On yıl önce Amerikalıların yüksek kazançları konusunda oldukça olumlu duygulara sahip oldukları görülüyor. 2010’ların başında kamuoyuna yapılan yoklamaların genelinin aynı hikayesi anlatılıyor. Bir ankette üniversite mezunlarının yüzde 86’sı üniversitenin iyi bir yatırım olduğunu söyledi; bir diğerinde genç yetişkinlerin yüzde 74’ü üniversite eğitiminin “çok önemli” olduğunu söyledi; Amerikalıların üçte biri, yüzde 60’ı kolejlerin ve üniversitelerin ülkesi üzerinde olumlu bir etki olduğunu söyledi. Demokrat olarak yasadışı olarak yüzde 96’sı kısa üniversiteye gitmelerini söylerken, yüzde 99’u üniversiteye gitmelerini beklediklerini söyleyen Cumhuriyetçi partilerden ayrıldı. onunçocuklar üniversiteye gidecekler.

Bu Makaleyi Dinleyin

2009 sonbaharında lise mezunlarının yüzde 70’i doğrudan üniversiteye gitti. Bu verim o kadarki en yüksek yüzdeydi ve üniversiteye gitme oranı birkaç yıl boyunca bu yüksek seviyeye yakın kaldı. Bu öğrencilerin motivasyonu büyük ölçüde finansaldı. 2008’deki durgunluk, onlarca yıldır daha az eğitimli işçilere iyi işler sağlayan birçok sektör harap etti ve üniversite diploması, Amerikan’da üretilen özellikle değerli bir meta haline geldi. Lisans diplomasına sahip (ve daha fazla diploması olmayan) tipik bir Amerikalı, tipik bir lise mezunundan yaklaşık üçte iki daha fazla kazanıyordu; bu, bir nesil önce üniversite diplomasının sonuçlarından yaklaşık iki kat daha büyük bir mali avantajdı. Üniversite, rahat ve refah dolu bir hayata giden güvenilir bir pist gibi oldu.

Bir yıl sonra Amerikalıların yüksek dayanıklılığa sahip sıcaklıkları keskin bir şekilde olumsuza döndü. Üniversite diplomasının çok önemli olduğunu söyleyen gençlerin oranı yüzde 74’ten yüzde 41’e düştü. Artık Amerikalıların yalnızca üçte biri yüksek topladıe çok güvendiklerini söylüyor. Z kuşağı genç Amerikalıların yüzde 45’i, bugün lise diplomasının tek ihtiyacının “mali güvenlik sağlamak” olduğunu söylüyor. Yıllar öncesinin üniversite yöneliminden farklı olarak, artık Amerikalıların neredeyse aralıksız üniversiteye odaklanmış olmasını tercih edilmekte olduğunu söylüyor. Ölümsüzdört yıllık bir üniversiteye kaydolun.

Kampüsteki rakamlar da değişti. 2010 sonbaharında, Amerika Birleşik resimlerindeki kolej ve üniversitelere kayıtlı 18 milyondan fazla lisans öğrencisi vardı. Bu rakam o zamandan beri düşüyor ve 2021’de 15,5 milyon lisans öğrencisinin düşüşü. 2016 gibi yakın bir tarihte lise mezunlarının yüzde 70’i halen doğrudan üniversiteye gidiyordu; şu anda bu rakam yüzde 62.

Bu arada Amerika Birleşik Devletleri resimleri dışında yüksek konfigürasyonda olması daha popüler. Küresel müttefiklerimiz ve rakiplerimiz, yıl boyunca ulusal eğitim düzeylerini artırmak için yarışarak yarıştılar. Britanya’da mevcut lisansların sayısı 2016’dan bu yana yüzde 12 arttı. (Aynı dönemde Amerika’daki rakam yüzde 8 düştü.) Kanada’da 25 ila 34 yaş arasındaki öğrencilerin yüzde 67’si iki ya da dört yıllık bir üniversite mezunu; bu oran Amerika’daki mevcut başarı oranından yaklaşık yüzde 15 puan daha yüksek.

Britanya ve Kanada bu noktada aykırı değerler değil; Biz. Ekonomik ve Kalkınma Örgütü’ndeki ülkelerde, 2000 yılından bu yana genç yaştaki öğrenciler arasında üniversite diplomasına erişmeme ortalaması olarak yüzde 20’den fazla artış vardı ve bu ülkelerin 11’i şu anda bizden daha iyi eğitimli eğitime sahipti. yalnızca Japonya, Güney Kore ve İngiltere gibi ekonomik güç merkezlerinin yanı sıra Hollanda, İrlanda ve İsviçre gibi daha küçük rakipler de var. Dünyanın geri kalanındaki savaşçılara akın ederken Amerikalılar da üniversiteden uzaklaştı. Neden? Son on yılda üniversite eğitimi ve bir kurum olarak yüksek düzeyde erişilebilen pek çok Amerikalı için bu kadar itici hale gelen ne değişti?

O gelince Dünya genelinde yüksek büyüme potansiyeli olan Amerika Birleşik Devletleri, birçok yönden aykırı bir dağılımdır. Kanada ve Japonya’da devlet üniversitesi ücreti şu anda yaklaşık 5.000 dolardır. İtalya, İspanya ve İsrail’de ise yaklaşık 2.000 dolar. Fransa, Danimarka ve Almanya’da bu oran aslında sıfırdır. Birkaç yıl önce aynı şey Amerika Birleşik Devletleri resimlerinde geçerliydi; Devlet finansmanı, devlet üniversitesinin maliyetinin çoğunun tamamlanması. Artık yükün çoğunluğunun yönetimi ve aileleri üstleniyor ve bu gerçek, üniversitenin ekonomik değeriyle ilgili geçmişte oldukça basit olan bir programlamayı karmaşık bir matematik problemine dönüştürdü.

İktisatçıların, üniversite mezunları ile lise mezunlarının gelirleri arasındaki fark için bir terminal vardır: üniversite eğitimi primi. Üniversitede eğitim almış işçilere yönelik parçalardaki taleplerin onaylanması. İşverenler daha fazla üniversite mezunu olduklarında ilkler artıyor; Üniversite mezunlarının fazlası olduğunda ilk düşüş. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra, GI Tasarısı Amerikan piyasasını üniversite diplomalarıyla doldurdu ve birkaç yıl boyunca lise mezunlarının ortalama geliri ile üniversite mezunlarının ortalama geliri arasındaki fark oldukça dar kaldı; Üniversite diplomasına sahip olmak yüzde 30 civarında bir gelir artışı sağladı. Ancak 1980’lerin başında üniversite maaşı ilk partisi bir şekilde sanata başladı. 2000’li yılların başında yüzde 60’ı aşmış, o gün bu yana yüzde 65 civarında seyrediyor.

Teorik olarak, günümüzün çok yüksek üniversite maaş primi, gençlerin üniversite öğrencilerine akın edilmesi demek, tam tersi değil. Ancak yüksek sıcaklıktaki gerçek değişim sıcaklıkları olarak üniversite maaş priminin önemli bir sınırlaması vardır. Boyut ne kadar üniversite mezunu olabilir para kazanmaAncak bunların ne kadar dikkate alındığı alınmıyor sahip olmak– ya da ilk etapta üniversiteye ne kadar harcadıklarını.

Uzun bir süre üniversite eğitimi primine alternatif iyi bir önlem yoktu. Ancak birkaç yıl önce, St. Louis’deki bir grup ekonomi araştırmacısı yeni bir parçasını Gösteriş: üniversite varlık ödül. Üniversite maaş priminden farklı olarak, üniversite servet primi tüm varlıklarınıza ve tüm borçlarınıza bakar: bankada neleriniz olduğu, evinizin olup olmadığı, öğrenci kredisi bakiyeniz. Basit ama önemli bir soru ele alıyor: Tipik bir lise mezunuyla karşılaştırıldığında, tipik bir üniversite mezununun yaşam süresi boyunca ne kadar net serveti var?

Louis Federal Rezerv Bankası’ndaki bu üç araştırmacı (Lowell Ricketts, William Emmons ve Ana Hernández Kent), üniversite mezunlarının elde ettiği mali puanlar için Fed’in binlerce Amerikan hanesi anketini kullandı. Veriyi gelir yerine zenginlik açısından analiz ettiklerinde, üniversite diplomasının faydası buharlaşmaya başladı.

Amerikalılar doğdukları yıla göre yaşa göre ayırdılar ve onları ırk ve etnik kökene göre sınıflandırdılar. Daha sonra onu gruptaki ailelerin hayatları boyunca muhafaza edecek regresyon kullanarak biriktirecekleri ortalama zenginliği tahmin ettiler. Üniversiteye baktıklarında maaş Her bir grup için prim (standart ölçü), bunun yanında birçok sayıdaki analizlerin geçerli olduğu bulundu. Onun ırkı ve nesilde üniversite mezunları daha fazla para kazanıyordu.

Daha sonra kişi muayene edildi: varlık İlk dönemde farklı bir tablo ortaya çıktı. 1980’den önce doğmuş olan daha yaşlı beyaz üniversite mezunları, tahmin edilenler gibi, yalnızca lise mezunu olan beyaz akranlarından çok daha zengindi. kıta olarak aynı ırk ve kuşaklardan lise mezunlarının iki ya da üç katı kadar zenginliğe sahip olmuşlardı. Ancak 1980’lerde doğan genç beyaz üniversite mezunları, aynı yılda doğan beyaz lise mezunlarından yalnızca biraz daha fazla hizmette kayıtları ve bu küçük avantajın hayatları boyunca küçük yerlere ulaşma hedefi vardı.

Siyah ailelere yönelik veriler aynı modelde gösterildi ancak daha belirgin bir gerileme yaşandı. Beyaz mezunlarda olduğu gibi, daha yaşlı Siyah üniversite mezunları da, daha az eğitimli akranlarına göre oldukça büyük servet sahiplerinin tadını çıkarıyorlardı; varlıkları genellikle benzer Siyah lise mezunlarının iki veya üç katı kadardı. Ancak 1980’den sonra doğan siyahi üniversite mezunları neredeyse hiç servet ilkel yaşamıyordu. Aslına bakılırsa araştırmacılar, siyahi mezunların serveti ilkinin beyaz mezunlara göre çok daha önce ortadan kaybolduğunu buldu. 1970’lerde doğan siyah üniversite mezunları da önemli bir servet yardımı alamıyorlardı; yalnızca 1960’larda ve öncesinde doğanlar. Latin aileleriyle de benzer bir yol izledi. Eğer 1980’den sonra doğmuş biri tarafından yönetiliyor olsalardı, bir lise mezunu oldukları, benzer bir aileye sahip oldukları dışında hiçbir önemli ek kaynak biriktirmemişlerdi.

Araştırmacılar, lisans üstü eğitime devam eden genç Amerikalılara baktıklarında durum daha da vahimdi. Yazarlar şu şekilde mevcuttu: “Reisleri 1980’lerde doğmuş ve lisansüstü eğitim almış herhangi bir ırk veya etnik kökene sahip aileler arasında, servet primi… sıfırdan seçilemez.” “Sonuçlarımız, üniversite ve lisansüstü eğitimin, finansal yatırım olarak bazı yeni mezunların başarısızlığa uğratılabileceğini gösteriyor.”

Bunlar şaşırtıcı veriler ve bir tür paradoks sunuyorlar. Üniversite mezunu olan Y kuşağı, olmayanlara göre biraz daha fazla kazanıyor ancak daha fazla servet biriktirmiyorlar. Nasıl olabilir?

Lowell Ricketts bana, grup verilerinin yeri kesin olmasa da, bunun nedeni hakkında oldukça iyi bir fikir olduğunu söyledi. muhtemelen suçlunun maliyet olduğunu söyledi: artan üniversite giderleri ve buna benzer sıklıkta gruptan olan öğrenci borçları. Borç net değerinizi basit bir çıkarma işlemiyle azaltır, ancak aynı zamanda genç bir yetişkin olarak bir ev satın almak veya küçük bir işletme ölçümü gibi zenginlik yaratacak önemli adımları atmanızı da engelleyebilirsiniz. Siz (ya da ürünleriniz) yüklemenizi kredi olmadan ödeyemezseniz bile, elde ettiğiniz birikimler mezun olabileceğinizde ve dolayısıyla artık yeni bir ev ya da yuva başlangıcı için peşinat olarak kullanılabilir. emeklilik için yumurta

Birkaç yıl önce, birçok Amerikalı için harcamaların idaresi ulaşılabilir düzeydeydi. Ancak 1992’den bu yana, enflasyona göre düzeltme yapıldıktan sonra bile etiket fiyatları dört yıllık özel kolejler için neredeyse iki yılda bir, dört yıllık devlet kolejleri için ise iki yıldan fazla arttı. Bugün özel bir üniversiteye gitmenin ortalama toplam maliyeti, yaşam masrafları da dahil olmak üzere yılda yaklaşık 58.000 dolardır. Mali yardımdan sonra, özel üniversitelerin ortalama net ücreti yaklaşık 33.000 dolardır; kamu kurumlarında ise 19.000 dolar civarındadır. Ancak satın almalar ortalama büyük miktarlarda gizleniyor; Michigan Üniversitesi’nde (bir devlet üniversitesi), eyalet dışından gelen gençlerin ve son sınıfların doldurma ücreti, harcamaları ve harcamalarının toplamı yılda 80.000 dolardan karşılanır.

Son beş yılda giderek daha fazla genç Amerikalı, artan fiyatları karşılamak için krediye yöneldi. 2007 yılında toplam öğrenci borcu 500 milyar dolardı. Bugün 1,6 dolar ve birçok borçlu için borçları ciddi bir yük haline geliyor. 2010 ile 2019 yılları arasında kredilerini açan öğrencilerin borçlularının yarıdan fazlası artık başlangıçta ayrılmak krediden daha fazlası borçludur.

Bunu yaptığında Maliyeti ve yapısı katarsanız, üniversitenin mali faydası oldukça farklı görünmeye başlar. Geçtiğimiz yıl Federal Reserve Board’a son derece ekonomist olarak katılana kadar Temple Üniversitesi’nde profesör olan Douglas Webber, son yılını üniversite diplomasının değerlendirme programının yeni programlarını inceledi. Toplamda Amerikalılar için üniversite maaşı priminin güçlü olanları bulundu. ortalama olarak, daha fazla eğitim devam ediyor, daha fazla gelir anlamına geliyor. Değişen şey, diye yazdı, ilk artık bireyler ve gruplar arasında eskisinden çok daha fazla değişiyor: Üniversiteye kaydolmanın “aşağı yönlü riski”nin “önemsiz” hale geldiğini savunuyor. Webber’in sistemlerine baktığınızda, yüksek büyüme artık Hazine bonosu satın almak gibi güvenli, güvenilir bir mavi çip yatırımına benzemiyor. Artık daha çok kumarhaneye gitmiyoruz. Ancak bazen büyük bir beklenen kazanç getirebilecek bir kumardır, ancak aynı zamanda ekonomik felaket de yol açabilir.

Birkaç yıl önce Webber bu değişkenliği anlamlandırmaya çalıştı. Üniversite kimin için tıslıyor, kimin için tıslamıyor? Verileri üniversite bölümlerine, akademik yeteneklere ve harcamalara göre analiz etti ve yüksek gelir elde eden kumarhanesinde kimin kazandığını ve kimin kaybettiğini tam olarak daha ayrıntılı olarak gösterebildi.

Buradan başlayın: Öğreniminiz ücretsizse ve altı yıl içinde mezun olduğunuzdan kesinlikle emin olabiliyorsanız, o zaman üniversiteye girdiğiniz kumarın boşa gitme olasılığı yüzde 96’dır, bu da yaşam boyu kazancınızın olacağı gelir. Tipik bir lise mezunununkinden daha dayanıklıdır.

Ancak sorun şu ki, üniversiteye başlayan birçok öğrenci yapma mezun – bir tahmine göre bunların yaklaşık yüzde 40’ı. Webber bu riskli ortamda katlandığında, tipik bir lise mezununun önüne geçme azalmasıya başlıyor. Öğrenim ücreti hala ücretsizse, artık Bitcoin kazanma miktarı yaklaşık 4’te 3’tür.

İkinci sorun ise üniversiteye gitmek değil Özgür. Webber, ödeme ücreti ve harcamalar için yılda 25.000 dolar civarındaysanız, başarılı olma değişimlerinin yaklaşık 3’te 2’ye düştüğünü hesapladı. Üniversite harcamalarının 50.000 dolar olduğu, yazı tura atmaktan daha iyi değil: Belki de siz Tipik bir lise mezunundan daha fazlasına sahip olduğunuz, ancak muhtemelen daha azına da sahip olduğunuz.

Webber daha sonra öğrencinin aldığı bölümün tamamını değerlendirdi. Bir işletme veya STEM mezunu iseniz, üniversitedeyken doldurma ücreti ve harcamalar için yılda 50.000 $ kazansanız bile, üniversite bahisini kazanmanın ücreti 4’te 3’e kadar çıkar. Ancak başka bir alanda uzmanlaşıyorsanız – sanat, beşeri bilimler veya sosyal bilimler – satın alma fiyatına olumsuz döner; yazı tura atmaktan daha kötü. Aslında, eğer dereceniz sanat veya beşeri bilimler alanındaysa, yıllık üniversite gideriniz sadece 25.000 $ olsa bile muhtemelen Bitcoin’den yararlanabilirsiniz.

Geçtiğimiz ay Webber ve bir meslektaşı, kumarhanede en kötü durumda olan kişilerin yeni bir araştırma yayınladı: Üniversiteye gitmek için borç alan ancak mezun olamayan sertifika. ABD Merkez Bankası anketlerinde, diplomalarını tamamlayamayan borçluların geç saatlerde “sadece idarede kullandıkları” veya “idare etmekte zorlandıklarını” söyledi. Üçte ikisi ücretli bir masrafı karşılamak için 400 doları bulmakta zorlanacaklarını söyledi. Mali açıdan üniversite mezunlarından çok daha kötü durumda kalıyorlardı; Hiç üniversiteye gitmemiş yetişkinlerden daha kötü durumdaydılar. Bu eski eğitim için üniversite maaşı primi altüst olmuştu.

Baktığın zaman Son birkaç yılda yüksek üretime ilişkin anket etkinliklerine baktığınızda bir gelişme daha farklı ortaya çıkıyor. Yıl öncesinde iki siyasi partinin yüksek büyüme gösteren ilişkileri arasında pek bir fark yoktu. Daha sonra 2015 yılında bu fikir birliği paramparçası oldu ve Cumhuriyetçilerin yerine dibe vurdu. Devam eden bir Pew anketinde, Cumhuriyetçilerin (ve Cumhuriyetçilere göre olanların) kolej ve üniversitelerin durumu üzerinde olumsuz etkileri olduğunu söyleyenlerin oranı 2015 ile 2017 yılları arasında sadece iki yıl içinde yüzde 37’den yüzde 58’e yükseldi. (ve Demokratlara ayrılanlar) toplantıda kaldı. Cumhuriyetçilerin iadesi devam etti: 2023 Gallup anketinde Cumhuriyetçilerin yalnızca yüzde 19’u yüksek kâra çok fazla güvendiklerini söyledi; bu oran 2015’teki yüzde 56’ya geriledi.

Anketörler Cumhuriyetçilerden neden üniversiteye karşı parasal açıklamalarını talep ediyorlar, yanıt genellikle ideolojiyle ilgili oluyor. 2019’da yayınlanan Pew anketinde Cumhuriyetçilerin yüzde 79’u, yüksek öğretimdeki en büyük sorun profesörlerinin siyasi ve sosyal kayıtları sınıfa taşıması olduğunu söyledi. Demokratların yalnızca yüzde 17’si bu görüşe katıldı. 2017 Gallup anketinde Cumhuriyetçilerin yüksek kazançlı olan inançlarının serbest bırakılmasına ilişkin 1 girişimde bulunulması, üniversitelerin “fazla liberal/politik” hale gelmesiydi.

Ne kadar liberal sorusu fazla Liberal tabi ki özneldir, ancak Amerikan üniversitesi öğrencilerinin sola doğru korumasını kanıtlayacak bazı nesnel veriler de vardır. Düzenli olarak yapılan anketle anket yapan UCLA Yüksek Öğrenim Araştırma Enstitüsü, geliştirilen yıl, liberal veya aşırı sol olarak sınırlı Amerikan üniversitesindeki birinci sınıfların bölümlerinde, muhafazakar veya aşırı sağlı söylenenlerden kat daha fazla olduğu ortaya çıktı. Üniversite öğretim üyeleri arasında bu oran daha da belirgindir ve daha dengesiz bir şekilde büyümektedir; 1990’ların ortasında 2’ye 1 sol-sağ oranından, 1990’ların başında kabaca 5’e 1 çıkmış kaymıştır. 2010’lar. Daha sonra yönetebilecekler var. 2018’de ayrı ayrı yapılan bir ankette, halka yüz yüze gelen üniversite üyeleri arasında muhafazakar olarak alışverişlerin 12 katı kadarının liberal olarak tanımlandığı ortaya çıktı.

Amerikan dönüşlerindeki bu sola kayma, Amerikan seçmenlerindeki yeniden değişime karşılık geldi. 2012’de lisans diplomasına sahip (ve başka ehliyet belgesi olmayan) seçimlerin çoğunluğu Barack Obama yerine Mitt Romney’i başkan olarak seçti; aslında Romney’in tek eğitim grubu BA sahipleriydi. Obama, üniversite mezunları arasındaki kayıplarını seçmenlerin çoğunluğunu yalnızca lise diplomasına sahip olarak kazanarak hızlı hareket etti. Dört yıl sonra eğitimdeki çarpışmışlık geri döndü: Donald Trump, üniversiteden mezun olanlar arasında Hillary Clinton’ı yendi, ancak üniversite veya yüksek lisans öğrencilerinin seçmelerinin yalnızca yüzde 36’sını kazandı.

Muhafazakar American Enterprise Institute’ta eğitim politikası analisti olan Frederick Hess, bu siyasi yeniden düzenlemenin yüksek büyüme konusunda giderek artan kamuoyu görüş ayrılığına dahil edildiğini söylüyor. Hess, Demokratların üniversite eğitimlilerinin partisi haline gelmesi ve yüksek oranda gelir elde eden sol, personel ve kuruluşlar tarafından domine edilmesiyle Cumhuriyetçilerin, üniversitelerin kendi isteklerin ya da kısıtlayıcı hoş karşılandığı ortamlar konusunda olduğu daha şüpheci olmaya başladıklarını söylüyor.

Ancak Hess’in daha sivri eleştirisi, popülist bir eleştirisi ve bugünlerde sağda olduğu kadar çok da bulunabilecek şiirler yansıtıyor. Ekonomistler, yüksek verimin bir bütün olarak son 20 yıllık gelirini ve sınıfa göre daha tabakalı hale geldiğini gösterdi. Büyük Durgunluk’tan sonra eyalet hükümetleri eyalet üniversitelerine ayırdıkları fonları kestiler ve kolejler de buna okul ücretlerini artırarak eğitim ve öğrenci hizmetlerini harcamalarını keserek karşılık verdi. Bu arada pek çok özel kolej, daha varlıklı depolama için rekabet sağlıyor; bu da genellikle kabullerde daha seçici davranmak, olanaklara ve olanaklara daha fazla harcama yapmak ve tüm bunları islıklamak için okul ücretlerini artırmaya yöneliktir.

Hess, pek çok muhafazakarın, bu seçkin kurumlarda çok şey öğrendiğine dair şüphelerle yaklaştığını söylüyor. Bunun yerine, üniversitelerin altın kaplamalı yeterlilik belgesinin toplanacağı bir yer haline geldiğini söylüyor.

Geçen ay konuştuğumuzda Hess, “Bu bir şantaj durumu” dedi. “Birçok seçkin meslekte, giriş ücreti artık seçkin bir derecedir. İster gösterişli bir DC projesinin ortaya çıkması, ister büyük bir danışmanlık firması, ister gösterişli bir gazeteciliğin varlığı olsun, bu mevcut.” Hess, birçok öğrenci için pahalı bir üniversite eğitiminin amacının pratik iş kazanmadığını söyledi. “Kuyruga’ya girip iyi işlere giriş yapmayı sağlayan gerçekten pahalı bir ücret.”

Temmuz aylarında, İktisatçılar Raj Chetty, John Friedman ve David Deming, sosyal sınıflarla yüksek buluşmalar arasındaki kesişimleri analiz eden araştırma makalelerinin en sonuncusunu yayınlayarak bu sistemin tam olarak nasıl çalıştığını aydınlatmaya yardımcı oldular. Ivy-Plus kolejleri (Ivy League ve buna benzer birkaç seçkin kurum) adını verdikleri üniversiteler arasında kabul edilenler incelediler ve çok zenginler için yaygın bir olumlu kazanç modeli buldular. Verilerine göre, en zengin Amerikalı ailelerin erişimi Ivy-Plus kolejine kabul edilme olasılıkları, aynı standart test puanlarına sahip orta sınıflardan iki kat daha dayanıklıdır.

Chetty, Friedman ve Deming, bu türün zengin ve güçlü davranışlarının çeşitli kabul edilebilir uygulamalarını gösterdiler: Mezunların çocukları ve özellikle de varlıklı mezunların çocukları için kabul standartlarını yumuşatıyorlar; aralarında seçkin özel okullarda topladığı ders dışı başarılara ve yayın mektuplarına ekstra ağırlık veriyorlar; ve varlıklı ailelerden sporcular yer alıyorlar. (Ivy-Plus kolejlerinin yelken, squash, eskrim ve binicilik dallarında saha ekiplerine sahip olması tesadüf değildir.)

Hess’in ifadesiyle “raket” üniversiteden sonra da devam ediyor; bu öğrenciler mezunlarının prestijli bir firma tarafından işe alınma olasılıkları Ivy Plus olmayan benzer dağılımlara göre üç kat daha fazla ve yeterince yüksek bir maaş kazanma olasılıkları da yüzde 60 daha fazla. Onları kazananlar arasında ilk yüzde 1’e ulaştı. Hepsi Ivy League üniversitelerinde çalışan Chetty, Friedman ve Deming bunu net bir şekilde ortaya koyuyor: “Son derece seçici özel kolejlerin şu anda ayrıcalıkların nesiller boyunca kalıcılığını artırdığı şekilde çalıştırıyoruz.”

Başka bir deyişle, üniversite kumarhanesi tamamen bir şans oyunu değildir. Öngörülme olasılığınızın büyük ölçüde ebeveynlerinin kim olduğuna bağlıdır. Eğer ülkenin en seçkin kolejlerinden birine kabul edilmek için gerekli sosyal ve finansal avantajlara sahipseniz, bahisler çok yüksek görünse bile muhtemelen iyi bir başarı elde edersiniz. Ancak Amerikan üniversitelerinin çoğunun, bu seçkin kolejlerin sunduğu avantajlara erişime sahip değil. Bugün bunların yalnızca yüzde 10’u, aralıkların ortalarından azını kabul eden bir üniversiteye kayıtlıdır. Amerika’da üniversiteye devam eden geri kalanlar, daha az seçici kamu üyelerine, yerel topluluk kolejlerine veya kar amacı gütmeyen okullara gidiyor. Bu programlardaki ilerleme kesimden, Siyah ya da Latin kökenli, işçi sınıfından ya da düşük gelirli ya da bunların tümünden olma olasılıkları daha yüksektir. Mezun olma olasılıkları daha düşük ve geri ödeyemeyecekleri borçlara girme olasılıkları daha yüksek. Onlar için (Amerikalı üniversite öğrencilerinin büyük çoğunluğu) kumarhaneye girdiklerinde karşılaştıkları riskler oldukça yüksek.

Bu olasılıkların göz önüne serilmesi, özellikle genç Amerikalıların üniversite konusunda endişelenmelerine gerek olmayan işlerin başarılı olabileceklerine inanmaya başlamaları sürpriz değil. Bu yıl Z kuşağına yanıt verenlerin yüzde 45’inin anketörlere lise diplomasının finansal güvenliğini sağlamak için yeterli paraya inandıklarını söylediklerini unutmayın.

Ancak gerçek şu ki, önümüzdeki dönemde ortaöğretim sonrasında yeterliliğe sahip olmayanlar için fırsatların daha da ortaya çıkması bekleniyor. Hala diploma gerektirmeyen bazı iyi maaşlı işlerin olduğu doğru – Çalışma İstatistikleri Bürosu’na göre tesisatçılar yılda ortalama 60.000 dolar kazanıyor – BLS, 10.000’den az yeni sıhhi tesisat ancak işinin art tahmin ediyor Bu arada, yalnızca lise diplomasına sahip olanlar için en hızlı büyüyen işler oranlarda düşük hizmet işleridir: evde sağlık yardımları (2031’e kadar 924.000 yeni iş), yemek servisi işçileri ve garsonlar (570.000 yeni iş), restoran aşçıları (419.000 yeni iş) ve depo çalışanları (358.000 yeni iş). Bu işlerin hiçbirinin yıllık ortalama maaşı 31.000 doların üzerinde değil.

Aynı zamanda ekonomistler, Amerikalı üniversite mezunlarına olan talebin, üniversitelerin karşılayabileceğinden daha hızlı artmaya devam etmesini teşvik etmeyi bekliyor; bu da üniversite maaşının priminin de muhtemelen artacağı anlamına geliyor. Danışmanlık firması Korn Ferry’nin 2018 tarihli doğum raporu, 2030 yılına kadar Amerikan kayıt piyasasının önlisans ve lisans derecesine sahip önemli bir işçiyle karşı karşıya kalacağını, yani tam olarak 6,5 milyon üniversite öğrencisinin mahrum kalacağı öngörülüyordu. Daha yakın zamanlarda, Başkan George W. Bush’un Ekonomi Danışmanları Konseyi’nin baş ekonomisti olarak görev yapan Douglas Holtz-Eakin, Tom Lee ile birlikte daha da büyük bir Amerikalı kıtlığın öngörüldüğünü öngören bir dizi makalesi yazdı: sonunda 8,5 milyon BA sahibi yılda kayıp.

Ülkenin daha varlıklı aileleri (ve çocukları) için yüksek üretim teknolojisinin hakları ve faydaları neredeyse her zaman maliyete değerdir. Diğer herkes için kurallar giderek daha şeffaf görünüyor, faydalar giderek belirsizleşiyor ve oyunlardan pes ederek her zaman daha çekici görünüyor.

Ancak bireysel bireylerin üniversiteyi bıraktıklarında (ya da okuldan ayrıldıklarında) ücret kaybının bir bedeli olduğunu hissetmeleri gibi, dünyadaki öğrencilerin bunu yaptığında – özellikle diğer ülkelerde önden giderken devam ederken – daha büyük bir maliyet ortaya çıkıyor. Holtz-Eakin ve Lee, tahmin edilen dünyadaki üniversite mezununun Amerikan ekonomisinin karşılığını hesapladılar: yıllar sonunda ekonomik olarak ortaya çıktığında 1,2 standart dolar. Bu, hem kazananlar hem de kaybedenler olarak birlikte katlanacağımız bir maliyettir.

Paul Sert dergiye katkı sağlayan bir yazardır ve en son “Eşitsizlik Makinesi: Üniversite Bizi Nasıl Bölüyor” kitabının yazarıdır. Dergi için yüksek büyüme hakkında ilk kez yaklaşık yıl önce yazmıştı ve bu sayıdaki makaleleri, üniversiteye ilişkin ulusal havanın zaman içinde nasıl raporlarını araştırıyor. Sean Dong Baltimore’da bir hareket ve 3 boyutlu tasarımcıdır. Çalışmaları genellikle karmaşık konuların hikayelerini kısa döngüsel animasyonlara yoğunlaştırıyor.