Yemekle genel olarak çıkarılmayı ve etkilenmeyi umduğumuz bir dünyada, mayonez öylece duruyor ve hepimizi onu sevmeye cesaretlendiriyor.
Mayonezin, soyunu kolayca görebilecek bir soyu vardır: Bu çok “sıradan” soyunun yalnızca tonlarda kendisine ait olduğunu iddia edebilir, içlerinde taşıdıkları herhangi bir şeyin plastik bir sürahiden alınabileceğini kabul etmeyi reddeden enfes, aristokrat soslardan oluşan bir aile ağacı. , basit renklerle karıştırılmış veya güveçlere atılmış. Rémoulade ve aioli asla.
Ancak biz Amerikalılar buna cesaret ediyoruz. Peki Güneyliler? Neredeyse hayatlarımızı bunun üzerine bahse ortaya koyuyorduk.
Domatesli seçeneklerimizden salatalarımıza kadar, mayonez seçecek amaçlarımızın derinliklerine işlemiş gibi görünüyor. Yenibahar peyniri, mayonez tanrılarına bir tür büyük ve son teslimiyettir.
Keskin rendelenmiş peynir, közlenmiş biber, biraz soğan, sirke ve mayonezin doğru karışımı pek de “fazla değil” gibi görünüyor. Tadının ucuz ya da sadece “yeni” olduğunu, belki de yalnızca ilk birkaç lokmada ilginç olduğunu ve hızlı bir şekilde “yavan” ya da “tuhaf” hale gelme potansiyeli olduğunu varsayabilirsiniz. Bu, en kötülerimizin, çok üstün elimizde ve bunun çekiciliğini daha anlayacak kadar alçakgönüllü olmadığımız konusunda ısrar etmek için “ağız hissi” veya “tat profili” gibi ifadeler kullanılmasına neden olabilir. Bu kişilerden birkaçıyla tanıştım. Artık onları tanımadığımı şu anda kullanıyorlar.
Tarif: Yenibahar Peynirli Levha Turtası
Bu herkesin yenibahar peynirini sevmesi doğal bir anlam taşımıyor. Bir şeyi desteklemeniz konusunda ısrar etmeyeceğim. Ama yenibahar peynirini hangi yanlış nedenden olursa olsun sevmemek, gökyüzünde gördüğü kuşların mırıltısından ya da kulağınıza oturan bir kediden şikayet etmek gibi bir duygu. Devam edin ve arabanızdaki kuş pisliğinden ya da pantolonunuzdaki kedi tüyünden yakının. Bir dahaki sefere kayıp ruhları gittiğinde senin için bir anne yakacağım.
Bir süre için yenibahar peyniri gibi bir şeyi alıp daha iyi veya sevgimizi daha çok hak eden bir şey yaratmanın imkansız olduğu görüldü. Bu, diğer şeflerle işbirliği yapılarak çalışmaya başlamadan önceydi.
İki şefin yıllar süren neredeyse mükemmele yakın iki tarifi alıp birlikte tek bir şey yaratmasıyla, yenibahar peynirli el turtası (buradadan bir dilim turtaya dönüştü) böyle doğdu. Raleigh, Kuzey Carolina’daki Poole’s Diner’ın şef-sahibi Ashley Christensen’le, titiz yenibahar peyniriyle ve benimle gurur ve neşe dolu turta hamuruyla mutfakta durdum. Konuşmamıza gerek yoktu; ilhamın manevi alemindeydik. Gözlerimiz kilitlendi, ağzımız sırıttı ve başladık.
Onun mükemmel yeni baharı ile benim sağlam ama harika pul pul kabuğunun birleşimi, hiç de şaşırtıcı olmayan bir şekilde, oldukça büyülü. Ashley’nin peynirini hamuruma dağıtarak bastırarak bu turtaları yaparken olası sorunları düşündüm. Peynir eriyip yok olan sıcak bir lav mı dönüşecek? Mayonez hamurunun nemli olması neden olur mu? Farzedelim mi? Farzedelim mi? Farzedelim mi? Anlaşıldığı sırada endişelenmeme gerek yoktu. Mükemmel pişirdiler. Mayo makarna hamurunun içine girmedi. Bunun yerine, ekmeği ızgarada saklamak için mayonez kullanmak gibi, sadece başka bir çıtırlık bölümü eklenir. içindeki peynir mi? Nefis bir şekilde bozulmamış.
Yenibahar peyniri, dostluğun ve yardımlaşmanın ülkü metaforu bilinmiyor zaten? Bu metaforda, keskin, kendine güvenen Cheddar’ın kim olabileceği (kesinlikle Ashley) ve uyumsuzluk için mayonez için tacı kimin devletinin bildiği (el kaldırır). Ama binlerce, mükemmel peynirli merkezi ve çıtır tuzlu ısırığıyla bu turta, biz kusurlu küçük yaratıkların, yeteneğimizi paylaşmak için merkeze doğru taşırsak ne kadar incelik, tarz ve kalite getirebileceğin bir hesaptır. Böylece hepimiz, plastik bir sürahide basit, düşük takviye şansı, verildiğinde çok güçlü kapasitede mayonezden daha fazla fazlasını arzulayabiliriz.
Tarif: Yenibahar Peynirli Levha Turtası
