Komşularımızın yürüttüğü, kayıt dışı olduğu anlaşılan bir köpek yetiştirme işletmesinin içinde bulunduğu caddenin karşısında yaşıyor. Evimiz, komşularımızın gün boyunca köpeklerini ara sıra dışarı çıkardıkları bahçeye bakıyorlar. Köpekler kötü muameleye maruz kalmış ya da yetersiz beslenmiş gibi görünüyor, ancak toplamda 26’dan fazla köpek var gibi görünüyor; bu da eyaletimizde hem sahiplenme hem de lisanssız satış yapma sınırını aşıyor. Ve sürekli köpek yetiştiriyorlar. Bütün bunlar, aynı zamanda altı kişilik bir aileye de ev sahipliği yapan iki katlı şehirdeki evde gerçekleşiyor. Yaniler çeyrek sıkı olmalı; Köpeklerin günün büyük bir kısmının bodrumda olduğunu tahmin ediyorum çünkü onlar için akla gelebilecek tek alan orası.

Bu komşular çok fazla İngilizce dilinden bir aile ve iki ebeveyn için köpek üreticileri dışında iş imkanlarının ne kadar genişlediğini biliyor. Ana gelir kaynaklarını kaybetmelerinden nefret ediyorum – ihbar etmemenin temel nedeni bu – ama bu köpeklerin refahına mal oluyor gibi görünüyor. Geçmişteki diğer komşuların bu aileyi ihbar ettiğini duyduk, bu yüzden bu köpek çoğalmasını durdurmanın saklanmış bir nedeni olduğunu veya bunu kendi eylemsizliğimi doğru bir şekilde çıkarmak için kendim söylediğimi de biliyordum. parça etik şey nedir?– İsim Gizli, Pensilvanya

Ethist’ten:

Komşularınızın İngilizceleri ne kadar sınır olursa olsun kanunî geçemeyeceklerini varsaymamalısınız. Gerçek şu ki, tanımladığınız türden bir operasyonun muhtemelen USDA’ya kayıtlı olması ve (yaşadığınız yerin kanunlarının göze sunulması) bir denetim denetimine sahip olan Eyalet Tarım Bakanlığı’ndan lisans alınması gerekir.

Eğer komşularınız daha önce ilgili makamlara bildirilmişse, doğrudan doğrudan başvurunuzu geçmenizin pek bir anlamı yoktur; muhtemelen yasayı göz ardı etmelerini göstermişlerdir. Yapabileceğiniz tek şey kendi raporunuzu arşivlemek ve en iyisini ummaktır. Hayvanların haklarına yönelik kuralları desteklemenizi hak ediyor: Hayvanlar her şeyi yapabiliyor ama kendilerini savunuculuğunu yapamamaktadırlar.

Düşünceler mi?Bir sonraki haber bülteninde günümüzün ikilemine bir çözümü Ethicist ve diğer abonelerle paylaşmak isterseniz bu formülü doldurun.

Bonus Sorusu

Yerel bir yazarların evlerini yönetiyorum. Kütüphanemizde düzenleniyor ve karşılığında. Uzun zaman önce politika yapma kuralını belirledik. Grup demokratik bir şekilde kurmak için çok çalışıyor. Benim sorunum, İç Savaş’ın gerçek durumu kurgusu Konfederasyon yanlısı, ırkçı ve beyazların üstünlüğünü savunan görüşlere sahip olduğu açıkça ortaya koyan bir üyemizin olması. Sözlerinin grubumuzun diğer üyelerine yönelik zararlı bileşenlerini tanımak değil. Onun yüzünden hem yeni hem de eski üyeler katılmayı bıraktı. Bu üyeyle konuşmanın hiçbir etkisinden şüpheleniyorum çünkü parçaların olağan olduğu görülüyor. Ne yapmalıyım?— İsim Gizli

Ethist’ten:

Kimseyi gruptan atmadın ama Konfederasyon tutkunun insanların kendisi dışarı attı; bu pek de iyi bir tercih değil. Ona, ürünlerinin onun kayıtçıları için görüşlerini ve eğer o burada bulunan üyelerin bu konudaki gelişmeleri söylemeleri konusunda cesaretlendireceğini söylüyordum. Politika yapmama kuralını ihlal edenin sen olmadığından şikayet edemezsin çünkü onun kurgusunun açıkça kendi politikası vardır. Sonuç olarak verimsiz bir forumsa, yeni bir forum başlatılabilir ve ona hoş karşılanmayacağını söyleyebilirsiniz. Grubun amacının ırkçılıkla uğraşmak ve tartışmak olmadığını, yazı konusunda birbirlerine yardım etmek olduğunu açıkça belirttiniz.

Ancak grubun sorulması gereken bir soru var: İlk etapta politika yapmama kuralına sahip olmak iyi bir fikir miydi? Yazarlar grubunuzun, kamu politikası önerileriyle ilgili tartışmalar nedeniyle pek iyi hizmet alınamayacağı. Yine de politik yazabildiğinden (her şeyden önce yazar karakterlerinin politik hayatlarına değinmeye çalışması gerekir), yazma tartışmalarının politikaya da dokunması kaçınılmazdır. Geniş yayılma alanını zorlamaya çalışmadan yazarlık odak noktanızı koruyabilmelisiniz.

Okuyucular Yanıtlıyor

Geçen haftanın sorusu, yakın zamanda ölüm kanser teşhisi konmuş ve muhtemelen yalnızca iki yıllık kalan ömrü yaşamış bir okuyucudan gelmişti. şifresi yazdı: “Bundan arkadaşıma, oğluma veya hiçbir arkadaşıma bahsetmedim. İki yıl boyunca acımaya katlanmak istemiyorum. Her zaman olduğu gibi herkesle birlikte hayatın tadını çıkarmayı ve haberi ancak zamanı geldiğinde bırakmayı tercih ederim. … Bunu kaybetmeden muhafaza etmekle hata mı yapıyorum?”

Etikçi yanıtlarında şunları kaydetti: “Durumunuzu açıklayıp açıklamama kararının boyutu doğal olarak mevcuttu. Ancak bir sırla yaşamak izolasyonda olabilir ve haberlerinizi en uzaktaki evinizde ve birimlerizla paylaşmak bu hafifletmeye yardımcı olabilir. Ve sevdikleriniz bu süre boyunca boyutlarını desteklemek için ellerinden gelenleri hissetmek isterler; daha sonra teşhisle tek başınıza yüzleştiğinizi öğrenince üzülebilirler. … Sevdiklerinizi gerçeklerden mahrum bırakıyorsunuz, onları kurtarmak için birlikte ilerlemeye bakmadan çaresizlikten mahrum bırakıyorsunuz. Teşhisiniz onların hayatlarını da bozmak için umarım bu önemli gerçekle yüzleşmelerine izin verirsiniz.” (Sorunun tamamını ve cevabını tekrar okuyun Burada .)

⬥

Kız kardeşimin melanomu vardı Ölmeden önce dört yıl boyunca geride kalan üç çocuk yaşanır. Sonuna kadar ölüm teşhisiyle onları yüklemek istemedi; şimdi çok sayıda ihanete maruz kalmışlar. Kendi annemiz, her zaman içerlediğimiz kanser konusunda da benzer şekilde davrandı. Mektubu üyesinin ailesi de muhtemelen bilmek isteyecektir. — Patricia

⬥

En önemlilerinden biri Yaşamın sonucuna yaklaşırken gözden kaçırılan şey, aslında günün sonunda yaklaşan kişinin istekleri ve arzularıdır. Sonuçta bu mektubu verecek olanın vereceği bir karardır. Kulağa ne kadar sert gelse de kimsenin borcu yok. Onur herkese farklı görünüyor. — Denise

⬥

Eğer sürekli olursan Güvene dayalı yakın ilişkiler, o zaman evet, bu insanların tanışmasını anlatmayı borçlusunuz. Hem ilk yaşlı tanık oldum hem de bu kadar temel bir şey saklandığı zaman ortaya çıkan ihanet hissini bizzat yaşadım. Kaçınılmaz olarak kalanlar yaşadıkların nasıl yetersiz kaldıklarını merak ediyorlar. Hiç kimse hiçbir şeyi “bağışlamıyorsunuz”. Böylece acıyı çok daha karmaşık hale getiriyor. — Nancy

⬥

Ailenize erken söylemek Bunları yapmak için işleri yapmayı “öğrenmelerine” izin verin. Kocam da kanser teşhisiyle aynı durumda. Onun yardımıyla ve rehberliğiyle faturaların nasıl ödeneceğini, bahçede daha fazlasını nasıl yapılacağını, evde bazı bakımların nasıl yapılacağını öğreniyorum ve sonunda yatırımlarımızı anlamayı umuyorum. Bu hazırlık onun vefatı beni tamamen mahvederdi; Onun yardımı ile perişan olacağız ama tek parça daha fazla dayanabileceğim. — Marie

⬥

Terminal kanseri olan Sevdiklerinize, onları ne kadar sevdiklerini söyleme fırsatı verir ve onlara olan sevginizi göstermenin bir sonucu olarak ortaya çıkar. Ağır olabilir ama bir sevgi eylemi olarak oldukça ödüllendirici de olabilir. Ve yine de herkese, toplumun nasıl dikdörtgeni konusunda sürekli sorular almamayı tercih ettiğiniz konusunda uyarıda bulunabilirsiniz. Bu kısa hayatta kalma bizi sevmesine izin vermek çok önemli. — Tim