James Harris ve Lawrence Schlossman sehpalı bir masada karşılıklı oturuyorlar, mikrofonlar kaldırılmış, Ronald Reagan’ın Air Force One’da izlenen bir fotoğrafından bahsediyorlar. Reagan’ın Zoom döneminin habercisi olan kıyafetiyle ilgileniyorlar: Düzgünce ütülenmiş Fransız manşetli bir gömlek ve kravat iğnesiyle tamamlanan muhafazakar bir kravat takıyor, hepsi düz gri eşofman altının elastik beline sıkışmış. kalan siyah mokasen çifti. Schlossman, bu tesadüfi modanın değişmesi için ikilinin birçok yeni kelimesinden birini kullanarak “Bu ikonik bir hayvanat bahçesi” diyor. Klibin sonunda ikili, Reagan’ın dürbünlü yuvasında oturan bir kadına doğrulttuğu başka bir Air Force One fotoğrafı hakkında şakalaşıyor.
Harris ve Schlossman’ın podcast’i “Throwing Fits”teki iki görüntüsü mükemmel; sosyal medya bağımlıları Y kuşağının komik bulduğu kültürel gelip geçici nesneler ülkü karışımları ve birisinin ne giydiği hakkında espri yapma fırsatları. Harris, “Ronald Reagan’ın uçaktaki en çok 31 YOLO anısını” dedi ve ekledi: “Ama uyum ateş gibi.” Schlossman, Reagan’ın orta bölümüyle ilgili kaba bir şakadan, çok işlevli eşofmanların ardından ezoterik ayakkabılarla yan yana gelmesine günlük notlara doğru ilerliyor.
Daha çok Jimmy ve Larry olarak tanınan Harris ve Schlossman, Complex Media’dan uzun süre birlikte çeşitli şovlara ev sahipliği yapıyor; burada ofis içinde birbirinin tarzına yönelik huysuz azarlamaları “Fashion Bros.” adlı bir diziye dönüştü. “Throwing Fits” yapımcıları bir şekilde erkek modasına odaklanıyor, ancak sunucular her ne olursa olsun – anlık ramen, gömleğinizi içeri sokup sokmanız gerekir, moda dünyasındakiler arasındaki kavgalar – spor talk şovlarında görülen tartışmalardan çok da farklı olmayan bir neşelilikle anlatılıyor. . “Zood” açısından, aynı zamanda tam bir “Uyuyor” sözlüğü de geliştirdiler, öyle ki bazen ne hakkında konuştukları hakkında fikrim yok yok.
“Fashion Bros”un saklandığın bu yana geçen yaklaşık yıl boyunca Schlossman ve Harris, performansın giyim performansının bir kez daha değiştirilebilecek bir gruba katıldılar. “Throwing Fits” adlı konuk olan gazeteci Avery Trufelman da bu grubun bir diğer üyesi: “Articles of Interest” adlı podcast’i, Ivy Style’ın karmaşık tarihi gibi konunun ayrıntılandırılması için saatler durduruluyor. Ayrıca X’te terzilik konusunda ansiklopedik bilgi paylaşımıan Derek Guy da var ve burada biraz aşağılayıcı bir takma ad olan “erkek giyim adamı” ile daha çok tanınıyor. (Aynı zamanda Reagan’ın moda seçimlerinin de taraftarı, ancak politikasının hayranı değil.) Bu ekosistem gazetecilerinin çok gelişmeleri geçiyor: Aimé Leon Dore’un Teddy Santis’i ve Noah’ın Brendon Babenzien’i gibi estetik bir felsefeyi paylaşan tasarımcılar küçük ünlüler haline geldi ve son zamanlarda popüler oldular. New Balance ile Santis ve J. Crew’un erkek giyiminde Babenzien gibi miras markalarının direksiyonlarına el koymaya başladı.
Bu, erkek giyimi arasındaki tartışmanın ilk kez değiştiği bir durum değil. Erkek giyim tarzının son büyük devrimi – on harfle biraz daha uzun bir süre önce Michael Williams ve Nickelson Wooster gibi şık ve yaşlı devlet adamlarının rehberliği yaptığı – daha değerli bir dalgaydı: İnsanlar Scott Schuman’ın “The Sartorialist” gibi blogların bu dönem belgelemesini sabırsızlıkla beklediler . düzgün giyimli Pitti Uomo’lu Adonises ve StyleForum ve Ask Andy About Clothes gibi mesaj panoları, pantolon yırtıkları ve takım elbisesinin omuzları üzerinde sıkı tartışmalarla doluydu. Uzun süredir devam eden ilk kez, ortalama genç “güzel” kıyafetlere imrenmeye başlamalarını ve J. Crew’un her yerde bulunan Ludlow Takım Elbisesi ve cep mendilleriyle dolu çekmecelerine ilgiyi artırmalarını sağladılar. Ancak o safra, erkek modasını uzun süredir rahatsız eden ortamda homofobi içinde işliyordu; Bize “metroseksüel” kelimelerini veren ve “Heteroseksüel Erkeğe Queer Eye” gibi gösterileri veren aynı dinamikler, görüşünüzü düşünmenin en çok bir şey olduğunu öne sürüyorlardı. kadınların ve tutuklanan eyaletin. Giyinme dönemi, yerini sağlam iş kıyafetlerine ve faydacı sokak giyimine olan takıntıya bıraktı; Bu gelişme, Freudcu analizi mazur görürseniz, soğumaların bir düzeyde toplumsal cinsiyet kaygısından kaynaklandığını hissediyor.
Harris ve Schlossman gibi dağınık yapılar (kendilerini “yetişkin pislikler” olarak tanımlıyorlar) artık erkek modasının hayati parçaları haline geliyor, son patlamanın değerliliğinden bir kopuş gibi geliyor. “Fırlatma Uyumları” modayı istek uyandıran bir konu olarak konumlandırmıyor. Moda yıldızlarının yer bölümleri bile hızla heyecan dolu boğa seanslarına dönüşüyor. Bu erkeksi tükürük topu, podcast partisinde büyüleyici bir ahlakın ortaya çıkması neden oldu: erkekler başka erkekler için giyiniyor. “Fırlatma Uyumları” evreninde, “arkadaşlar için krize girmek” yüksek bir erdemdir ve herkesin Instagram’daki uyum kontrollerini beğenmek, kardeşçe sevginin bir eylemidir. (Burada Leandra Medine’in, Y kuşağı kadınlarını kendilerini ve güçleri için giyinme konusunda kazanmaya teşvik eden, artık lekelenmiş blogu “Man Repeller”ın bir yansıması var.) Bu, sadece rahat bir şekilde korunmadıkları bir moda bakışıdır. Ne giyiyorlar ama aynı zamanda kıyafetlerini tamamlarken ve iltifat ederken son derece rahatlar.
Takıntılı tasarımcıların oluşturduğu kıyafetlerde belli bir görülüyor. Son birkaç yılda bol dökümlü giysilere doğru bir geçiş görüldü: Our Legacy’den kısa düğmeli düğmeler, Lemaire’den bol örgü kazaklar, gösterişli kumaşlardan büyük beden pardösüler. Kıyafetler neredeyse eski moda, stil sahibi bir büyükbabanın giyebileceği türden. Son birkaç yılda başarılı bir marka olan Aimé Leon Dore, kataloglarında hem erkek hem de kadın modellerini kullanarak rahat, kişiye özel bir çift cinsiyetlilik sergiliyor. Kardeşim erkeklerinden oluşan giderek artan bir nüfus, dantel detaylı şortlar veya çiçek işlemeli gömlekler giyerken rahat görünüyor. Emily Bode’un 2.200 adet patchwork ceketleri ve 730 adet boncuklu pantolonundan oluşan seri o kadar büyük beğeni topladı ki, Amerika Moda Tasarımcıları Konseyi’nden sanat arda Yılın Amerikan Erkek Giyim Tasarımcıları ödüllerini kazandı.
Ve eğer tüm bunlar, sahildeki hipsterların dar bir seçkisinin terzilik balonu gibi görünüyorsa, bu dünyanın – erkeklerinsi adamların ve modanın yüksek fikirli yurdun kavuştuğu – yavaş yavaş kitlesel pazar alışveriş merkezi markalarını da etkilemeye düşününye düşünün. . Artık Abercrombie & Fitch’te çiçek desenli bol pantolonlar ve dantel işlemeli gömlekler bulabilirsiniz ve J. Crew’un gösterişli “dev kesimli” chino’ları (Babenzien’in izniyle) kısa bir süre içinde internet haline geldi. Perakendeciler, bazı tüketicilerin ne giydikleri hakkında yeniden üretilmeye hazırlanabileceklerine süt bahse giriyor gibi görünüyor.
Eğer Schlossman ve Harris’in dostlarına kavuşabilirse, bu bahis boşa çıkabilir. İyi görünümün ne anlama geldiğine dair daha özet bir tanıma doğru bir yönelim görüyoruz; Bu değişiklik kısmen pek çok insanın beklemediği kaynaklar geliyor. Erkeklerin nasıl göründüklerini yeniden düşünmelerini sağlamak sanıldığı kadar zor değil; özellikle de doğrudan anlayacakları bir dilde konuştuğunuzda.
Gösterim için kaynak fotoğraflar: GK Hart/Getty Images; Miroslav Boskov/Getty Images; Bettmann Arşivi/Getty Images; Djordje Boskovic/Getty Images; Pakin Songmor/Getty Images.
