Boş bir otel barında bir bitter ve gazoz yudumluyorum – boş ama bir parmağına çok ustaca Pernod döken ve sonra lavabonun yanında saklayan miksolog için. Yakında uzun süre kayıp olan arkadaşım gelir ve ikimiz akşam için burada barda kalacağız. Mühlet vermek için kısmak bakıyor kimse dinlemiyor — açık bir sahne kadar açık. Hikayesine ısınıyor: başı belada olan, kırmızı tüylü ve uğursuz mitinglerde sürünen bir kardeş. Bazı uyarılar, bazı sorular sunuyorum. Çok doğal olarak, kötü sağlıkma değiniyoruz. Ki zaten bu yüzden burada bir otel barında konuşuyoruz. Ve neden saatlerce burada olacağım, daha sonra daha parlak, daha havalı veya daha karanlık bir yere geçme planımız yok – geçidi veya geçidi hiçbir yer yok.
Duruşmam gidiyor. “Gitmek” konusunu hafife alıyor. İşitmem neredeyse gitti. Ben çocukken, geceyi herhangi bir dalışta geçirirdim, basın nabzı kan hücrelerindeydi. Kalabalık barlarının bereketine bayılıyordum: tepeden çalan müzik ve bilardo toplarının şakırtısı. Dans ederken dinlerken gülebiliyordunuz. Odadaki herkes, ağının ortasındaki bir örümcek gibi neslin peşinde koşmak. Kimi köprüleyeceğini ve kimi dış kaplamasını etiketli.
Tüm bunlar, 30’lu yaşlarımın başında, işitme duyum güvenilmez hale geldiğinde ve sonraki endişe verici hale geldiğinde değişti. Hiçbir yerden üzerime ses boşlukları yuvarlandı. Kükreme ve tıslama kafamı eksiksiz. Ménière göbeğinden okuma kulak çınlaması; önce bir işitsel, sonra hareket. Yürürken dengemi kısıtlamadım ve sonra bir sandalyede hareketsiz otururken veya potansiyelken dengemi kısıtlamadım. bakım hizmeti
On yıl sonra, otel barlarında eski grup gruplarını bir arada bulunduracağız. Bu gümbürtüyle dolu karanlık bir yerde ya da ironik kokteyllerin olduğu bir pop-şarkı barında yapamayacağımız içerikli bir sohbet. Otel barlarını seviyorum çünkü seslerini duymayı denemek istiyorum; yüksek sesli müzik ve standardın yaygarasıyla ortalıkta dolaşan küçük havlamalar ve tekrarlar değil – artık uyum sağlayamadığım o sesin sonunda olması. İçki arkadaşlar hakkında renkli bilmece değil. Bunun yerine gerçek bir bağ, elde etmek bir yakınlık istiyorum. Bir deri yarım kabinde, şehrin en boş barında, terbiyeli olmak için hiçbir dürtü yok. Döktüğümüz acılar kakofoniye kapılmayacak. Tüm sadece dünyada biz varız.
Otel barları şehrin çamur odaları, girişin yanında bir yer, çoğu insanın gecenin başında veya sonunda kısa bir süre oyalandığı bir eşiktir: dizüstü bilgisayarlarında iş seyahatinde olanlar, seks işçilerinde, büyüyen yaşlı çiftler çocuklarına ara vermiş şehvetli, susamış ebeveynler, tuhaf saatlere sahip şovmenler. Fındık ve standart şarap yerine gerçeği bulacağınız yerlerdir. Süslü otel barlarını kastetmediğimi açıklığa kavuşturmalıyım – As’ı, hatta W’yi kastetmiyorum; Carlyle’daki Bemelmans gibi hikayeli bir köşe değil. Şık bir şey yok, havasız ve ham bir şey yok; ne spor barlarının parlak ekranları ne de yoğun dalışların ağarmış formülü. Şimdilik, bir Marriott, köhne bir Hilton, çalmaya veya bakılmaya değer hiçbir şeyin olmadığı bir yerde iş görür. Halınızın bakışlarınızı ters çevirdiği ve boş kitap raflarındaki örümcek bitkisinin gerçek olup olmadığını anlamadığınız yerde – gerçekse bu konu dışıdır. Yetişmem gereken ailelerin olduğu bir şehre indiğimde – görmek için can attığım sesler – geçmiş yıllara başlıyorum, kongre törenleriyle dolup taşmayacakları süre boyunca iki kez kontrol ediyorum.
Ancak bir önceki yüzyılda Yumuşak deri kabinleri ve desenli halıları hızla yok oluyor. Kate Wagner’in The Atlantic’te tanımladığı gibi, yöneticiler, barlar ve kafeler giderek arduaz ve metal gibi test yapılmaya ve yüksek tavanlara sahip olmaya başlıyor: “Sonuç, anlaşılmaz olmayıp bir alan.” Bu yeni yerler şık ama rahatsız ediyorlar için daha yüksek ciro, daha yüksek kar sağlayanlar. Evvel her şey Instagram’da olabilir, hiçbir şey duyulmayacak.
O gün geldiğinde, eski dostum Jen’in kaçışını yazmaya başlamayı planladığı aşk romanları hakkında fısıldayabileceği bir yer olmayacak – ama onu duyabileceğim bir şekilde fısıldayacak. Veya Sommer ve benim utangaçlık geçmişimizi tamamen olarak ifşa ettiğimiz ve onu nasıl yeneceğimiz hakkında görüşmemize yer. Veya Kennen’in çok eşlilik maceralarını anlatabileceği, nerede ne yaptığımız ve bunun neden büyüleyici olduğunu gerçekten araştırabileceği yer. Menajerim ve ben onun dudaklarını okumakta zorlanmadan kitap okuduğumuzu çözebileceğimiz yer burası. Evimden ve sokağımdan uzakta, korkuları ve dikkat denetleyicileriyle işimden uzakta, tek bir odada oturabileceğim yer. Orada kitap okuyabilir, içkimi yudumlayabilir ve bir hikayenin ilk kısımlarını çizebilirim.
Çünkü bu pelüş salonda, bu kokusuz havada, onu kimsen seni bekliyor. (Burayı kabul ettiğimiz için o kadar mülk ki, birlikte modası geçmiş olabiliriz.) Şu anda lobiyi izleyenlerum, bir gözüm çantası, kart ve ziyaretçiyi karşılamaya bakan. Yeni gelen misafirler, giymeye alışık olmadıkları için yeni tatil kıyafetlerini giyerler, bir o yana bir bu yana götürülmesi gereken kıyafetler. Ön kapılardan içeridekileri sırıtıyorsun. Elimi sallıyorum ve sonra beni görüyorsun. Bana bu günleri ne anlattığını, planladığın gibi giden şeyleri ve seni endişelendirdiğini söyle. Birbirimizi rahatlatmak için bir saat geçirelim. Bir tane daha sipariş edelim. Partinin başka bir yerde olduğu fikrinden şimdilik vazgeçiyor. İstediğiniz kadar, her zaman gelen, her zaman seyahat eden içinizdeki sessiz yere geri gidin. Saatin barının arkasına gizlendiği yerde, boş Pernod ve onu dolduran el tarafından, bizim için görülmeden.
John Cotter, “Losing Music” adlı anı kitabının yazarıdır.
