Sessiz desenli halılarda, loş otel koridorlarında ve balo salonlarındaki yuvarlak masalarda, uzun yapılacaklar listelerimi bir süreliğine geride bırakıp bir güzel konferansın büyüsüne kapılıyorum. Rutinimi yeniden tasarlayacak alan buluyorum. Bir kurs elbette tatille aynı şey değil, ancak bazen bir gün erken geldiğimizde bir veya iki yerimizi ziyaret ediyorum, eski bir arkadaşımla öğle yemeği yiyorum veya akşam yemeği için bir kardeşimle buluşuyorum. Ancak manzaranın seyri, kimin doğumu, Nereden geldiği ve ne sürenin incelikli bir şekilde yeniden şekillendirilmesi anlamlı bir değişim yaşanıyor. Tatiller bir kaçış sağlar; En iyi konferanslar bana ivme kazandırıyor. Bir süreliğine yaşlanan ailemi, öğrencilerin yaklaşmakta olan üniversite arayışını ve kendi orta yaş rahatsızlığını unutuyorum. Zorunluluklar yerine olasılıkları düşünüyorum.
Evdeki hayatım dışında yarışan taleplerle dolu. Doktor randevuları alıyor, yeterli protein alıyor ve o efsanevi 10.000 adımı hedefliyorum, ergenlik çağındaki çocuklarıma arabacılık yapıyorum, yemek pişirip bulaşık yıkıyorum ve işime zaman kaldığında çalışıyorum. Bunalmalık ve uyuşukluk arasında gidip geliyorum; Gündüz planlayıcımdaki işlemleri kontrol ediyor ve geceleri teselli gösterileri için analiz ediyorum. Bir konferansın tek bir merkezi vardır ve bana da aynısını yapma izni verir. Korunması gereken her şeyden uzak, üretken olana yöneliyorum.
Konferansının başındaki bir dünya gibi geliyor; bir kordonlar evreni, basılı programlar ve diğer kordon kullanıcılarıyla yapılan asansör şakaları. Yıllar önce “geçit” konferanslarım, çalışma odamın saklanabildiğinden kaçmak için bir bahane olarak başladı. Son on yılda yazarlık kariyerimle ilgili etkinliklere katıldım. Princeton’da düzenlenen bir konferansta Anne Lamott, “Bunu yapmamayı bırakma” yazdığını söylüyor. Palmiye ağaçlarıyla dolu Pasadena’da sanatçı Makoto Fujimura arka plan ve güzellikten bahsediyor ve ardından bir piyanist doğaçlama yaparken yerde dev bir tuval boyuyor. Şair Christian Wiman’ın Yukarı Batı Yakası’ndaki bir kilisede inanç ile inançsızlık arasındaki mesafeyi göz önünde bulundurarak konuşmasını ve ardından kendi kitabımın yeteneğini imzaladığını gösteriyor: “İnancınızla ve büyük umutlarla.”
Konferanslar benim gibi içe dönük biri için sosyal etkileşim ve yansımanın tam olarak doğru karışımını sunuyor. Açılış işlemlerini dinleyebilir ve bir ara atölyesine katılabilir, ardından odaya çekilebilir veya lobideki rahat, hafifçe gizlenmiş bir sandalyede kaybolabilirsiniz. Bu etkinliklerde samimiyet ve nezaket vardır; Herkes bir gün kadar en iyi davranışını sergileyebilir. İnsanlar sıcak ve dost canlısı, hatta biraz bitkinin bileşenleri bile. Elimde şarap kadehi ya da sodayla, en iyileri gibi, karşılama alanında dolaşıyorum. Kordonumun ucunda beceriksizce adım ve memleketimi işaretleyerek konuşmaları başlatıyorum. Bu tekrarlanan tanıtımlar – küçük biyografiniz veya asansörde konuşmanız – tekrar tekrar konuşulan bir şekilde yabancı hale gelmesi gibi, yeni görünmeye başlar. Günlük yaşamınızdaki bağlanmanın dışında kalan bu mini anlatılar, kimler bildiğiniz, kimler gibi davrandığınız ve kimlere dönüştüğünüz hakkında düşünme fırsatı sunar.
Bir konferansta kalacağım iki üç gün için zaman farklı ölçülüyor. Yapılandırılmış ancak özetlenmiştir. Haftanın hangi günü olduğunu unutuyorum ama kahvaltının sabah 7’den 8:30’a kadar olduğunu biliyorum. Bana kısa aralar veriliyor ve programda boş zaman yer alıyor; bu, kendi ajandama asla yazmayacağım bir şey. her şey daha da değerli. Günün temel yapısı şöyledir: üç öğün yemek (yemek pişirmek ya da temizlik yapmamak gerekmiyor!), akşamları dinlenme zamanı ve hatta bir okul gezisi düzenlemek. Bu bana “yeni yürümeye başlayan çocuk zamanı”nı hatırlatıyor; yeni hayatındaki yeniliklerin geri gelmesi, anı yaşamanın bir yolu. Yetişkinler ayrıldıktan sonra şekerleme yapar, akşamları ise ayrıntılı manzaralı teraslarında sohbet eder. Zamanın dışında bu alanda evde yaptığım küçük şeyler yapıyorum. Kahveme süt olmadığı için krema koydum. Bir diziyi sanat arda izlemeden erken uyarım. Kayıt masasında kış yeşili Cankurtaranlar ve Neşeli Çiftlik Sahipleri var; Bir avuç alarak kendimi şaşırtıyorum. Bir konferansta üç gün bekledikten sonra telefonum bana ekran süresinin yüzde 22 azaldığını bildirdi.
