.) Ses ve görüntü, NPR’nin kendi bünyesinde tasarlanmaktadır. Yıldızların parçalarının her parçasını kontrol etme işini bir dünyada nadir görülen bir teslimiyet eylemi. Ve kahvehane mahremiyetinin eski havası, büyük gösteriler için garip bir şekilde terk edildi ve yer formatının kısıtlamalarına uygun yeni bir tür aşırılık aldı. Post Malone’un Tiny Desk sistemi, ülke çapındaki arenada müzikal rakip oldu.
Minik Masa görünümünde yalnızca müzik becerisini öne çıkarmaz: Aynı zamanda yıldız kalitesi de vardır. Dinleyiciler, örneğin Usher’ın şarkısının söyleyebildiğini zaten biliyordu. Ama yine de T-Pain’in örneklerinden yararlanıldı. Geçtiğimiz yıl, Las Vegas’taki misafir gösterilerinin ikinci ayakları için etkili bir reklam olan, gösterişli sahne performansının avantajı olmasa bile insanların karizmatik bir sanatçı olduğunu hatırlatmak için Tiny Desk setini kullandı. Popüler bir pazarlama kampanyasında Tiny Desk’in görünmesinin amacı, artık performansın performans performansını ortaya koymaktır; bu, Lizzo ve Anderson .Paak gibi, pirzolaları yıldızlıklarının önemli bir parçası olan sanatçılar tarafından değerlendirilen bir fırsattır.
Çoğu zaman şarkıların bu formatta sunulmasının amacı finansal ya da sanatsal ya da hatta tamamen pazarlama meselesi gibi gelmiyor; bazen neredeyse ideolojik geliyor. Post Malone’un Tiny Desk’in sunduğu görünüme tam olarak ihtiyaç yok. Genellikle kendi akustik performans videolarını sahneleyecek kaynaklara sahiptir. Ancak Tiny Desk, kendi türünün geçen bir dönüş olarak sunmak için mükemmel bir mekan sunuyor. Ortaya çıkan performans, müzikal bir fikirden ziyade onun özellikleri hakkında bir beyana benziyor; onun “sadece” bir hip-hop sanatçısı olmadığı, hit şarkısı “I Fall Apart”ın hem çaldığı müzisyeni hem de çello olabileceğinin ortaya çıkması. -süslü oda müziği.
Bu melezlik tehlikeleri var. Bir kayıt kaydında toplanabilen yapay çekicilikten ya da bir arenada güvenebilecek kolektif coşkudan arındırılmış olan Post Malone’un Tiny Desk versiyonu, şarkılarını biraz fazla net bir şekilde ortaya koyuyorlar. Paketlemenin türünün aşılabileceği konusunda ısrar ediyor, ancak rap, pop ve balladlar arasındaki neşeli geçiş, bu formların hiçbirinin onun için çiçeklenmesini sağlamanın ötesinde hiçbir tutarlılık göstermiyor. Anlamlarının içi boşaltılmıştır; Gösterilenleri merkezi olmayan bir şey halinde toplanmıştır. Bütün set, sanki hiç kimse onu daha iyi hale getirmeyi pek düşünmemiş gibi görünüyor – sadece Post Malone’un bunu yapabileceğini vurgulamak hakkında.
Post, Tiny Desk performansında belli bir sığlık ortaya koyan tek sanatçı değil. İngiliz yapımcı ve elektronik müzisyen Fred Again’i ele geçirdi. Dünyadaki atalarının çoğunun, mantıklı çıkarmanın yolunun “otantik” canlı performans olduğu fikrine teslim etmek hayal etmek zordur. Ancak Fred Gibson, Tiny Desk’in hunisine yönelerek, sampler ve synthesizer yuvasının ortasında piyano başında tek başına performans sergiledi. Dans pistinde ağlamak için söylediği marşlar, dans pisti olmadan, bir sakarin gibi, yorucu bir onay talebi gibi geldi – Gibson’ın şu anda hakim olduğu türün gücünü vermekten çok bir üretici ve sanatçı olduğunu iddia etmekle meşguldü.
Her yıl giderek daha fazla pop müzik, dijital ses üretiminin bedensiz parçaları taşınıyor ve sentetik, soyut olana doğru daha da itiliyor; gerçek dünyada kök salmayan ve onu taklit etmeyen çalışmalar. Aynı zamanda, programın belirli bir türde özgünlük tiyatrosuna, sanatçıların da bunu sergilemeye açık olduğu görülüyor. Müzisyenler için tuhaflıklarını ve yaratıcı gezilerini stüdyo seslerine yönelik cömert ofis köşesi performanslarıyla – giderek daha uyumsuz ve tuhaf büyüyen setlerle – sınırlamak giderek daha cazip hale geliyor. Tiny Desk, pop yıldızlarının 2023’te performans müzisyenlerinin tüm kayıtlarını uzlaştırmak için gidebileceği yere. Bazıları için onları kendi haline bırakmak daha iyi bir seçenektir.
Açılış resmi: NPR’den kaynak fotoğraflar
Adlan Jackson, New York’ta müzikle uğraşan Kingston, Jamaikalı bir yazardır. Eleştirel Parti Çalışmaları blogunu yönetiyor.
