Geçen ay NBA Finallerini kazanan Boston Celtics, Dallas Mavericks’i bir centilmenlik serisinde mağlup ederek, eski muhabir Lisa Salters ile maç sonrası röportaj için yıldız oyuncu Jayson Tatum’u mağlup etti. Kafasına bir NBA Şampiyonu şapkası takan ve yüzleriyle havluyla silerek Salters’ın şu söylediğini dinledi: “Sonunda şampiyon olmak nasıl bir duygu?”
Ama sadece bir yan standart yoktu. Celtics’in zaferi kaçınılmaz görünse de bu şampiyonluk, kazanmanın ne kadar zor olabileceğini gösteren neredeyse yıllık bir eğitimin doruk noktasıydı. O yıllarda Tatum ve takım arkadaşı Jaylen Brown, Celtics’in temel güçlerini ve NBA’in yıldızlara dayalı sisteminin temel direkleri haline geldiler, ancak aynı zamanda Cleveland Cavaliers, Milwaukee Bucks ve Golden State Warriors’ın hayal kırıklığına uğratan ve hatta bazen aşağılayıcı yenilgileri vardı. – ve tüm bu yenilgilerin ortasında, taraftarların şüpheciliğinin ve öfkesinin ayrıldıkları dikkat çekti.
Salters’ın asıl sorusunun şuydu: Bu kadar çok yanlış başlangıç ve kaçırılan haklardan sonra nihayet şampiyon olmak nasıl bir duygu? Tatum, Salters’ın yanından önce dikkati dağılmış bir şekilde “Bu çok gerçeküstü” diye mırıldandı; Zaferin gerçekliği onu aşmış gibi oldu. Sonra bağırdı: “Başardık!” Başını kirişlere doğru eğdi ve tekrar kemerini çıkardı: “Başardık!”
Lakers ve Celtics arasındaki 2008 Finallerini izleyen NBA taraftarları burada bir yansımayı fark etmiş olabilir. Celtics’in zaferinin ardından OErtesi yıl Salter, uzun süre hayal ettikleri şampiyonluk umutlarını geride bırakarak başka bir yıldız olan Kevin Garnett ile röportaj yaptı. Şapkasını dünyaya getirene kadar indirmiş olan Garnett, galibiyet karşısında şaşkınlıktan neredeyse sözsüz kalmış gibi davranmıştı. “Dostum, şu anda öyle heyecanlıyım ki,” diye başladı, sonra başını geriye atıp – sanki kendisi burada bulunuyordu için şok olmuş gibi – “Her şey mümkün!” 2008’deki o anı izleyince, ikinci nesil Celtics düşmanı olan ben bile hayrete düştüm. Garnett, tutarsızlıktan şiire doğru yol alan kendinden geçmiş bir ruha gerçekten ve çözülmüş olmaya başlamıştı.
Garnett’in röportajı, taraftarların bilinçlerinde yaşayan NBA kayıtlarının bir parçası. 2000 yılında Kobe Bryant, takım arkadaşı Shaquille O’Neal’e ikonik bir ara sokak yaptı; Shaquille O’Neal tek bacakla smaç yaptı, ardından ağzı açık, kolları havada ve parmakları çılgın Lakers taraftarlarını işaret ederek yere doğru koştu. 2001 Finallerinde Allen Iverson, düşen Tyronn Lue’nun üzerinden uzun bir köşe vuruşu yaptı ve sahaya çıkarken küçümseyen temasını sürdürürken Lue’nun üzerinden geçti. Taraftarlar Dwyane Wade-LeBron James’in hızlı hücumlarını sevgiyle belirtiler – ama özellikle 2010’da Wade’in topu süzülen James’e soğuk, aşırı derecede yırtıcı smaç, James’in tam şaha kalktığı anda kolları İsa pozu verecek şekilde uzanmış. Sanki Milwaukee hayranlarına şunu söylemek istercesine, slam için geri dönenler: Eğlenmiyor musun? Daha yakın zamanda Damian Lillard, Portland’da Paul George’a karşı uzun bir üçlü atarak 2019’un ilk tur serisini sonlandırdı ve George’un takım arkadaşı Russell Westbrook’a olan saygısızlığını sert bir hareketiyle veda ederek noktaladı.
Bu sadece sporcuların fiziksel ve zihinsel yetenekleriyle ilgili olmadığını anlıyor. Futbolcularla konuşuyorlar estetikdeğerleri, sporu izlemeyi güzel kılan şeyin ne denli doğru anlayışları. Yüzleri kask veya maskelerle gizlenmeyen, kişiliklerini sergilemeye teşvik eden bir ligde oynayan NBA oyuncuları bu konuda özellikle iyi. Güzellik algılarını o kadar keskinleştiriyorlar ki, bunu kapasitesel olarak üretiyorlar; Bunların arasında günlük orta sahadan üç sayılı atış antrenmanlarının maç sırasında şutu zahmetsiz göstermelerine olanak sağlaması gibi. “Harika bir spor anı”nda baş döndürücü bulduğumuz şey sadece atletik başarı değil, aynı zamanda yumurta sarısıgelecekte.
