Greta Gerwig, tarihin en ünlü ve tartışma bebeği Barbie hakkında bir film çekebileceğinden emin olduğu bir ölümünü sürdürmektedir. Bebeğini yediren ve onlarca yıl sonra iki mastektomi geçiren Yahudi iş yeri Ruth Handler hakkında bir şeyler okuyordu. Handler, rezil göğüsleriyle bu oyuncağı, hepimiz gibi kırılgan ve başarısız bir insan gövdesia sıkışıp kalırken, plastik mükemmelliğin kalıcı bir avatarı haline gelen heykelciği doğurdu. Bu düşünce Gerwig için bir şeyleri ateşledi. Güneşli bir Barbie’nin ömür boyu ölmekte olan bir kadına rastlayacağını hayal etti. Sonra Gerwig devam etti. Salgının başlangıcıydı. Belki de kimse bir daha sinemaya gidecekti. Belki de hiç kimse onun ne üzerinde çalıştığını görmeyeyecekti. Neden meteliksiz gitmesin?

Bu Makaleyi Dinle

Neden filmi, Stanley Kubrick’in “2001: A Space Odyssey” filminin açılışında, sıralı olarak sadık bir riffle başlamadı? Neden Barbie diyarı Barbie ve Ken’lerle dolu ama oyuncak bebeklerin saçlarının güzel yolcuları dışında rüzgarsız olamıyordu? Koreografisi yapılmış bir dans öğretmeninin ortasında neden Barbie önlenemez ölüm yoluna yenik düşmüyordu? Neden 1950’lerin müziklerinden ilham alan bir rüya balesi ve bir Matchbox 20 şarkısının sözleriyle ilgili yinelenen bir şaka olmasın? Gerwig neden Barbie’yi sevip Barbie’yi eleştirmiyor ve yaklaşık 65 yıldır süren insanlara bir şey hissettiren bir nesne hakkında insanlara yeni bir şeyler hissettirmeye çalışmıyordu? Neden Barbie’nin Mattel’deki koruyucusu şirket muhafızlarını, yaklaşık 145 milyon üretim üretimini finanse eden Warner Brothers’taki insanları, Barbie’den nefret edenleri, Barbie’den nefret edenleri, Barbie’ye ve ayrıca kendisine tapan insanları memnun edecek bir film çıkmadı mı?

Gerwig bana, “Filmde Ken ailesinden görünmeyen atlara binip Mojo Dojo Casa Evleri’ne gittiği bir nokta var” dedi. Kendim, her seferinde: Neden bunu yaptıka izin verdiler?” Mayıs ayı sonlarıydı, film sinemalarda gösterime girişe iki aydan az bir süre kaldı ve Gerwig, Manhattan’daki post prodüksiyon tesisleri arasında mekik dokuyarak son rötuşları yapmak için uzun saatler ağladı. Yine de, filmin var olduğu gerçeği onu şaşırtmaya ve sevindirmeye devam etti. Neden bunu yapmasına izin verdiler?

Cevap çok açık görünüyor Şimdi . Mattel, Warner Brothers ve yapımcılar, Greta Gerwig’in “Barbie”yi yapmasına izin verdi, böylece tam da şu anda olan şey gerçekleşir. Böylece, film yapımcıları ve yetişkinler gazlı evliliği, çağdaş yaşamı kakofonisini kıracak ve zeitgeist’a emeklilik sürecini bir plastik parça geri getirecek. Böylece, özellikle Mattel, bir Disney proto-Disney olma yolundaki büyük emellerini roket gibi fırlatabilir ve tüm fikri katalogları arkanun etkinleştirildiği fuşya rengini bir esinti ile duyurabilir. Böylece hem Barbie hayranları hem de Barbie agnostikleri gibi, uyumlu, radyoaktif olarak canlı Rollerblading kıyafetleri giymiş, Barbie odasındaki Margot Robbie ve Ken rolündeki Ryan Gosling’in ve ayrıca “Barbie” fragmanları, #Barbiecore TikToks ve duvar- paparazzilerin enstantaneleri tarafından baskına tutuldudu. duvara kadar Barbie kravatları. Bağımsız gerçekleri, feminist kimlik bilgileri ve birden fazla Oscar adaylığı ile Gerwig’in güvenilirliğini kullanarak bu milyarlarca yol platin sarısı IP’yi yeni tüketimi hale getirmesini istediler ve çok, çok, çok Barbie’nin bagajını kabul eden, o bagajı açan ve aynı zamanda o bagajı satan pembe gişe rekorları kıran yaz filmi. (Tasarımcı-bagaj şirketi Béis şimdi bir Barbie koleksiyonu sunuyor.) Gerwig’in Barbie’yi cilalamasını istediler. Ama Gerwig bunu tam olarak neden yapmak istedi?

Bunun gibi sorular Gerwig’i heyecanlandırır. Yıllardır durmadan Barbie’yi düşünüyor. Ama o zamanlar, projeye kendini kaptırmamış olması bu bitişleri sona eren uzun zaman olmuştu. Aniden, uzun bir doğum sonunda, aynı zamanda film yapımcılarından biri olan Margot Robbie, ortak Noah Baumbach ile birlikte yapacağı senaryoyu yazmakta, ona kapılan büyüyü haklı olarak çıkarmaması isteniyordu. . Gerwig, “Düşünmeye devam ettim: Bebek yapan ve sonra bebeklere kızan insanlardır” diye açıkladı Gerwig. “Biz onları yaratırız, sonra onlar bizi yaratır, biz onları yeniden yaratırız ve onlar da bizi yeniden yaratır. Cansız yapılarle sürekli iletişim halindeyiz.”

O birleşmeye girmek istedi. Evet, Barbie kutuplaştıran bir ve sulu bir IP parçaları, ancak Gerwig doğrudan Barbie’nin başka ne bilin sıçradı: nasıl olunacağına dair yıllarca süren ve hala devam eden bir tartışmanın büyümesi yakın duran güçlü, karmaşık, gövdeli bir sembol. bir kadın Evvel’in bir ev sahibini “satmaktan” alıkoyacağı bir türt ciddiyeti varsa, bu, onları şimdi bu kavramla hiç düşünmediklerini aynı ciddiyettir. (Barbie, Örümcek Adam ve Demir Adam’dan daha eski, uç bir süper kahramandan nedir ki?) Bir eğri üzerinde “Barbie filmi için genel başka düşünceli” olarak derecelendirilebilecek bir ürünü hedeflemek yerine, Gerwig kendini bir iğneye iplik geçirmeye adadı. Etkilerini gölgelemelerden daha ince. Film, Barbie’nin kutlanması ve Barbie için gizli bir özür dilemesidir. Devasa bir kurumsal girişim ve garip, komik bir kişisel proje. Kılavuz yıldızının Gerwig’in kendi samimiyeti olduğu ortaya çıkan, coşkulu, acımasızca etkili bir polimer ve pembe fantezisidir. “Şeyler hem/ve olabilir,” dedi. “Ben bir şey yapıyorum ve bir şeyi alt üst ediyorum.”

40 yaşında giren Gerwig Bu yaz, bebeklerle oynarken o kadar çok seviyordu ki, yaklaşık 14 yaşına kadar oynadı. Geriye dönerken, bu, geleceğin yönetiminin davranışları gibi görünüyor, ancak o sırada “çok geçiyor – insanlar zaten partilerde içiyorlardı” diye yaşıyorlar. ” Bebeklerinden bazılarını Barbie idi. Küçük bir kız olarak bir Toys “R” Us’ta çalışanlarınu, gerçekten büyük parçalar içinde, gerçekten büyük elbiseleri giymiş, gerçekten büyük sonuçları maksimum zafer için yelpazelenmiş Barbie’lerin sergilendiği bir sergiye baktığını hatırlayabilir ve denedi. daha güzel bir şey görmemiş olması hissine tutunmak. Yaratıcı ekip filmi hazırlarken pembenin açık tonunu değerlendirdi, ancak Gerwig bir gün hassas hassasiyetlerinin onları yönlendirmeye izin verdiğine ikna oldu: Pembe çok zevkli hale geldi. Aşırı donanım, ve parlak bir gereksinim gereksinimleri vardı – cesur değil somon . Filmle ilgili hiçbir şey “küçük bir hareket ‘Yüksek sesle konuşma’ diyen bir yetişkin gibi hissettirmemeli. Ağzınız açıkken çengelyin.’ Kutudaki en parlak rengi kullanmanın coşkusu olmasını istediniz.

Ancak “Barbie”de oyun oynayan sadece bir kontrol aygıtı değildir. Gerwig’in annesi bebeklere pek düşkün değildi, bu yüzden oyuncak bebekleri seven elden düşen olarak evin içine akıtılırdı. Bu sinemanın her yerindeki samimi Barbie deneyimini toplarken bile – bir karakter, sanki oyuncak bebeklerin 180 derecelik bacak uzatmasını ne kadar ustaca yaptıklarına dair bir duyusal hafızayı canlandırıyormuş gibi, sürekli bölmeler yapıyor – aynı zamanda eleştiriyi de özümsüyordu. “Bana her zaman en çok dokunan şey, eğer bir insan olursa, başını dik tutamazdı” diye hatırlıyor; Çoğu tahmine göre Barbie’nin kafasını taşıyamayacak kadar incedir. (Beni her zaman izleme efsanesi, Barbie gerçek varlığı, iri göğüslerinin ağırlığı altında dört ayak üzerinde emeklemek zorunda kalması efsanesiydi.) Gerwig, “Eğer gidiyorsanız dolaşıyorsanız,” diyor, “tebrikler, Barbie’ye benzeme.”

Gerwig, Barbie’ye olan sevgiyi ve nefreti anlıyor, ancak diğer birçokları için oyuncak bebek bir ya/ya da önermesi olarak kalıyor: Ya o feminist ya da gerçekten ama gerçekten değil. Feminist varoluş hakkındaki argümanlar arasında, kadınların ipotek ve kredi kartlarının rutin olarak reddedildiği 1962’den beri kendi Rüya Evi’ne sahip olduğu gerçeği yerde yer alıyor. Neil Armstrong’dan yıllar önce aya gitti ve gerçek hayattaki hiçbir Amerikalı kadının istemediği, o başkan oldu. Ancak ev sahibi birkaç yıl sonra, bir Pijama Partisi Barbie’si, 110 pound’a kilitlenmiş bir tartı ve “Yeme” talimatlarının yer aldığı “Nasıl Kilo Verilir” kılavuzuyla geldi. (Belki de bundan önceki en ünlü Barbie filmi, Todd Haynes’in 1983’te anoreksiyadan derlemeleri nedeniyle ölen şarkıcı hakkında bir biyografi sahnelemek için oyuncak bebekleri kullanılan kısa film “Superstar: The Karen Carpenter Story” idi.) Yıllar boyunca, “Matematik ders zor!”

Daha bütünsel olarak, Barbie, ikinci dalga feministler tarafından, nesiller boyu kızlara olmayı arzulamaları gereken kadın olarak dayatılan erkek bakışının kötüleri, beyaz, sarışın, olağanüstü muhteşem ince, inanılmaz derecede kalabalıkmış, göz kamaştırıcı bir kişileştirmesi olarak nefret ediliyordu. Gloria Steinem, Barbie’nin “feminist hareketin kaçmaya çalıştığı hemen hemen her şey olduğunu” söyledi. 1970’te bir kadın yolculuklarında bir ilahi duyuldu: “Ben Barbie bebek değilim.”

Robbie sinemayı yazmak için Gerwig’e başvurduğunda, elindeki son derece genişti: İstediği her şeyi yapabilirdi. (Gerçekten yapmak istedikleri biri, Robbie ile yapmaktı, diyor ki, toplantıları şu soruyu sorarak bitiriyor: “‘Gerçekten nefret ettikleri veya şu anda getirmek istedikleri ve onları gerçekten rahatsız eden bir şey var mı?’) koşmak tehlikede.” Gerwig, Robbie’den alıntı yaparken iyi olduğu bir Avustralya aksanı kullanır.) Ancak iş içinde Mattel olsa bile, sinema sadece Barbie propagandası yapılamaz. Konuşmanın tüm kapsamıyla ilgilenmek zorunda kalacaktı. Gerwig, “İnsanlar ‘Barbie’nin hikayesi nedir?’ diye” hatırlıyor. “Barbie’nin hikayesi, Barbie hakkında süregelen kavgadır.”

Film başlarken, Robbie’nin Barbie’si Rüya Evinde uyanır ve içinde diğer tüm Barbie’lere neşeyle el sallar. onlar Yapabileceği rüya evleri, çünkü rüya evlerinin hiçbirinde duvar yok. (Barbilerin saklayacak hiçbir şeyi yok ve saklayacak hiçbir yeri yok.) Barbieland çok kültürlü bir Barbiarşidir: Başkan bir Barbie’dir ve Yüksek Mahkeme yargıçları, Nobel Ödülü sahipleri, pilotlar, doktorlar ve inşaat ekipleri de öyle. Buna karşılık Kens’in tek bir işi var, sinir bozucu özelliklerde kötü tanımlanmış “Oyun”, farklılaşma umuduyla amigoluk ve şakacılık yapıyorlar. Barbie’ler oyuncak bebek doğurmak – onları Mattel’in yarattığını, küçük kızların oynadığı gerçek bir dünya olduğunu – biliyorlar ama bunun dışında kaygısızca kaygısızlar. Barbie diyarında her gün güzel bir gün ve her gecesi bir kız gecesi. Gerçek dünyanın uzmanları Barbie diyarı gibi olduğu zannederler ve bu Onlaryardım etti biztüm “eşit haklar ve feminizm sorunlarımızı” ortaya koyuyor.

Sonra o can sıkıcı ölümlü imalar gelir. Daha sonra Barbie’nin baldırında bir seçkin parçası belirir. Doğal olarak yüksek topuklu hazır ayakkabılar düz düşüyor. Barbie’ye bu “arızaların” muhtemelen gerçek olaylar insanların yanında çok sert oynamasından kaynaklandığı belirtildi – ve araştırmak için Barbie diyarından ayırmak istemese de, başarılı selülit istemiyor. Ken ve patenleri arka koltukta ve radyoda Indigo Girls’ün 1989 akustik marşı “Closer to Fine” (Gerwig’in Üniteryen bir kilisede “hippi Hıristiyanlar” arasında büyüdüğünden beri sevdiği bir şarkı) yüksek sesle çalarken, onu kullanıyor. Gerçeğe doğru üstü açık pembe bir araba, Amerika’nın kadınlarından bir kucaklama ve bir teşekkür bekliyor. Bunun yerine, kibirli bir genç ona tüm acımasız okumaları sunuyor: “Gerçekçi olmayan fiziksel ideallerin, cinselleştirilmiş egemenliklerin ve yaygın kullanımcılığın” plastik kişileştirmesi Barbie, icat görünümün beri kadınları kendileri hakkında kötü hissettiriyor.

Gerwig, “Bunu gerçekten ruhani bir yolculuklar gibi düşünüyorum” diyor. Barbie’ler “köktenciliğin rahatlığına” sahip bir dünyada yaşıyorlar; Ölüm, yaşlanma ya da sınır yoktur ve “ne yapman asla merak edilmesine gerek kalmaz.” Sonra selülit cennete kayar. Gerwig, “Sizin için belirlediğiniz bir yolu izleyeceğiniz” fikri, “eskiden dehşet verici” diyor. Rezonanslar sadece dini değil: Bu, Gerwig malzemelerinin gittiği gibi, büyümenin yayı.

Gerwig, Pek çok filmi “gerçekten yapay” yapmak için sıraladığı referanslar ve etkilerle dolu ve her şey “sahte ama” başarılı sahte” – gerçek bir oyuncakla oynamak gibi hayali ama yine de somut, dokunsal. “The Truman Show”un yönetmeni Peter Weir’i sonuçlara “hem yapay hem de duygusal bir şeyi aynı ve nasıl uygulayacağını” yazdı. Aynı şeyi söylediği “Cherbourg Şemsiyeleri” ve “Singin’ in the Rain” gibi müzikalleri kanalize etmeye çalıştı. Özel yapıların çoğu, Barbie’nin çıkış yaptığı yıl olduğu için seçilmiş bir yıl olan 1959’un analog tekniklerine dayanıyordu. Jeff Koons benzeri plastik dalgaların arkasına su sıçratan denizkızı Barbie’ler, tahterevalli gibi bir gemi sahibi tarafından kaldırılıyor. Barbieland’ın üzerinde gezinen mavi genişlik yeşil ekran değil; boyalı gökyüzünün geniş bir fonu.

“Barbie”, Gerwig’in önceki kadrolarından hepsinden daha geniş bir kapsama, bütçeye ve potansiyel izleyiciye sahip. Bu, çekiciliğinin bir parçasıydı: Gerwig amaçlı olarak ölçeği büyütüyor. Yine de karakterlerin yetişkin adımlığa bebeklerine odaklanmaya devam ediyor. (Bir sonraki proje, Narnia evlerinin bir Netflix uyarlamasıdır.) Baumbach ile ortaklaşa yaptığı “Frances Ha” ve “Mistress America” ​​filmlerinde oynadığı başkahramanlar muhtemelen bir Barbie IP gişe rekorları kıran film hakkında ciddi açıklamalar yapacaktı ama onlar da öyleydi. kim anlamak anlamak. Gerwig’in kendi Sacramento dönemlerinden bir şekilde ilham alan ilk yönetmelik denemesi “Lady Bird”ün ve onun en sevdiği çocukluk döneminden uyarlanan devam filmi “Little Women”ın kadın kahramanları da öyle.

“Barbie”nin bir resit olma hikayesi; reşit olan figür, tamamen büyümüş bir plastik parçası olur. “Küçük Kadınlar” onun için iyi bir seçenek olmazdı. “Lady Bird” için çalışan bir başlık olan “Mothers & Daughters” ile aynı şey. Diğer iki filmde olduğu gibi Barbie için de büyümek anaerkil bir meseledir. Annenle, kız kardeşlerinle, teyzelerinle yaptığın bir şey. Ya da Barbie’nin durumunda, kadın ürününü geçmişinizde dolaşırken.

başlangıç, Kağıt bebeklerle oynayan kızı Barbara’ya kulak misafiri olan Ruth Handler vardı. Küçük Barbie İşleyicisi ve bir arkadaşı, kesiklere farklı kıyafetler giydirirken, kariyerlerini ve kişiliklerini hayal ettiler. Annesinin oldukça feminist görünen içgörüsü, kızların yetişkin kadın olmalarını Keşfetmelerine olanak tanıyan üç boyutlu oyuncak bebeklerin olmadığı, yalnızca onları anneliği uygulamaya teşvik eden oyuncak bebeklerin olduğu yönüydi.

Handler ve kocası Elliot, 1945’te California’daki garajlarında kurdukları bir oyuncak şirketi olan Mattel’i zaten yönetiyorlardı. İşi o yönetti ve oyunları o buldu. Bebek olmayan bir oyuncak bebek kalkanları, İsviçre’de seyahat ederken potansiyel bir prototip bulana kadar durdu. Bild Lilli, Batı Almanya’daki bir çizgi romandaki sarışın bir vixen’den modellenmiş, yetişkin bir adamın arabasına Playboy-siluet çamurluklar gibi aksesuar olarak dövülür, çalınmayan bir oyuncaktı. İşleyici, kavramsallaştırma olarak eve biraz dile getirdi. Üreticiler, sınıflandırmalar ve hatta Mattel bile mühlet değildi, anneler kızlarına böyle va-va-voom figürlü bir oyuncak alırlardı, ancak şirkete ünlü bir Freudcu pazarlama hizmetleri, annelerin Barbie’nin doğru öğrettiğini öğretmenleri olursa etkisiz hale getirilebileceklerini tavsiye etti. davranış Onun erken olgunlaşmış cinselliğinden hoşlanmayabilirler ama onun ana akım kadınlık modeli olması için buna katlanacaklardı.

1959’da, 8 ila 12 yaşındaki kızlar için bir “Genç Moda Bebeği” olan Barbie, siyah beyaz bir mayoyla çıkış yaptı. Yakında bir moda editörü, Hemşire, uçuş görevlisi, “yönetici kariyer kızı” ve astronot olacak, her biri minyatür fermuarlara kadar oluşan hazırlanmış bir kıyafet içinde. Müşterilerin bir erkek arkadaşı olmasını istedi ve 1961’de Handlers’ın oğlunun adını taşıyan Ken tanıtıldı. (Gelinlikler 1959’dan beri indirimdeydi.) Artık sonuç Barbie’nin bebek sahibi olması gerekiyor.

Küçük kızlar, Barbie’lerin anne bilgisayarlarının rolünü bir şekilde oynamasını sağlayabilir; Barbie’nin küçük kız kardeşi olmasına rağmen, Mattel’in kendi Skipper’ı da dahil olmak üzere neredeyse her oyuncak iş görür. Yapılan Barbie açık oyun setinde, kendi çocuğu olan biri gerçekten fanteziyi alt üst eder mi? Ancak Handler, ev hanımı olurken karmaşık bir ilişki olan bir iş organıydı – “Ah, [küfür], çok kötüydü!” Doğrudan bir alıntıdır – ve çocuk yetiştirmenin aptalcalaştırılmasına yakın kişinin ısrarı gibi görünen bir tavırla, ayağını yere koydu. 1963’te, aynı yıl “Kadınlığın Gizemi” yayınlandı, Mattel bir “Barbie Bebek Bakıcıları!” yayın bunun yerine oyun seti. Barbie’nin hiç çocuğu varken, onun en radikal varlıklarından biri olmaya devam ediyor.

Mattel’in yıllarındaki zorluklar vardı – Ruth Handler, Menkul Kıymetler ve Borsa Komisyonu’ndan suçlamalara yol açacak mali uygunsuzluklardan sonra kullandı (ikinci perdesinde kanserden kurtulanlar için göğüs protezleri geliştirdi) ve 1980’lerde şirket, şirketinden nakit ödeme aldı. küçük tahvil kralı Michael Milken – ama Barbie’nin varoluşsal tehditlerle karşı karşıya kalması yeni milenyumdaydı. Yani anneler kaçmaya başladı. Önce gerçek bir karşı karşıya çıktı: Kışkırtıcı giyinen, en çok alışverişi önemseyen ve kendi tuhaf özelliklerine sahip olan Bratz bebekleri, ama şımarık, eğlenceli ve çok ırklıydılar. (Barbie, 1981’de Siyahi, Hispanik ve “Doğulu” Barbie’leri piyasaya sürmüştü, ancak bunların “gözlerini kapat ve bir Barbie hayal et” sarışın Barbie’ye göre ikinci planda kaldı.) Bazı tahminlere göre Bratz, sakatlanmadan önce Barbie’nin pazar payının yaklaşık üçte birini aldı. Mattel’in davasına göre.

Yıllarca süren düşüşün ardından 2015 yollarında, Barbie çeyrek asrın en düşük satış hacmine ulaştı. Psikolojik bir araştırma, kızların Barbie’lerle oynadıktan sonra çeşitli kariyerlerde, kontrollü bir Bayan Patates Kafa ile oynadıklarından daha az yetenekli davetlileri ortaya çıkardı. Mattel’in kendi koleksiyonu korkunçtu: Müşteriler, boyutları sığ, materyalist, fazla mükemmel olduğunu ve çevresini yansıtmadığını düşünüyorlardı. Anneler, doğum günü partisinde Barbie’yi hediye olarak vermekten çekinmediler. Onu koruyan insanlar arasında, Barbie’nin ilgisizliğe bakma ihtimali hiç olmamıştı.

Böylece Mattel hiç duymadığı bir şey yaptı: Değişti. 2015 yılında, artık orijinal, kıvrımlı, minyon ve uzun olarak gelen amiral gemi bebek için 100 farklı cilt tonu, saç dokusu, yüz şekli ve göz rengi ve dört farklı vücut tipi satışa başladı. O zamandan beri vitiligolu bir Barbie, Down sendromlu bir Barbie, kel bir Barbie ve daha birçokları ile Rosa Parks, Maya Angelou ve Billie Jean King gibi ilham verici kadınlardan modellenen bir seri piyasaya sürüldü.

Mattel değiştikçe, Barbie’nin etrafındaki dünyanın da ortaya çıktı. kurumsal devam eden feminizm, kız çocukları yıllar ve kız gücü ikinci dalga eleştirisini etkisiz hale getirmişti; artık feministler her şeye benzeyebiliyordu ve bazı Barbie gibi görünmüyordu. Klasik sarışın bebek bir mega satıcı olmaya devam ediyor, ancak önceki o kapsayıcı ve istek uyandırıcıydı, genç kızlara aşırı kilo dilemenin “öğrenilmiş bir refleks olduğunu ve bunu her ürettiğimizde olan güvenimizi yitirdiğimizi” anlatmak için animasyonlu kısa filmlerde erkek gösteriyordu. tüm yüksek kadın olayı o kadar da sorun değildi. Anneler ağıyla dönmeye başladı.

Gerwig, Ekim 2019’da Mattel’in El Segundo, California’daki çok pembe genel merkezini “marka haneleri” için ziyaret sırasında bu gece ilk kez geçti. Ayrıca, çocukluğundakinin aksine, Barbie Evreninde artık arkadaş karakterlerinin olmadığı da geçti. Yöneticilerin ona “Bu kadınların hepsi Barbie ve Barbie de bu kadınların hepsi” dediğini gördüğünü. Aynısı Ken için de geçerliydi. “Ama bu olağanüstü!” Gerwig koruması. “Bu yaptıkları çok yüksek bir manevi çalışma! Bir nevi şiire rastlayabilirsiniz, bu benlik tüm bu insanlar arasında yer alır.

Bunu bana söylediğinde güldü ama gülmüyordu. de tam olarak “Barbie” nin tonudur. Robbie, Barbie’nin yüksek ayaklarındaki ayağının düz geride bıraktığı yerde Gerwig’e o anı nasıl oynayacağını yazdı: Bir yaşadıkları mı? Acı veriyor mu? Gerwig ona şöyle dedi: “‘Huh, az önce regl mi oldum?’ O suratı yap.Robbie, filmdeki diğer her şey gibi, tamamen yapay ve aynı zamanda tamamen gerçek, yaratık bedeni ve birlikte gelen garip duygular karşısında şaşkına ilerliyor.Ayaklarını gösterdiğinde biri “Düztaban!” Paniklemiş bir mahalle gibi ve Barbie’lerin hepsi yoğun , komik bir şekilde abartılı bir tiksinti ile beklentileri olarak kurumaya başlar.(Kusmamalarının tek nedeni, Gerwig ve arkadaşlarının Barbie diyarında sıvı tutmayan karar vermiş olmalarıdır.) Gerwig, “Bununla dalga geçersek dağılır,” diyor. “Tamamen samimi olmalıyız.”

Gerwig’den daha alaycı biri, Mattel’in 60 yıl sonra, Barbie’nin 6 beden olmaya devam edebileceğine dair kurumsal tezahüründen daha az etkilenmiş olabilir, ancak sinizm amaçlı Gerwig’in yolu değil. Barbie’nin Mattel’in içinden geçişini anlatan 2018 belgeseli “Tiny Omuzlar: Barbie’yi Yeniden Düşünmek”i izledikten sonra, kadın istihdam oyuncak etkilerinin güncellemelerinin genel açıklamasına duyurulmasından önce ne kadar tükendiğini gördü. “Bu kadar yardım tasarrufları o kadar şaşırtıcı ki, yine de sürekli yürümek zorunda olduğunuz bu imkansız borçlar zinciri var” diyor. “Doğru şekilde misafirler mi? Doğru mu yaptılar? Yeterince iyi yayın?” Bu duyguya – çağdaş kadının, sizinki de dahil olmak üzere kişinin kurallarına uymanın sürekli deneyimi olduğu – ve onu evrensel olarak çevirmek istedi. “Barbie, yetmediğimiz tüm yolların bir simgesiyse, filmde ele almam için bana göre gelen tek şey şuydu: Bunu nasıl yeterli hale getirebiliriz?”

Gerçek hayattaki bir genç Barbie’nin içini boşalttıktan sonra, Barbie diyarından çalıştırmaları çok daha fazla sıkıntı içindedir. Açıklığa kavuşturulduğunu sanıyordu ama kısaca küçümseniyor, nesneleştiriliyor, güçsüz. Bu bir oyuncak bebek için çok fazla ama film kumarı bunun bir kadın için masa bahisleri olduğuna dikkat edin. Film, Barbie’nin dar, idealize edilmiş bir kadınlığını sürdürmede oynayabileceği her türlü görevi görmezden geliyor; bunun yerine bu özel Barbie’ye çağdaş kadın düşmanlığı konusunda hızlandırılmış bir kurs veriyor. On yıllarca süren kızların Barbie kadar mükemmel olmak istemesinden rahatsız olan Gerwig, bizim kadar dirençli olmak için mücadele eden bir Barbie sunar. Bu, filmin yüzsüz sihir numarasıdır. Barbie artık insanların davranışlarının bir avatarı,olmamamız her şeyin bir özelliği değil; bunun yerine, ne kadar zor bir anlayış haline gelir – ama değero – olduğumuz her şey olmak.

Barbie’nin alt üst olmuş yeni varoluşunda yolunu bulmasına yardımcı olan diğer kadınlardır. bazı geçmişne geçmişe yerleşmiş durumda: Ruth Handler (Rhea Perlman); Barbie (America Ferrera) ile oynayan bir anne; Barbie’lerin kızı verilir (Ariana Greenblatt). Ama biri bir yabancı, bir bankada kendini toparlarken farklı olduğu bir kadın. Daha önce hiç görmediği bir kadın çünkü Barbie diyarında yaşlı kadın yok. Bu mağaza, Gerwig’in bir arkadaşı olan 91 yaşındaki Oscar ödüllü kostüm koruyucusu Ann Roth canlandırıyor. (“90 gibi çok arkadaşın var mı? Garip bir şekilde var. Üç gerçek arkadaş var, sahte arkadaşlar yok, bunlar şu anda 91, 90 ve 91.”) Barbie ona baktığında onu güzel buluyor. ve ona öyle söyler. Kadın zaten biliyor. Aniden dürtüler, istek uyandıran figür Barbie, olmak isteyebileceği birini görmüş ve bu, Los Angeles’ta bir bankada gazete okuyan, kim bilir onun değerini bilen parlak bir şekilde mutlu bir genç.

Gerwig, “Size bakıp ‘Tatlım, iyi gidiyorsun’ diyen anne, büyükanne olan sevgi dolu bir Tanrı fikri, gittiğiniz yer ve diğer insanlara vermek istediğimiz bir şey” diyor. . Gerwig’in “lütuf alışverişi” olarak adlandırdığı bu sahnenin geçici olarak kesilebileceği önerildiği şekilde okunması şöyle: “O sahneyi kestiysem, bu filmin neden özelliklerini bilmediği. Eğer o sahne bende yoksa ne olduğunu ya da ne açıklamalarını bilmiyorum.”

“Barbie”nin büyümesi Bir Mattel çalışanı, FBI’dan bir telefon alır: Bir Barbie ortalıkta dolaşıyor. Her şeyi birbirini kovalıyor ve Barbie kendisini Mattel genel merkezinde aksiyon-komedi kurmaya çalışırken bulurken ve şirketin tüm yönetim kadrosunu yeni Barbie’lerin geldiği pembe kutunun gerçek boyutlu bir versiyonuna geri tıkmaya atıyor. .

Bu setin parçası Gerwig ve Baumbach’ın kurnaz hayal gücüne borçlu olduğu kadar, Mattel’e de bir şeyler borçludur. Bu, tarihsel olarak Barbie’yi o kadar koruyan bir şirkettir ki, Aqua grubu “Barbie Girl” pop şarkısı nedeniyle dava açmıştır. Şimdi, “Barbie” filmini yaptıklarında “Barbie Girl”ü örnekleyen bir Nicki Minaj ve Ice Spice işbirliği var. Bir şirket nasıl olur da ihtar mektuplarını dağıtmaktan kendini oyunbazca hicvete geçer?

2015’in Barbie makyajında ​​harika olduğu gibi, cevap hayatta kalmakla ilgili. Barbie’nin dönüşünden sonra marka daha iyi durumdaydı ama ana şirket öyle değildi. 2018’de Mattel 533 milyon dolar kaybetti. Gelir, beş yıl içinde 2 milyar dolar düşmüştü ve şirketin üç baş yöneticisini çalmıştı. Dördüncüsü, pırıl pırıl beyaz bir gözlemciye, tam bir mesaj disiplinine ve oyuncak eğlence değil sahada çalışan bir geçmişe sahip, İsrail doğumlu bir iş adamı olan Ynon Kreiz’di. Kreiz’in bir geri dönüş vizyonu vardı: Mattel yeniden yapılacak, maliyetleri düşürecek ve bir oyuncak şirketi olacaktı. “Kendimizi düşünürdük ve kendimizi bir üretim şirketi olarak sunardık” dedi. “Uzmanlık şuydu: Eşya yapıyoruz. Artık franchise yönetimi bir IP şirketiyiz.”

Bu iş konuşması konularıysa, aynı zamanda “Barbie”nin var olma sebebidir. Mattel daha önce bir oyuncak şirketinin yaptığı türde öngörülebilir eğlenceler yürütebilir – çocuklar için başarılı animasyon şovları gibi basit Barbie yanlısı materyaller. Ancak Kreiz göreve geldiğinde, bu tür bir propaganda yeterince geniş çapta çalışmıyordu. O ve arkadaşların şimdi aynı şeyleri söylüyorlar. Barbie’nin bir oyuncak olmaması; o bir popüler kültür ikonu. müşterisi olmamak; taraftar var. Bunu ciddiyet, nasıl ilerleyeceğimiz ana hatlarıyla belirtir. Kültürün merkezinde kalmak isteyen bir ikon, aynı eski şeyi ortaya koymaya devam edemez ve bu konuda dalga geçenleri dava edemez. Güncellenmesi gerekiyor.

Kreiz, işe almaya başladıktan altı hafta sonra, Barbie haklarına göz kulak olan ve yapım şirketi Warner Brothers ile ilişkisi olan Margot Robbie ile bir araya geldi. Ayrıca, Mattel filmlerinin başına götürmek için “Dallas Buyers Club” gibi filmler yapmış olan eski sinema yapımcısı Robbie Brenner’ı işe aldı. Brenner o çocukları beri uyarlanabilecek 45 Mattel özelliğinden oluşan bir ana liste oluşturdu. Bunlar arasında Hot Wheels, He-Man, Polly Pocket ve Uno; Tom Hanks, Daniel Kaluuya ve Lena Dunham gibi yeteneklerle bir dizi şu anda gelişmektedir.

Kreiz’in hızlı bir şekilde taşınması gibi, bir işi kapsamak için IP kullanımı orijinal bir strateji değildir. Bir oyuncak sürü şeytan bir IP şirketi olan Disney’e bakın. (Mattel, artık kendisini bir “üretim şirketi” olarak görmemesine rağmen, Disney Prenses çocukları üretme sözleşmesine sahiptir.) “Barbie”nin bir taslağa en yakın şeye bakın: 468 milyon dolar hasılat yapan “Lego Filmi” . (Aynı zamanda, oynanış biçimlerini inceleyen katan oyunlarını da içerir.) Hasbro’ya ve “Transformers” serisine bakın (gözlerinizi “Battleship”ten ayırmadan). Hatta Kreiz gemisine gelmeden önce Mattel’e bakın. Mattel’in Barbie’nin Pixar’ın “Oyuncak Hikayesi 3” filminin yer almasına izin verdiği sıralarda, 2009’dan beri Universal ve ardından Sony ile bir Barbie filmi geliştiriyordu. Ancak Anne Hathaway ve Amy Schumer gibi yetenekler eklendiğinde bile proje her zaman başarısız oldu. Schumer’in anlatımında Barbie, yeterince mükemmel olmadığı için Barbie diyarından atılan bir mucitti. Schumer, Barbie’nin sürgüne gözaltına alınmasına neden olan icadın yüksek topuklu ayakkabılarının olması gerektiğini öne süren bir elde edemediğini sonra Sony projesinin işe yaramayacağını söyledi.

Mattel’in Gerwig’in “Barbie”si için hıyar gibi havalı bir kurumsal tavır benimsemeye girişmesine rağmen, yine de pek çok iç gafil avladı. Ken’in cinsel istismarıyla ilgili imalar karşısında güvenlik açıkları vardı ve sinemanın şirketin erkek egemenlikleri hakkında yaptığı şakayı fark etmemişler gibi değil. (İcra başkanını oynayan Will Ferrell, kendisini “bir kadın teyzenin yeğeni” olarak savunuyor.) “Aman Tanrım, endişelendim mi?” şirket yaklaşık 20 yıldır. Senaryonun, genç Barbie’nin içini boşalttığı kısmı okuduğunda, farklı olması gerektiğini söylüyor. Bu eleştiriyi geride bıraktığı için o kadar çok iş yapmışlardı ki; neden getirdin? Haftalarca süren tartışmalardan sonra Gerwig’e ulaştı. O ve bir grup yöneticisi, filmin çekildiği Londra’ya uçtu. Geldiğindeki tavır şöyleydi: “’Bu sayfa değişiyor! Tam burada yeniden yazalım!’” Ama Gerwig ve Robbie’nin sahneyi okumasını izledikten sonra, “Çok utandım” diyor. Eleştiriyi kabul etmekle eleştiriyi birlikte tarafların aynı olmadığını gördü. Dev bir şirket tarafından satılan plastik bir bebeğe hakaret etmek başka bir şey, ama bu sözler Margot Robbie’nin iri gözlü suratına fırlatmak farklı bir şey. Gerwig, süre boyunca tam anlamıyla Barbie’yi insanlaştırdı. Ve büyük yürekli saf Barbie, insanların onun hakkında düşündükleri tüm beklenmedik şeyler sert yüzünden gözyaşlarına boğulur.

Mattel’deki herkes filme bayılıyor. Sadece ürünü değil, ikonu olan Barbie’yi tüm dünyaya yaymak için kullananlar. Bu filmde sevgiyle sergilenen oyuncak bebekler, aksesuarlar, kıyafetler, sürat tekneleri ve iki kişilik bisikletlerle dolu; Earring Magic Ken ve sırtına gömülü bir TV ile Barbie ve kollarını hareket ettirdiğinizde göğüsleri büyüyen Skipper gibi Barbie boyutları kısa ömürlü bebeklerden oluşan bir geçit töreni var. Yine de bu hayvanlardan birçoğu eBay dışında hiçbir yerde mevcut değildir. Film bir rüya ürün yerleştirme ama yerleştirdiği dizilerin birçoğunu satın alamıyorsunuz. bu barbie kavrambu hizmetler: Barbie pembesi, “Barbie” ürünleri, Barbie kravatları, kilimler, mumlar, oje, donmuş yoğurt, havuz şamandıraları, sigorta ve video oyun konsolları için Barbie lisans ortaklıkları.

İddia vardır: İyi bir film, neredeyse sonsuz marka sinerjisi yaratacaktır. Diğer tesisler Mattel Sinematik Evreninde çalıştırmayı görevlendirecektir. Barbie’nin demografik çekiciliğini genişletecek. Bebeğin ve onun içerik dairesini, karşı çıkanlar ve kararsız olanlar için akacak. Barbie o kadar her yerde var olacak ki çocukların hayatlarındaki yetişkinlere giderek “Barbie bebek istiyorum” diyecekler ve büyüyecekler irkilmeyecekler. Kreiz bu konuda çok net: Film işe yararsa, oyuncak satacak . Başlangıç ​​​​noktası bu olamazdı. İnsanları dinleti. Böylece Mattel, Gerwig’in kendi kraliyet mülküyle oynamasına izin verdi, kurumsal ana gemiyle dalga geçti ve Ken’in cinsel yönelimine göz kırptı ve içeriği, amaçlarına herhangi bir reklamın önlenmesinden daha iyi hizmet etmesi gereken bir film aldı.

buraya kadar buraya Ken’in cıkışını olan Ken’e dikkat etmeden. Ben bu makaleyi hazırlarken evin onun yerine Barbie kitapları saçılmıştı ve 6 yaşındaken ne zaman Ken’in hastanın gördüğü tiksintiyle kitabı itiyor ve “EWWWWW, KEN!” Gerwig, Ryan Gosling ile ilgili ilk görüşmesinde, ona kızlarının bir Ken’i olduğunu ve kendisinin çürüyen bir limonun altında bulduğunu söyledi. İkisi de çok Ken.

Barbieland adlı eğlence evi-ayna dünyası, Barbie’ler tüm güce sahiptir ve Ken’ler onların aksesuarlarıdır. Çok ince bir yere dokunmak istemiyorum ama: Kens, Barbieland’ın kadınlarıdır. Sadece kimse onları nesneleştirmiyor çünkü kimse şehveti bir şey yapacak cinsel organa sahip değil. Ken yine de iffetli bir iyi geceler öpücüğü vermek isterdi ama Barbie onun gitmesini tercih ederdi, ki her zaman öyle yapar. Ken otostopla gerçek dünyaya gittiğinde, deneyim Barbie’ninki kadar ufuk açıcıdır. Kadınların ne kadar zor olduğunu öğrenir. Erkek aşınma ne kadar harika olduğunu öğrenir. Ken, ataerkillik konusunda suç üstü yakalanır.

Gosling, rol hakkında itiraz ederek bir yıl başardı. “Sinemayı yapmıyordum mühlet geçmiş zamanlar oldu” diye anımsıyor. Menajerimi sorup Ken’i kimin oynadığını sorardım. Ve ‘Greta öyle olduğunu söylüyor’ derlerdi.” Sonunda şunu taahhüt etti: “Sonunda, onu oynamam dönemim oynamamam sürelerinden daha fazla güvenmeydi.” Konuşma ve ardından gelen hazırlıklarla geçen o yıl boyunca, Ken’in ek bir vuruşa, senaryoda olmayan bir katharsis’e ekibi olduğu ortaya çıktı. Çağdaş kadının biriktirmelerini ciddiye almak çalışan bir film yapıyorsanız ve filminizde kendini tanımlayamayan, kendi değerlendirmesini anlamayan, sadece biri tarafından bakılmayı umarak bütün gün kumları tekmeleyen bir karakter var. güçle – karakter erkek olsa bile bu kötü durumu ciddiye almalısınız. Mattel veya Warner Brothers ısrar ediyor diye bunu yapmak zorunda olmalısınız. bunu yapmak zorundasın çünkü filmısrar ediyor.

Böylece netleşti: Ken’in bir rüya dans numarasına sahipti. (Gerwig omuz silkiyor: “Rüya balelerini sever ve anneleri sever.”) “Barbie”den bir müzikal olarak söz alma alışkanlığı vardır ve bu çok da yanlış sayılmaz: Mark Ronson tarafından denetlenen orijinal pop müziği vardır. şarkılar ve Ken’inkinin yanı sıra koreografisi yapılmış başka bir büyük dans numarası. Gerwig, tüm oyuncu kadrosu için müzikalleri gösterdi ve filmdeki Mattel mimarisinin 1930’ların smokinli step dansçıları gibi bir şey olduğunu düşünüyor. Ancak güçlü bir balada giren tek bir karakter vardır ve o da Ken’dir. “Ben sadece Ken’im/Başka bir yerde 10 olacağım,” diye feryat ediyor Gosling, Ken-ve-Ken rüya balesine götüren bir Ken-on-Ken sahil savaşına giderken, sonunda Ken’in içinde olduğunu fark etmesini sağlar. “Ken” dir.

Gerwig’in onu her zaman şaşırtan olarak yola çıktığını anlayın – “Bunu yaptıka neden izin verdiler?” – Ken’lerin Barbieland sahiline hakimiyetini sürdüren lakros çizgileri ve vantuzlu oklarla dövüştükten sonra, rüya balesinden sonra görünmeyen atlarını Mojo Dojo Casa Evlerine sürmelerini içeren filmdir. İşte o anlarda film, bir Barbie filminin yapılması gereken her şeyin sınırlarını tamamen aşarak eleştiriyi ve eleştiriyi alt üst etmeyi ve eleştiriyi alt üst etmeyi, yan adım atmayı, dalgayı geçmeyi ve kucaklamayı merkezlerine gitmek için harekete geçti. kendi çevresine çıktı. Kalkış karşılığında. Ken resimle bir an için kaçış.

“Barbie”, beklentiyi paydaşı ve her biri takıntı haline getirilerek binlerce detayı olan devasa bir girişim. (Sana Barbieland’ın yedi aralarından bahsetmeden konuşmadım bile, bu yüzden kimse gölgede kalmıyor ya da Ken’in siyah deri püsküllü yeleği ve üzerinde Metallica yazı tipiyle “Ken” yazan bel Çantası!) Bu film büyük, korna çalan bir film. her bir işarete vuran nefis bir eğlence yudumuna incelikle işlenmiş yazlık çadır direği. Ancak “Barbie” ile ilgili şaşırtıcı olan şey, yapılması gereken her şeyi yapmak gibi zor bir görevi başarması değil; gerek duymadığı bir şey yapmasıdır: Sanki gerçek bir insan tarafından yapılmış gibi hissettirir.

Evet, bu sinemada o kişinin makarnası var ve onu da onlarca kez yiyor. “Barbie”nin “yaygın tüketiciliği” bir günah olarak nitelendirilmesi ve ardından her plastik parçası o kadar mükemmel bir şekilde parıldaması ki, Pasifik Çöplüğü buna değmiş gibi hissettiriyor. Barbieland’ın nasıl sinsi kusurlarla dolu olduğu – toplamda tam anlamıyla bir panoptikon – ve yine de bir milyar Dreamhouse satacak. Filmin herkesin güzelken ısrar etmesi, ancak hiç kimseyi biraz sade bile içermemesidir. Filmin doğrudan kadınlarına, özellikle de annelere mükemmelliğin imkansızlığı hakkında nasıl konuşma, böylece bebeklerimiz için mükemmel Barbie’ler alma konusunda harika hissedebiliriz. Ama belki de en beklenmedik şeylerden, bu bebeği gelecek nesiller için büyük fayda sağlayacak olan bu filmin sonunda, Barbie’nin kendisine yapılan eleştirilerle yankılanırken bulması. 1970’lerin feministleri gibi, bir kutunun dışında yaşamak ne kadar zor olursa olsun, mükemmel, plastik bir oyuncak bebek olmak istemiyor.

Gerwig, Barbie’yi seviyor ama Barbie’nin sanki ölçüleri yokmuş gibi insanlar kötü hissettirdiğini biliyor. Ve böylece Barbie’ye bu 113 kişinin aşk mektubunu yazdı, bu aynı zamanda durumunu düzeltmek için ciddi bir girişim. Bu, filmle ilgili en yıkıcı şey, Barbie’nin telafi etmesi gereken şeylerin olabileceğine dair bu metin dışı fikir. Özellikle Gerwig’in bu düzeltmeleri yapan çalışan kişi olması için hiçbir neden yok, istemesi dışında – muazzam, bölücü bir oyuncak markasını almak, kadınları iyi hissettirmek gibi içten ve mantıksız bir amaca göre bükmek.

Gerwig’in sıra ciddiyeti dışıtının bir kapsamı – çoğumuzda olmayan bir samimiyet düzeyi – Barbie’yi sıradan kadınların değerini onaylamak için kullanmak ona yarı dindar geliyor. Bana, genişken Hıristiyan aile en yakın arkadaşlarının gözlemcilerinin Yahudiler olduğunu söyledi; birlikte tatil yaptıkları ve sürekli olarak düşündükleri evlerini alt üst etmişlerdir. Ayrıca Cuma geceleri, sofradaki çocuklar da dahil olmak üzere İbranice kutsamaların söylendiği Şabat yemeği için birlikte yemek yerdi. Tanrı sizi kutsasın ve korusun. Allah sana iyilik versin ve sana lütufta bulunsun. Tanrı size iyilik göstersin ve size barışmasın.Cuma ailesinin babası, kendi ülkelerine yaptığı gibi elini Gerwig’in başına koyar ve onu da kutsardı.

Gerwig, “‘Hafta boyunca şarkınızı ve kaybettiğiniz her ne olursa olsun, yaptığınız veya yapmadığınız her ne olursa olsun, bu tablonun geldiğinizde değerinizin hiçbir ilgisi yok’ hissini verdiğinizi cihazları” dedi. . “Sen Tanrı’nın çocuğusun. Elimi senin üzerine koyuyorum ve seni bu masada Tanrı’nın bir çocuğu olarak kutsuyorum. Ve bu senin değerin.’ Bunun içinde kendini çok koruyabileceklerini ve kendimi çok, yeter gibi vereceklerini alacaklar.Sıcak bir yaz gününde “Barbie”yi izlemek için sinema tapınağına giden, dışarıda evde oturan, duygulanmış tıslayan, gülen, belki ağlayan ve sonra parlak sıcağa çıkan insanlar hayal ediyor. ” Halkın Şabat yemeğinde gördüğüm gibi hissetmelerini istiyorum” dedi. “Onların kutsanmasını istiyorum.”

Stilist: Valentina Collado; dekor stilisti: Ariana Salvato; saç: Rutger; makyaj: Francelle Daly; giyim: Isabel Marant, Row, Proenza Schouler.

Willa PaskinKültürel gizemleri çizmeye yönelik bir anlatı dizisi olan Slate podcast’i “Decoder Ring”in yazarı ve sunucusudur. Inez ve Vinoodh37 yıldır birlikte çalışan arka ve moda portreleri.