Bir paleontolog evvel bana, şehir kaldırımlarının anlık fotoğraflarını gördüklerini söyledi. Bakışlarıma çevirirsem, her türlü işe gidişin gelişmesinin kanıtını bulacağımı söyledi: Zıplayan kuşların gittiği, insan ayakkabılarının tabanları, tam zamanında ıslak betona düşen ve batan yaprakları. Zıplayan, zikzak çizen, ayrılan katlanan küçük pati görebildiğim, bu da benimkiyle çoğu zaman örtüşmeyen büyük kemirgen işinin gördüğüydü.

Bu işaretler, bilimsel titizliklerin geçemeyeceği kadar yeni, ancak yaş dışında her yerde bulunan fosil. Bir tane yapmak birçok yolu var. Bazıları, bir canlı tortuya gömüldüğünde oluşur: Su süzülür, minerallerle akar ve aralık karışımı kemiklere sızarak burada yerleşir ve taşı oluşturur. Diğer fosiller, örnek, bir kabuğun çözülmesi ve arkasında sonunda tortu ile dolan ve kayaya dönüşen bir kalıp bırakmasıyla oluşan kalıplardır. Ancak tüm fosiller kalıntı içermez; bazı katalog hareketleri. Bu kaldırımları noktalayan türden – yeni ortaya çıkan iz fosiller, kısa süreli temas kayıtları.

Pandemi boyunca zamanını takip etmek ve kendimden çıkmak için doğaya çıktım. Brooklyn penceresinin çevresini sığla ağacın uzantısını çektim ve ağacın klorofil kaplı çalı bir perdeye yapraklandığını ya da filizlenmiş süs eşyaları gibi yere düşen meyveleri düşürdüğünü fark etti. O ilk yalnız baharın çoğu cenaze sonraları bir mezarlıkta dolaşıyordum. Manolya çiçekleri sahneyi pembeye boyadığında, rüzgarın omuzlarına vurana kadar tentelerin altında durdum.

Şanslıydım, doğal, sadece korkmuş ve yalnız olmak – ölmemek, entübe gitme, tehlike ile maaş çeki arasında seçim yapmamak. Ama zaman kaygandı ve kendi beynimde, çalışırkenla hiç ilgilenmediğim sisli, titreyen bir ekosistemde sıkışıp kalmış hissettim. 2022’nin başında, ortasının Morningside Heights dairesinde kozlandım. Hafta sonu sabahları, mahalleyi dolaştık ve her biri yeni bir şey fark etmeye gönüllü olduk: ürkütücü bir mantar, gökyüzüne akın etmeden önce bir cepheden aşağı akan güvercinlerin solgun karınları. Kaldırım fosillerine rastladım. Fosil bulma gezileri bir rahatlama oldu – çömelmeye, dokunmaya, kendimi bir geçmişe ve geleceğe bağlamaya, kayma ve karalamanın kanıtlarında kendimi kaybetmeye davet.

Kaldırım fosilleri esasen çevredeki betonla aynı renklerinden dolayı, en çok üzerlerinden ışık tırmık yüzeyinde görünürler; öğle vakti yetişmesi zor olan bir fosil, şafakta veya alacakaranlıkta kendini koruyabilir. Bu nedenle, ışığın kaybolduğu saat için günlük ikinci bir yürüyüşe çıktım. Geç akrabaları sonraları beni, belki de bir kuş çatışmasının sahnesini küçük çatallı ayak izleriyle tanıştırdı. Başkaları da vardı: bir köpeğin pençeleri, bir ayakkabının dörtte üçü. İz fosilleri çevreleyen bilginologlar çevresini gözlemlemeye almasalar da benlere da hayret ettim: çoğu bir Londra uçağı ve oluklu aralığıyla bir ginkgo. Kapalı bir yemek arabasının karşısında, soğuk beton dizlerime batana kadar diz çöktüm. Eldivenimden sıyrıldım ve bir yaprağın keskin, çapraz damarların ve testere dişli kenarlarının izini sürdüm.

Bilim insanları bir fosille karşılaştıklarında, genellikle fosilin oraya nasıl geldiğine dair bir açıklamaya çalışırlar. Belki bir hayvan mahsur kalmış, yerden kesilmiş ya da avcılar tarafından kovalanmış olabilir. Bu izlenimleri fark etmeye başladığımdan beri, kendimi kendi dışının bir paleontoloğu olarak hayal etmek eğlenceliydi. Bir bonanza kuş ayağı, kullanıcının tohum serpip serpmediğini veya simit düşürmediğini merak etmemesinin nedeni oldu. Ne kadar önce? Ne tür? Bir yaprağı koruyan ağaçlardan hiçbiriyle getirilmediği zaman, bunun bir araya giren biri olup olmadığını, bloklar öteden içeri mi üflediğini veya ekolojik bir tahliyeye tanıklık edip etmediğini merak ettirdi – bir ağaç çekildi ve başka bir türle uzaklaştırıldı veya kaldırılmak için kaldırıldı . Fosiller dikkatimi somut bir manzara çekti ama aynı zamanda onu dolaşmaya ve geçmişin ve bugünün kolajları olarak şehir sokakları hakkında, insan olmayan komşularımızın da nasıl mimarlar olduğu hakkında konuşmaya davet etti. Hepimizin farkında olsak da olmasak da kendimize dair nasıl da izinsiz bırakıyoruz.

Elbette geçmişin daha önemli kanıtları var. Mamutlar bazen çiftçilerin tarlalarında ortaya çıkar, dişleri elde edilmiş terk edilmiş tırpanlar gibi sonuçlarır. Dinozor ayak izlerinin geçit törenleri hala bazı tarih öncesi nehirlerin ve denizlerin kıyılarında veya yataklarında ilerliyor. Bunlar harika, gösterişli ve bariz. arşivleri incelemek için listelere giriyorum; mutlu bir şekilde bakakalıyorum. Ama geçmişin incelikli ve yeni kanıtlarıyla karşılaşmak, varmak da orada bitirmekle karşılaşmak küçük bir heyecandı. Kaldırım fosilleri samimi hissettirdi – bir döşeme tahtasının altına gizlenmiş bir birikim mektubun paleontolojik yakınlığını.

Sadece aslında nadir değiller. Kaldırımlar tamirat binaları, kuşlar ve diğer hayvanlar onları bozulmamış tutma teşebbüslerini görmezden gelir. Yapraklar rüzgarı ne isterse onu yapar. Bu fosilleri bulmak kolay ve onlara sahip olduğumuz için şanslıyız. Beynimin en kötü yerlerinde oyalanırken, kaldırım fosilleri beni uzaklaştırdı. Durgunluğu temsil eden birçok fosilin aksine, bir hayvanın öldüğü an ve insanları onu serbest bırakmadıkça kaldı yer, kaldırım fosilleri genellikle devam eden yaşamlara göz atar. Kuşlar bir yere uçar; Umarım birçok sopa ve kokuyu sallamaya devam eder. Güneş batarken ve ben zorlukla eve dönerken, fosiller – bu küçük tesadüfler, bu ilginç kazalar – küçük, canlandırıcı yaşamı hatırlatıyordu.

Jessica Leigh Hester, ilk kitabı “Kanalizasyon” (Bloomsbury Academic, 2022) olan bir bilim muhabiridir.