Şişme yelek giymiş aptal küçük bir maymun ve bize başparmağını kaldırıyor. Bu, 2017’nin destansı “Maymunlar Gezegeni İçin Savaş” adlı, normalde kasvetli ve operatik bir sinema filmi küçük bir şakalaşma anısıydı. Ama bana yapışıktı. İnsanlığın kaderi için verilen korkunç bir savaş ortasında, bu uyumsuzluk yarattığı, bir yanda hakim orangutan ve diğer yanda değişiklik maymunun devrimci Sezar’ın gölgesinde kalmış halde, her ikisi de savaşa hazırlanırken çerçeveye doğru gelişmesini izliyoruz. Onay almak için Sezar’a dönüyor, garip bir vuruşu bekliyor ve başparmağını kaldırıyor. Ne kadar büyüleyici olduğunu abartamam.
O iklimlendirmeye kadar, yeni “Maymunlar Gezegeni” filmleri bol miktarda Sezar’ın şovuydu; iki film onun laboratuvar hayvanından California’nın Muir Ormanı’nda barışçıl bir maymun uygarlığı kurulana kadar olan yolculuğuna odaklanıyordu. Filmler onun evrimini sabırla takip ediyor; Belki de bunun nedeni, bir sürecin adımlarını takip etmelerini sağlar. Sezar, dijital olarak oluşturulmuş bir maymundur, ancak performans yakalama teknolojisi aracılığıyla Peter Jackson’ın “Yüzüklerin Efendisi” filmlerinde cesareti Gollum’a dönüşen ve onu aşağı yukarı Laurence Olivier’e yükselten Andy Serkis tarafından canlandırılmaktadır. hareket yakalama oyunculuğu. Yaklaşık 10 yıl sonra Caesar, Serkis’in seyircisinin önünden bir mo-cap karakteri yaratma fırsatı verdi ve bu, bir aktörün okunaklı deliliği bir CGI hayvanına ne kadar iyi tercüme edilebilirni kanıtladı. 2010’ların “Maymunlar” filmlerinin dikkat çekici yanı, izleyicileri bu şempanzenin gözlerinin yakın çekimleri ve arkalarındaki imkansız bilinç performansı karşı heyecanlanmaya ne kadar koşullandırıldıklarıydı.
Bu yüzden o aptal küçük maymunları oynayan Steve Zahn’ın kendi küçük anını yakalaması büyük bir olaydı. Göze çarpan ilk şeyin fizikselliğiydi; gözden kaçırılmayacak derecede insani komik zamanlama sergileyen tamamen dijital bir yaratık. İkinci ise şakacılıktı: Tüm bu teknolojik bir aksiyon sahnesi ya da uzaylı manzarası için değil, komik bir maymun için kullanıldı. Ancak en aşırı olanı, bir sinema oyuncusu olarak tamamen sıradanlığıydı. Zahn, Serkis’in hakim olduğu bir diziye girdi ve dikkat çekici küçük bir jest yaptı; Sinema setinde insanlar arasında genellikle organik olarak gerçekleşen türden bir şey. Ancak işte buradaydı, piksellerle, jestlerle hareketle resmedilmişti: Çalınmış bir sahnenin basit mucizesi.
2011’den bu yana, bu ayın yeni “Maymunlar Gezegeni Krallığı”nı da içeren son “Apes” evreninin tamamı, bu tür yüksek teknolojili özgürlüğün kültürel olmasına izin verecek şekilde tasarlandı. Filmler, birleştirici dijital ortamlar kullanılarak yerine farklı mekanlarda çekiliyor. Aksiyon konusunda tıka basa dolu ama en ilgi çekici çalışmalar maymundan yapılan samimi sohbetlerde gerçekleşiyor. Marvel’ın çoklu evrenin dijital olarak kullanılıp atılabilirliği ile Netflix’teki her şeyin numaralara göre boyanan CGI yumuşatması arasında, “Apes” filmleri bize bu araçlar için daha önce daha önce daha insani bir gelecek hayal ettiğimizi hatırlatıyor; gerçekliğin yeniden yaratılmasını. onun değiştirilmesi. Sinemayı unutmaktan kurtarmak için belki de mo-cap oyuncusuna bir kez daha bakmalıyız.
Zaten yapacaksınHareket yakalamayı veya performans yakalamayı gerçekleştirebilme: Bu, oyuncuların genellikle saçma sapan tulumlar giydiği ve küçük noktalarla kaplandığı, böylece hareketlerinin kaydedilebildiği ve daha sonra bilgisayarda 3 boyutlu şekillerin uygulanabildiği bir şekilde birleştirilir. Bu teknolojinin bu yüzyılın başında filmlerde ortaya çıkması, sırasıyla aydınlatıcı ve küçülme vericiydi. “Karayip Korsanları: Ölü Adamın Sandığı” filminde Bill Nighy’nin Davy Jones için tehditkar ahtapot korsanlığı, “Kutup Ekspres” filminde Tom Hanks veya gizemliengiz vadide paraşütü paraşütü yapan Jar Jar Binks gibi kötü bir kabus vardı.
