Çoğu yazar gibi, yanlış kelimelerin en yakalanması zor anılarımdan parlaklığı azaltacağından noktalar – yine de parlak duygularla yüklü kalan büyük ölçüde olaysız anlar: yatak odasında okurken kitapçıklar yaz ortası bulut patlaması, gökyüzünü klavye ani kasveti gibi mürekkeple kaplanıyor. bir büyücünün fırtınası; ya da gecenin bir yarısında birdenbire fırladığımda, uyurken bir boyutuna fırlatıldığıma inandıklarında çöken uykulu huzursuzluk. Ama aynı zamanda endişeliyim ki, sağ Yakalanmanın hemen yanına yaklaşmaya bırakılan bu anıları sabitleyecektir. Ya dillerini sabitlemek onları değiştirmekse, ışıklarını söndürürse? Bir çocukluk ailesinin sonrasının biçimlendirici gizemlerini bir veya iki cümleyle tutabilirsem, yaşamak için geride ne kalır?

Ama bir kat bitki beni hayal gücüyle şaşırtamaz. Daha basit bir mimari çizim yok: Göksel bir göz kurgusu, bir kat planını baştan sona en yalın şekilde anlatıyor. Bu bir Yaklaşım, ne ambiyans ne de doku vaat eden bir dizi çizgi. Geçen yılın başlarında, evim diyebilecek kadar uzun yaşadığım pek çok yerin kat planlarını çizmeye karar verdim. Projenin kesin düzlüğü beni bir anıyı tamamlama görevinden kurtarılan, bunun yerine onun açılımı için bir yapı iskelesi, ihanete uğrama riskine girmeden onu evrenin bir yolunu sunuyor.

Derinliği ve özelliği, çizgileri kuşatmayı ifade ediyormuş gibi görünen bir diyagramla değişen kulağa soğuk gelebilir. Tekrar bakın: Bu bir sınırlama görüntüsü değil, aralığı demirleme görüntüsüdür. Duvarların, kapı girişlerinin, yayılmanın varlığına işaret eden yetersiz motifleri, alan çevreliyor, ancak aralarındaki boşluklarla dolu. Bir boyama şablonu gibi, bir kat bitki da bir davettir. Kesin ana hatları, benim düzyazımdan daha güvenilir bir gerçeklik indeksi gibi görünüyor. Bu konturları işaretliyorum, böylece içeriye girebilir ve ayarlayandan biraz doğruluk güvencesi hissedebilirim. Hayal gücümün alçak bir çite, bir veya iki yol levhasına ihtiyacı var.

Cidden haritasını çıkardığım ilk ev, Zhuhai gezisi yarı kırsal bir alana dönüştüğü memleketimin tepelerinde yer alan küçük bir apartman dairesiydi. Her sızıntıda bir şeyler her zaman dökülüyordu: dökülen yılanlar gibi gri boyayla çizgili duvarlar; kırmızı ve altın fu (iyi şans için) geçen yeni özellikler gelen işaretler. Oturma odasını çizmeye başladım, ön kapıyı bir kavisle işaretledim, sonra yatak odası için bir çizdim, burada şimdi bile kutunu hayal ettiğim bir pencere çizdim. Orta yapıdaki Çin geneli ki diğer güvenlikli banliyölerin ulaştığı gibi, bizimki de bir dizi sıradan bina, gökyüzüne yığılmış sayısız hayattı. Görüşler sabitti: bazen sisle sonuçlanan beton blokların sert manzaraları. Ama pencerem taş bir duvar ve onun yanında yükselen, yeterince ormanlık ve önseziyle dolu, kafes onu kurtların sahiplendiği baş döndürücü bir dağ olarak hatırladığım karanlık tepeye bakıyordu.

Geçen yılda bir ara, o mahalle daha uzun ve daha parlak bir gelecek için yerle bir edildi. Bebekliğimden sonra yaşadığım evlerin neredeyse hiç fotoğrafı olmadığı için – dairelerimiz küçüldü ve dağınıklıkları arttı, büyüyen kemiklerimin yeniliği azaldı; o kamera zamanları henüz yeni, parlak bir uzuv değil, gerçek bir olay için getirdiğiniz bir şeydi – ancak bir rüyanın ön kapısından geçebilirim. Genellikle, bir bulut gibi odanın çevresinde süzülür, beni eski yaşam ölümlerine yönlendiren garip bir rüzgarla savrulurum: örneğin okuldan sonra eve gelir, bir şeyler atıştırmak için mutfağa girer, sonra koridordan yatak odama giderim. en sevgili pencereye sahip olan. Bu gece ziyaretleri benim tek geri dönüş yolum, bu da demek oluyor ki o evlerle ilgili hatıralarım, içlerinden nasıl geçmle tanımlanıyor.

Erken çocukluktan resimlerde bile, aralarında bir ilişki duygusu yok. Bir masanın üzerinde kavun yanaklı kendi kendine yiyen pastamın bir anlık görüntüsü, mutfağımıza giden arka kapı yolunu hakkında hiçbir şey anlatmıyor, daha sonra gizlice daha fazla gizlice giriyorum yol. Anımsatıcı araçlar olarak fotoğraflar, mimetik kusursuzluklarıyla ürkütücüdür. Vermeer, çocukluğumun yatak odasının bir köşesini tuval üzerine çizip geri kalanını bitirmemi isteseydi, zor zamanlar geçirirdim. Hiçbir zaman kusursuz kopyalarla değil, geriye kalanları korumakla ilgilendim.

Sadece kat planları, hareket anılarına somut bir biçim, günlerimi oluşturan rutin hareketler için bir şekil verdi. O sıkıntılardan beri bu evlerin çoğunun haritasını çıkardım, ancak hala kaçındığım bir tane var: büyükbabamın doğumdakim hastanenin sadece birkaç metre ötedeki eski dairesi. Uzun zaman önce geçtiler, bu yüzden gittikleri çok şey unuttum. Gözümün önüne geçtiğimde, odaların gölgelerine karışıyor ya da imkansız ufuklara çekiliyor.

Büyükbabamın öldüğü hafta, yılların ilk kez o daireyi hayal ettim. Sıradandı, içindeyken çoğu rüyanın olduğu gibi. Ön kapıdan muhafazalar oturma odası muhafazası. Pencereden dışarıya bakıyor ve büyükbabamı aşağıdaki sokakları gördüm. Ama rüya mantığının yıpranmaya başladığı zaman çocukları, bu mimari istisnai olduğu ortaya çıkma, çünkü bizim entropi dünyamızda insanlar ölür ve onları bir daha ortalıkta dolaşırken görmeyezsiniz. Pencereye giden yoldaki herhangi bir şeyi tutmamın tek yolu bir kat plan. Bu yüzden bir gün o evin haritasını çıkaracağım – duvarlar solmuş olsa da, bir ev rüyasında harekette gezer ve sevdiğiniz birini sıradan bir günde karşıdan karşıya karşıya görmenin nasıl bir his olduğunu hiçbir şey kavrayamayacak olsa da.

Phoebe Chen bir yazar ve Ph.D. Artforum, The Nation, The New York Review of Books ve başka yerlerde aday gösterildi.