Her pazara dayalıydık. İbadet yeri: Tracks, Güneydoğu Washington DC’de devasa bir depoya dönüşen gece kulübüne dönüştü. Çoğunluğu siyah gey erkeklerden oluşan bir cemaattik, oradakileri kutlamak için mevcuttu. AIDS. 1970’lerin sonunda Siyah söküldü, “Disco Sucks” hareketinden sonra da varlıkları müzik eşliğinde sürdüren – çoğu moda olan – dans ettik. Bu yeni tür, dans biçimini sentezleyiciler, davul makineleri ve gençliğin mücadelesi baştan sona çıkarılacak bir sese dönüştürüldü. Mass Order ikilisinin 1991’deki “Lift Every Voice (Take Me Away)” şarkısında söylediği gibi, bazıları buna “ev” diyordu.
Pek çok şarkı benim değerlerimi ve ilgi alanlarımı yansıtıyordu: sosyal adaletsizlik (CeCe Rogers, “Someday”), romantizm (MAW & Company with Xaviera Gold, “Gonna Get Back to You”), kalpten kurtulmak (Ultra Naté, “It’s Over Now) ”)) ve evlilik gururu (Carl Bean, “I Was Born This Way”). Diğer parçalar için yazılan şarkılar değil, remikslerdi: R&B ve pop şarkılarının dans pisti için yeniden düzenlenmesi.
Hayat bir remixtir. Ya da en azından benimki öyleydi. Çoğu kişi gibi ben de kimliği popüler kültür aracılığıyla keşfederek büyüdüm. Ancak siyahi ve genetik olanlar için ana akım eğlencenin tamamının yerimi geçirdiğini görmek mümkündü. Yine de kitlesel iletişim araçlarını inceledim, bana hizmet edeni benimsedim, yaramayanları ise bir kenara attı. Kültürel hazır giyimden kişiye özel tasarım oluşturma süreci, remiks ile örnekleniyor. “Remix”in çeşitli işleri vardır, ancak genel olarak sona eren Jamaika reggae’sine dayanan, DJ’lerin ve yapımcıların önceden var olan bir şarkıyı alıp belirli bir izleyici kitlesine göre ayarladığı bir pratiği ifade eder.
1990’larda – görünümün ortaya çıkmasıyla ortaya çıkan ilerlemeler, AIDS’in tetiklediği tepkiyle karşı karşıya kaldığında – remiksler, Siyah gey bölgelerinde oluşmaya başladığı daha büyük bir kültürel değere sahip olduğunu kanıtladı. Diyelim ki Diana Ross’un “Workin’ Overtime (House Mix)” ile genç nesli tükendi, Jody Watley’nin “I’m the One You Need (Dead Zone Mix)” ile uğursuz bir cyborg’a dönüşü benim için bir şey ifade gösteriyordu. ve Mariah Carey, “Anytime You Need a Friend (Dave’s Empty Pass)” adlı eserin parçasında, gospel ve ruhun çağrıştıran tarihi bir Siyah müzik yolculuğuna çıktılar.
Ayrıca birçok remixi de sevdim çünkü müziğe kendi maceranı seçkisini sunuyorlardı. Remiksler bir programlayan radyo trendlerinin, pazarlanabilirliğin ve oğlan-kızla-buluşuyor pop geleneğinin dayatmalarından kurtarılabilir. Örneğin Watley’in “When a Man Loves a Woman” şarkısı “When a Woman Loves a Woman” ve “When a Man Loves a Man” remiksleriyle yayınlandı.
En sevilen remikslerden biri Arthur Baker’ın Quincy Jones’a ait “Listen Up (Chakapella Dub Mix)”dir. Baker, narkotik bir ses ortamı yaratmak için Chaka Khan’ın vokallerini kullanıyor. Karışım, bir fırtınanın gelişip haber vermesi gibi düşük bir bas gürültüsüyle ortaya çıkıyor. Alışılmadık derecede gıcırtılı bir Han feryat etmeye başlar. Vokalleri, Frederick Douglass’ın otobiyografisinde köleleştirilmiş insanlar tarafından yapılan seslerin ayrıntılarını akla getiriyor: “Bazen en açık duyguyu en coşkulu tonda ve en coşkulu duyguyu en açık tonda anlatıyorlardı.” Tekrar tekrar, “Aşık oldum” diye kükrüyor. Tekrarlanan ifadenin vahşiliği deliliği çağrıştırıyor, ancak bu çılgınlığın mevcut olabileceği bir tür. Bu bana, mantıksal olmayan görünen şeyin ne olduğunu düşündürüyor: Kalbinin açıklanamayan yerlerde farklı bir kimlik oluşturmak için daha geniş Siyah topluluğa yabancılaşma riskini göze alan Siyah renklere sahip bir kişi.
Diğer remiksler anlatılır. Whitney Houston’ın, Khan’ın imza şarkısı “I’m Every Woman”ın 1993 tarihli cover’ının “Every Woman’s Beat” remiksinde yapımcıları David Cole ve C+C Music Factory’den Robert Clivillés, Houston’ın vokallerini kullanarak, ” Öz Büyücüsü’nün temasına benzer şekilde, dışsal arzudan samimi tatmine yolculuklar. Parçanın başında Houston, sanki canı çok çekiyormuş gibi “ne yerde” diye tekrarlıyor. Sonra “Anladım” diye bağırıyor ve “O benim” diye ilan ediyor. Sanki ışıklı bir Glinda ona az önce şunu fısıldamış gibi: “Güç her zaman seniydi canım. Bunu kendi başına öğrenmek gerekiyordu.”
Remixlerin en çok değerde bir işlevi daha var: Değerli anıları canlandırıyorlar. James Baldwin’in yazdığı gibi: “Müzik bizim tanığımız ve müttefikimizdir. Vuruş, zaman zaman ortaya çıkıyor ve fetheden itiraf ediyor.” Bazı remiksler bana siyahi yaşam alanlarında üretilen ana akıma ulaşmaya 1980’li ve 90’lı yıllarda başladığını hatırlatıyor. Remiksler, kulüp üyelerini daha ticari hale getirmeye yönelik ekonomik teşviklerin ortasında Siyahların varlığını korumanın bir yoluydu.
Zanzibar DJ Tony Humphries’in Janet Jackson’ın 1997’deki hiti “Together Again”de “FBI Dub”u beni o günlere yönlendiriyor. Ancak AIDS nedeniyle kaybedilen birçok kişinin vahşetini hatırlatıyor. Humphries, klasik bir MFSB ritmini, zarif bir şekilde uygulanan bir poza, mükemmel bir aralıktan oluşan ritmik dilimlere bölerek çekiçle vuruyor. Şiddetli bir dans savaşında sıkışıp kalmış köşeli hayaletleri çağrıştıran, kapüşonlu ev müziği. Hayali bir geçmişle, çoğu zaman unutulmuş görünen bir vebadan kurtulduğum hissiyle baş etmeme yardımcı olmak için bunları ve o döneme ait diğer remiksleri dinliyorum. Remiksler bana umut veriyor çünkü tanıyabileceğiniz değişim etkisini temsil ediyorlar. Indeep’in 1982 tarihli kulüp şarkısı “Dün Gece Bir DJ Hayatımı Kurtardı”dan bir cümle geliyor: “Çözemeyeceğim bir sorun yok/Çünkü miksajda devam edecek.”
Craig Seymour bir müzik eleştirmeni ve “Luther: Luther Vandross’un Hayatı ve Özlemi” kitabının yazarıdır.
