Kredi… Heejae Kim’in çizimi
Hırs, aptallık ve yolculuk tutkusunun 20’li yaşlarındaki hatalı karışım beni üniversiteden yeni mezun olduktan sonra Berlin’de bir işe girmeye yöneldi. Durum tespitim, Rainer Werner Fassbinder’in birkaç filmini izlemek ve bunu bir gün sonlandırmakten ibaretti. Şehri daha önce de ziyaret etmiştim, sevgililerle ve kayıtlılarımla takılıp kaldığım ama orada -ya da herhangi bir yeni yerde- nasıl bir hayat kuracağıma dair fikrim yoktu. Yeni bir şehre alışmanın pratik meseleleri beni alt üst etti. Oradan sonra şehirde bir amaç doğrultusunda gezinmeyi arzuluyordum ama gidecek özel bir yer yoktu. Ofiste geçen bitmek bilmeyen haftaların yeri, kulüplere gitmek için birinciliğe girerek, Charlottenburg’da yer değişmeden yerde yalnız hafta sonları aldı; başka bir amaçsız yürüyüş kaygısını ele geçirdi. Aceleyle verilen eğlenceli bir karar, tüm macera dolu değerlere rağmen beni kaybolmuş ve yalnız bırakmıştı.
Bu sayede 20’li yaşlarında Berlin’de yaşayan, örnek olarak bir yazara e-posta gönderdim. Beni bir apartman dairesine ya da dil okuluna yönlendirmedi. Bunun yerine hemen bir dizi Google Haritalar bağlantısıyla yanıt verdi: anarşist kafeler ve bağımsız sinemalar, Siçuan restoranları ve ikinci el mağazalar. Öne çıkan özel tuvalet salonu bir bardı. Yazarın yerlerini kendi haritalarına işaretledim ve en yakın mavi nokta olan bir Çin profesyoneline doğru yola çıktım. O gece, bir kase Mapo Tofu’yu yerken teselliye benzer bir şey hissettim. Tek kişilik bir yerde oturdum, ancak bu sıradan dijital jest – belirli bir yere yönlendirilmek, benden önce gelen birinin yolda yürümesi – bana ilgilendiği hissini verdi.
Google Haritalar’ı çok sayıda metro yol tarifi için kullanmıştım. Uygulamayı her gün değiştirmesi ama sosyal fonksiyonun hiç aksaması olmadı. Mühlet, orada burada yer ayırdım ve bir daha asla başvurulmayacak kadar popüler restoranların isimlerinin biriktiği bir “denemek istiyorum” listesi tutuldum. Öğrendiğime göre gerçek eğlence, Google Haritalar’ı çok oyunculu modlu kullanmaya başladınız anda başlıyor: başkalarıyla ve başkaları için kayıtlı konumların parçaları listelerini oluşturuyor, dijital ortamlarını küçük iğnelerle uzaktan okuyor. Bu, giderek nadir görülen bir sanal devanın çağrıştıran basit bir eylemdir.
Paylaşılabilir bir haritayı doldurmak bir hafıza egzersizidir. Uzaktaki arkadaşlarla iletişimde kalmanın bir yolu olarak ve kendi psiko-coğrafyamın anahtarı olarak, sevdiklerime dünyama bir göz atmalarını sağlamak için programlar haritalar yapmaya başladım. Paylaşılan haritalara bağlantı içeren QR kodlarını yazdırdım ve bunların doğum günü ve düğün hatıraları olarak verdim. Alman en yakın arkadaşım bana New York’a bir gezi planladığını söylediğinde, 18 yaşında Manhattan’a taşındıktan sonra Manhattan’da yaşadığım şaşkınlıklığı hatırlıyordum; sanki şehir beni bütünüyle yutmakla tehdit ediyor. Genişliği daha kolay yönetilebilir hale getirme umuduyla ona bir Google Haritası yaptım. Onu en sevdiğimiz yerlerine dürttüm; Onun raporunu dinlediğimde sanki geçmişim onun bugünüyle iç geçmiş gibi hissettim.
İnternet, tılsımlı “bağlantı”nın çağrıştırdığı bu türde bir toplumsal hayali vaat ediyordu. Pratikte, günümüzün bilgi bolluğunu aramamı bulmanın nadiren yardımcısı oldu. “Berlin’deki en iyi bar” gibi bir şey arama beni aşırı bilgi yüklemesi durumunda dondurmaya daha yatkındır. Sonuçlar, geçersiz yerleşimler ve SEO kelime çorbasıyla darmadağın oluyor, kullanıcı deneyimini bir yetiştirme yemi labirentine dönüştürüyor ve kalan sıra dışı olanaklar için beni daha da minnettar kılıyor. Belki bir sürü arkadaşla birlikte doğal şarap barlarının bir liste oluşturması, arama motorunu amacına aykırı kullanmak sayılarak söylenmesi abartı olur. Yine de, ortak haritalamayla ilgili bir aşkın çağdaş insanlığın ruhuna aykırı gibi görünüyor; İnternetin daha önceki dönemlerinde, ticarileşmenin sınırlarındaki oyun sıcaklıkları uzanıyor. Paylaşılan Google Haritalar’ın keyfi, kullanıcıların kendilerine sunulanlarla oluşturdukları sosyal dokulardandır.
