Ocak ayında Netflix’in “Ne Yeersen O’sun: İkiz Bir Deney” filmini izlediğimden beri anlayabildiğim dolaşan bir soru var: Neden bu kadar çok dizi ve belgesel meyve ve sebze yemenin daha iyi olduğu konusunda bizi bilgilendirmeye bu kadar hevesli? sağlığımız ve çevre için çoğumuzun biriktirdiği daha mı önemli?
“Ne yersen O’sun” sözüne karşı adil olmak gerekirse, bundan biraz daha fazlasını sunuyor: Açıkça sizi daha az ve toplamda ikna etmek istiyor. Belgesel dizisinde, farklı diyetlerin genel sağlığının nasıl muhafaza edilmesi için tek yumurta ikizleri kullanılıyor; Ona çiftten birine vegan diyeti, diğerine ise “sağlıklı” omnivor diyeti veriliyor. Örneğin Wendy ve Pam kardeşlere bir fitness uzmanı diyabet riskini taşıyabileceklerini söylüyor ve sonra sanki bunu daha önce duymuşlar gibi “beslenmenin buna çok yardımcı olduğunu” söylüyorlar. egzersiz yapmak.” Kas kazanımlarının ve yağ kayıplarının beklendiği son aşamada geri dönüyorlar. Pam, vegan diyetiyle çoğu kas olmak üzere yaklaşık sekiz kilo kaybetti; Omnivor diyetindeki Wendy yaklaşık üç kişiyi kaybetti. Tümükasından. Yemek planlarına tam olarak uymadıklarını itiraf ediyorlar. Düzenli olmayan bir şekilde, yemek için “doğru” şeyin söylenmesi, hayatlarını anında yeniden yapılandırmadi.
Parçaları uyarlamaya devam eden parçaların birleşimlerini çalıştırabileceksiniz, ancak bu onların sadece kibirli görünmelerine neden oluyor. Zaten biliyordunuz bir şeyi size sanki zaten bilmiyormuşsunuz gibi söylerken başka nasıl biri ses geliyordu? Meyve ve sebzeler sağlıklı beslenme seçenekleridir. Egzersiz sizin için iyidir. Çoğumuz üçüncü sınıfa geldiğimizde bu mesajları tamamen özümsemişizdir. Ama yine de televizyonumuzda hâlâ sessiz bir kibir ve kibirli bir gülümsemeyle onları hatırlatıyor. Netflix’in yayınlandığı haftaki en iyi 10 programı arasında yer alan “Ne yersen osun” popüler örneklerden sadece bir tanesi: Son zamanlarda bize ayrıca “Feeding Tomorrow”, “Live to 100”, “Zehirli”, “Beyond” da getirildi. Kilo Verme”, “Yok Olmaya Giden Yolda Yemek” ve çok daha fazlası.
Bu program iyi niyetli, bilgilendirici ve hatta ilham verici olabilir, ancak çoğunun tonu bana son derece yanlış yönlendirilmiş gibi geliyor. Amerikan beslenme düzeninin ciddi bir müdahaleye ihtiyaç duyduğu doğru: Biz bir ulus olarak çok fazla ultra işlenmiş gıda, çok fazla şeker ve doymuş yağ tüketiyoruz. Endüstriyel et üretiminin iklim değişikliği ve kirletici endişe verici bir etken olduğu da doğru. Ancak insanların sadece bunları desteklediğini belirtiyorlar, düzenlerini değiştirmeye yönlendirebilecekleri fikri, çevremizdekilerle çürütülmüş görünüyor: Çoğumuz bulunurBunu ancak yine de yapıyoruz yiyoruz. Bu programların izleyici kitlesi muhtemelen takip eden beslenme ve çevre hakkında düşünen insanlarla dolu – örneğin, “Ne Yeersen O’sun”u izliyorken ve herkes için eti kesmeyi düşünen son derece sağlıklı hepçil insanlar. Yine de bu programlar genellikle tamamen farklı türden bir izleyiciyi hayal ediyor gibi görünüyor: Lifsiz, şekerli ve burgerli bir diyetin diğerleri kadar iyi düşünüyordu ve sadece yanıldıklarını bildirmek için bir televizyona ilgi duyan cahiller.
Ancak bu programlamanın gerçekte yapısı katmakta olup, kayıt ettiği oldukça basit bir gerçek var: Çoğu insana maksimum sağlığa ulaşmak amacıyla yemek yemiyor. Bir şeyin tadı güzel olduğu için, kullanışlı olduğu için, uygun fiyatlı olduğu için, doyurucu olduğu için yeriz. Çağdaş gıda programcılığının bundan habersiz olduğu söylenemez; Genellikle bir insanın yapacağı kötü seçimlere dikkat edecek ve alaycı fast-food ürünlerini veya aşırı işlenmiş gıdalarla dolu pazarları eleştirecektir. Ama yine de izleyen birinin ikna edilebileceği hayal ediyor gibi görünüyor sağlık verisi aracılığıylaBu manzarayı farklı bir şekilde yönlendirmek için – sanki izleyici olarak siz, kalıcılığı kadar güvenli, maliyetsiz bir verimlilik içinde yaşayabilmeniz için diyetinizi optimize eden canlı bir e-tabloymuşsunuz gibi.
