Şükran Günü yemeğinin kalıntılarıyla dönüşümlü kadın, evin içinde yüksek bir gümbürtü duyulduğunda bulaşık makinesini dolduruyordu. Mutfaktan aceleyle 37 yıllık kocasını ikinci katın sahanlığında otururken buldu. Acil servis doktoru olan oğlu ve damadı da onun yanında çömelmişlerdi. Kocası iyi olduğunu iddia etti ve sonra kıçının kendini yatakta değiştirmeye doğru atmaya başladı. İki genç adamın kapısına yardım etti. Adamın bedeni neredeyse tekrar yere düşecek vahşi bir dağılmayla sarsıldı. “Yatağa giriyordum ve düştüm” diye açıkladı – gerçi yatak bunu mümkün kılmayacak kadar kurtaramayacaktı. “Biraz uyu” dedi kadının özellikleri, kocasının yatağa yerleşmesi. “Sabah iyileşiyorz.”

Kızı ve damadı o sabah gelmişler ve 70 yaşındaki yaşlı adamda farklı değişikliklerden bahsetmişlerdi. normalde giriş yaparken adam tuhaf bir şekilde sessizdi. Ve hatırladıkları hücrelerinde sızıntı olduğu çok daha belirgindi. Elleri o kadar titriyordu ki çatalını kullanmakta zorlandı ve sonunda Şükran Günü yemeğinin çoğu parmaklarıyla başlıyordu. Ve şimdi bu sonbaharda, bu kafa karışıklığında bilmiyorlardı.

Karısı da bilmiyordu. Cadılar Bayramı’ndan hemen sonra iş için seyahat çıktı ve geri kalanının zenginliği onu çok daha sessizdi. Daha fazla endişe veren kişinin: Konuştuğunda her zaman bir anlam ifade etmiyordu. “İnme mi geçirdin?” Evdeki ilk yaşadığın soruyu sordu. Tamam, diye ısrar etti. Ancak birkaç gün sonra, işten çıkmadan önce kesiklerle kesikli alan olduğu görüldü. Tıraş olduğunu söyledi ama eli o kadar titriyordu ki kendini kesmeye devam etti. “Bende bir sorun var” diye itiraf etti. Şükran Günü haftasıydı ama ertesi günkü ofisinde ona randevu ayarlayabildi.

Doktorun yaşadığı (PA) tarafından görüldüler. Nazik, dikkatli ve titizdi. Kafa karışıklığını duyduğundan sonra adama hangi gün olduğu soruldu. “Cuma mı?” kararsızca teklif etti. Çarşambaydı. Parmağını yakmadan önce, sonra da kadının bir kol mesafesindeki parmağına dokunulabilir miydi? Yapamadı. Kendi burnunu işaret işaretleri sivri dişler çizdi, sonra parmağına dokunmak için uzandı. Ve ondan sızmasını talep edildiğinde tüm vücudun tehlikeli bir şekilde sallanıyordu. Adamın karısı, “Her şey çok çabuk oldu” dedi. PA laboratuvar testlerini inceledi. Hepsi olağandı. Daha sonra beyni MR’ını çektirdi. Bunun hangi yöne gidecekleri konusunda daha iyi bir fikir üretme planını açıkladı. Ancak herhangi bir noktada düşerse veya güvensiz görünüyorsa onu acil servise götürmeniz gerektiğini de sözlerine ekledi.

Ve böylece Cuma günü erken bölünmüş kadın kocasını, çiftin küçük Connecticut kasabasına ve yakın acil servis odasına götüren Danbury Hastanesi’ne götürdü. Kendi başına içeri girdi. Haftalarca yardımsız yürüdüğü son seferdi bu.

Birçok Pembe Hap

Hastaneye kaldırıldı. Nörolojiye danışıldı ve kapsamlı bir inceleme yapıldı: kan testleri, CT taramaları, MR, EEG, omurgadan muayene. Bazı anormallikler olsa da hiçbir şey onun hızlı zihinsel ve fiziksel düşüşünü açıklayamıyordu. Enfeksiyon veya tümör belirtisi yoktu. Nöbet’te kanıt yok. Vitaminler olağandı. Ve o baharın başlarında yaşadığı gastrit, günlük asit azaltıcı ilaç olan pantoprazol’e iyi yanıt veriyordu.