1939’da WH Auden, sözcüklerin özellikle yasaklanmadığını, şiirin hiçbir şeyi tamamlamadığını söylemişti; ama sinema başka bir soğutucu. İkinci Dünya Savaşı’nın sona ermesinden sonraki birkaç yıl boyunca, savaş merkezi felaketi olarak görülen şey, yani Avrupalı Yahudilerin neredeyse tamamen yok edilmesi, bir dipnotun uygulanmasına izin verildi. İhmalin temel suçluluk duygusundan kurtuldu: Birçok ülkede cinayete hevesle işbirliği yaparken başkalarını engellemek için hiçbir şey yapılmadı. Kendi acılarıyla tüketilen çoğu insan girişimini kaçırdı ve bir bağımsızlık komplosu kurdu.
Bu Makaleyi Dinleyin
Bu makaleyi açiOS’taki New York Times Audio’yu kullanabilirsiniz.
1970’lerin sonlarında bunu kesin olarak bozan şey, Meryl Streep’in başrol oynadığı NBC mini dizisiydi. Kaba, yapmacık ve abartılmış “Holokost” bir arka plan işi değil; günümüzün ülkesine göre bir televizyon işi bile sayılmaz. Bununla birlikte, gösterinin o dönemde benzeri görülmemiş bir şekilde ölüm kamplarını tasvir eden grafik tasviri, geniş bir küresel izleyici kitlesini şok ederek geç tanındı. Beş yıl sonra, anımsatıcının değişim süreci “Schindler’in Listesi” tamamlandı. 1993 yılında büyük beğeni toplayan ve dünya genelinde yüz binlerce insan tarafından izlenen Steven Spielberg’in filmi, bir anma patlamasına neden oldu. Soğuk Savaş sonrasında yeni birleşen Avrupa’nın Üyeleri için Holokost’u anmak, resmi olmayan bir yurttaşlık inancı haline geldi; ya da yazar Tony Judt’un sözleriyle, “kıtanın yeniden canlanan insanlığın tanımı ve geçerliliği.”
Herkesin bu erişiminin dönüşünü görünmüyor gibi. Komünizmin kaynağından sonra Polonya’nın üyelerine Auschwitz-Birkenau Devlet Müzesi’nin nasıl yeniden tasarlanacağı konusunda tavsiyelerde bulunan İngiliz filozof Gillian Rose, yeni hafıza rejiminin kötü niyetli olması gerekiyordu. Rose, Holokost’u akıl almaz bir kötü olarak çerçevelemekle (yazar Elie Wiesel’in yaşadığı gibi “asla anlaşılamayacak veya aktarılamayacak nihai olay, nihai gizem”) kendi kapasitemizin bilgisinden koruduğunu savundu, diye savundu. barbarlık. “Schindler’in Listesi” buna bir örnekti. Ona göre Spielberg’in Yahudi kurbanları duygusallaştıran ve Nazi başarısızlıkları siyah-beyaz destanı tutarak bir adım uzakta, sadece buğulu bir kaçamaktı.
Makalenin alma konusunda sorunu.
Lütfen tarayıcı ayarlarınızda JavaScript’i etkinleştirin.
Erişimi doğrularken gösterdiğiniz sabır için teşekkür ederiz. Okuyucu modundaysanız lütfen çıkın ve Times hesaplarında oturum açın veya tüm The Times’a abone olun.
Erişimi doğrularken gösterdiğiniz sabır için teşekkür ederiz.
Zaten abone misiniz? Giriş yapmak.
The Times’ın tamamlanması mı gerekiyor? Kemik.
